Agriturismo, oftewel: kamperen bij de boer is hier in Italië erg populair.
Na twee verblijven op twee verschillende agrifarms weten we nu ook dat agriturismo niet betekent dat je met je slippers in de varkensschijt wakker wordt of dat je zelf de druiven plukt van de wijn die je gaat drinken.
Het betekent vooral dat er voor je gekookt wordt met lokale producten, dat er niet al teveel andere gasten zijn en dat je vaak vertoeft op een bijzondere locatie middenin de natuur.
De eerste farm waar we verbleven, Il Castagnolio, verbouwt saffraan en maakt zelf olijfolie. Die producten verwerken ze in de maaltijden die je ’s avonds op het perceel kunt nuttigen. Il Castagnolio biedt ook de mogelijkheid om kookcursussen te volgen bij eigenaresse Carmela, maar toen wij er waren, bleken de cursussen al volgeboekt. Ook wilden we ’s middags een lichte lunch bestellen waarop we werden afgeblaft door een medewerker: “Lunch now? No no no, not possible. I’m alone and I have other work.” Alhoewel het eten er voortreffelijk was en we hebben geslapen als baby’s voelden we toch enige afstand tot de medewerkers van de farm.
Op dinsdag vertrokken we naar de volgende plek: Borgo Nuovo di Mulinelli. De farm ligt hoog op een heuvel vlakbij Arezzo en wordt gerund door Fabrizio en Adil (vrienden, geliefden, zakenpartners??) en een hoop anderen die zo nu en dan een klusje komen doen. We kwamen ’s avonds om 20:30 aan en waren net op tijd voor de oranje zonsondergang die je vanaf een terras perfect kon waarnemen. Voor 30 euro pp kan je bij Borgo ook dineren: daar zitten twee gangen en een fles wijn bij inbegrepen.
Het eten, de traditionele pasta vooraf en daarna konijn met aardappel, was geweldig. Met name het vlees was zo goed gemarineerd dat de smaak overal in was getrokken. Chef Fabrizio kwam tijdens het diner even stiekem een sigaretje roken buiten en met zijn kleine pretoogjes keek hij tevreden over het terras. Ik kreeg daar het gevoel dat hij en Adil er echt van genieten om hun gasten een geweldige tijd te bezorgen.
Wat het verblijf ook zo geslaagd maakte, was het contact met de andere gasten. We hebben een tijdje gepraat met een stel uit Spanje: zij reed een Harley en hij speelde gitaar in een Anastacia coverband. Toen de Amerikaan (die echt niets weet van popcultuur) vroeg wie Anastacia was, kon hij ook rekenen op een verbaasde reactie van een Nederlands stel. Hoe kun je nou niet weten wie Anastacia is? Dus zo kwamen we ook met hen in gesprek. Twee totaal verschillende vrouwen: een stoere economische analist die graag op vakantie gaat naar landen ‘waar ze gays haten’ en een curvy docent journalistiek met een passie voor relaxen en eten. Ze gingen twee keer per jaar op reis: de ene keer naar een avontuurlijke plek en de andere keer naar een relax oord.
Woensdag was het Ferragosto, een belangrijke feestdag in Italië, daardoor werd er ’s avonds geen diner geserveerd. Maar we mochten wel aanschuiven bij de lunch. Wat dat inhield wisten we niet zo goed, maar toen er rond 10:00 tientallen mensen het erf op kwamen, het zwembad bezetten en een heuse band werd opgesteld hadden we het idee dat die lunch ‘best wel een ding’ was.
De lunch werd voor geopend verklaard door de band en de Amerikaan en ik posteerden ons naast het lesbische koppel (het duurde even voordat de Amerikaan van hun geaardheid overtuigd was) dat ook niet zo goed wist wat de bedoeling was. Dus met zijn vieren zonderden we ons af in de loungehoek en keken we geamuseerd toe hoe de Italianen aten, dronken en meezongen met hun smartlappen. Tot laat in de middag lieten een paar fanatieke mannen hun kommer en kwel door de microfoon schellen.
Het hoogtepunt van de lunch was niet de karoakeversie van Careless Whisper, maar het in rozemarijn gegaarde rundvlees dat zo mals en sappig was dat ik ervan bleef eten. Met een huisgemaakte tiramisu als afsluiter en de zon op onze hoofden moesten we vaststellen dat het leven het beste met ons voor had daar op die heuvel bij Arezzo.
In de avond speelden we spelletjes terwijl de muggen onze kuiten leegzogen. De Amerikaan leerde Adil backgammon en een Italiaanse man meldde zich ook al voor een cursus. Met de Nederlandse dames speelden we The Unusual Suspects, een spel over vooroordelen en hokjesdenken. En ik bedacht me dat het soms helemaal niet verkeerd is om vooroordelen te hebben. Zoals mijn vooroordeel over Italië: het eten, het weer en de natuur: alles is lekker. En mijn vooroordeel bleek te kloppen.
Linkjes naar de Agrifarms waar we verbleven:
http://www.borgonuovodimulinelli.it/
http://www.sangimignano-ilcastagnolino.com/en/
Ongezouten rapen 