Nederlanders zijn dol op het ‘wij’ gevoel. We voelen het als ons elftal wint, als de koning trouwt of als we massaal vinden dat het te warm is.
Afgelopen week voelden we het ook, maar toen was het het ‘Weij’ gevoel: het hele land stond (digitaal) langs de slootkant waar Maarten van der Weijden zijn 55 uur durende zwemslag moest staken. Wat een held, hulde bloemen, een medaille, een lintje, alle lof en nog wat extra geld. Maarten is een heilige, een pure altruïst die alles van zichzelf heeft gegeven en meer, een sint. Sint Maarten.
Helaas is deze uitzonderlijke daad van Maarten niet voldoende om de krantenkoppen nog dagen te laten domineren door het goede van de man. Want vandaag zat ik 3 uur in de auto naar de radio te luisteren en man, man, man de ene na de andere slechterik kwam voorbij. Mijn vertrouwen in de bepiemelde medemens is dusdanig geslonken dat ik zelfs geen zin had om R te zien vanavond. (Dit alles gezegd met een dikke knipoog natuurlijk).
Het begon vanmorgen met het nieuws dat de voormalige advocaat van Trump, Michael Cohen, ten overstaan van de rechtbank heeft verklaard dat hij in opdracht van Trump honderdduizenden dollars aan campagnegeld betaalde om de vrouwen met wie Trump een affaire had gehad het zwijgen op te leggen. Cohen, die ooit verklaarde een kogel op te zullen vangen voor Trump, heeft een akkoord gesloten met de federale aanklagers. Met het ‘wij’ gevoel in deze bromance is het blijkbaar gedaan.
In een ander land dichterbij huis zijn een andere advocaat en zijn client in opspraak geraakt. Marc Dutroux, de man die geen berouw en spijt kan tonen nadat hij zes jonge meisjes ontvoerde en verkrachte en vier van hen om het leven bracht, heeft samen met advocaat Bruno Dayez brieven geschreven aan zijn slachtoffers en hun nabestaanden.
In een interview in De Wereld Draait door in 2013 omschrijft Dutroux’ toenmalige advocaat Ronny Baudewijn hem als iemand “die een bevreemd persoon is en de wereld beleefd op een andere manier zoals wij hem beleven en denkt dat hij onaantastbaar is”. Overigens stopte Baudewijn een maand na de uitzending met zijn werkzaamheden voor Dutroux. Nieuwe advocaat Dayez neemt naast de rol van schrijver ook die van postbode op zich. De geadresseerden zitten vanzelfsprekend niet op deze ongewenste post te wachten en realiseren zich maar al te goed dat de brieven onderdeel zijn van een campagne om Dutroux vrij te krijgen. Misschien is het nog niet eens zo’n gek idee om Dutroux vrij te laten en dan te dumpen in de Friese sloten waar hij de Elfstedentocht mag gaan zwemmen zonder ooit weer uit het water gehaald te worden.
Vorige week was ik nog in de Vogezen, een vriend grapte op Twitter: In de Vogeze moet je weze. Middenin het bos kampeerden we veilig afgeschermd door hoge hekken, zodat eventuele beesten en kindermoordenaars niet bij onze tent konden komen. Het nieuws over de vermeende moordenaar van Nicky Verstappen hakt erin. Net als de meisjes in de zaak Dutroux verdween Nicky toen hij ongeveer zo oud was als ik. Toen durfde ik het nieuws niet te volgen, ik wilde niet weten wat er was gebeurd en wat er kon gebeuren met ons, mijn leeftijdgenoten. Nu weet ik het, de dingen die geen ouder zou moeten weten. De ouders, verslagen en moe, maar ook vastberaden om de jacht voort te zetten. Met Peter R de Vries als hun schild. En dan zijn er weer mensen op social media die het nodig vinden om nu ook even Peter R de Vries te bashen. Dan moet je echt in de hoek. Vandaag ging het al genoeg over de slechteriken, De Vries heeft voldoende alibi om tot de goeieriken te behoren. Laat hem helpen.
En laten “wij” hopen dat alle monsters veilig opgesloten worden in hun kooi.
Ongezouten rapen 