In Europa met vakantie gaan is eigenlijk ontzettend tof. Het landschap verschilt enorm per land en dat maakt het totaal geen straf om 1500 kilometer in de auto te zitten. Het is ook leuk om Europa te zien vanuit Amerikaans oogpunt. Vooral de kastelen, forten en kleine dorpjes waren voor hem interessant. De plaatsen waar de geschiedenis vanaf spat, dat hebben ze in Amerika natuurlijk niet. De Amerikaan was het meest onder de indruk van Zwitserland, maar vond ons verblijf in Toscane het meest relaxt.
Ik was ook nog nooit in Italië en Zwitserland geweest en ik wilde altijd al graag naar Toscane. In een eerder blog schreef ik dat Italië zijn beloften is nagekomen: lekker weer en lekker eten. En hoewel het eten heerlijk was, had ik er meer van verwacht. Je hoort mensen altijd zeggen: echt lekker Italiaans eten, kun je alleen in Italië doen. Daar is alles zoveel verser en alles heeft meer smaak. Ik vond dat wel meevallen. Natuurlijk proefde ik ook wel dat de tomaten net iets lekkerder zijn dan de trostomaat van de AH. Maar ik viel niet van mijn stoel van de smaaksensaties. Sterker nog: in veel gevallen vond ik het eten wat flauw en met name het vlees erg droog. Tijdens onze laatste avond in Frankrijk werd mijn voorkeur voor de Franse keuken wederom bevestigd: een romige groentesoep als amuse, een ravioli met mosselen, een sorbet van appel in gin, eend in suikersaus en een selectie van verschillende desserts met daarin een driekleurige chocolademousse, crème brûlée, pruimentaart en notentaart.
Langzaamaan begin in een liefde te ontwikkelen voor het gebied in de driehoek: Trier – Nancy en Straatsburg: een bosrijke omgeving zonder de grootstedelijke chaos. Al eerder was ik er in mijn eentje op de motor en twee jaar geleden met Neels. In het gebied waar wij nu waren, waren nauwelijks (Nederlandse) toeristen. Een verademing na de hoeveelheid ‘dutchies’ die we tegenkwamen in Toskanuh. Wat me opviel is de vriendelijkheid van de mensen. In elke winkel werden we uitgebreid geholpen en te woord gestaan. Op de overdekte markt in Bitche merkte een vrouw op dat mijn Frans net zo klinkt als dat van André Rieu, waarna we nog een tijdje kletsten over Frankrijk en de regio. Zo’n verschil met de norsheid van sommige Italianen die we spraken. Misschien komt dat ook doordat ik een beetje Frans en Duits spreek en geen Italiaans en de Italianen spreken slecht Engels. Maar we voelden ons in Italië op veel plekken minder welkom dan in Frankrijk.
Eindconclusie: Zwitserland is indrukwekkend (duur,) ik ben verliefd op het landschap van Toscane. Maar Frankrijk is nog steeds mijn favoriete bestemming in Europa. Ik begin alweer te fantaseren over een culinaire vakantie in het zuidoosten en ik denk dat ik toch weer Franse lessen ga nemen. Al is het maar om niet meer te klinken als André Rieu.
Ongezouten rapen 