Ongezouten rapen

Ik heb hier al eens laten ontvallen dat ik stedentrips eigenlijk verschrikkelijk vind.

Ik woon zelf in een stad waar het altijd stikt van de toeristen en waar je in de zomer hutje mutje zit in de parken die rieken naar wiet en wegwerpbarbecues. Alle verliefdheden gaan over, zo ook mijn liefde voor Amsterdam.

Mijn idee van een relaxte vakantie is dus niet mezelf laten meesleuren door de drukte van de stad. Van druk heb ik in Amsterdam al genoeg, dus haasten doe ik wel weer als ik thuis ben. Toch ben ik meestal niet alleen met vakantie en mijn reispartners hebben doorgaans minder moeite met de stad dan ik.

Daarom wilde de Amerikaan zondag naar Florence gaan om daar de dom te bezoeken. Okay, prima, Florence lag op de route naar onze volgende verblijfplaats, dus dat leek me goed te doen. Maar zodra we met de auto het centrum binnenreden en bij de parkeergarage weg werden gestuurd, omdat we niet lang genoeg wilden parkeren , zat ik al in mijn stressmodus. Daarna reden we ook nog bijna een groep uiterst ongunstig opgestelde Aziaten aan en mijn zin in Florence was op.

Nadat we de auto hadden geparkeerd liepen we in de kokende hitte naar de dom. Daar stond een rij van minstens een kilometer lang en overal liepen Indiërs die beloofden ons voor een extra prijsje langs de rij te manoeuvreren. Dus we dropen af naar de Bardini tuinen waar nauwelijks iemand liep en waar het ook nog eens een stuk koeler was.

Dinsdag wilde de Amerikaan naar een ander stadje, San Gimignano. Dat zag er schattig en klein uit dus de kans op touringcars vol met Aziaten leek kleiner. Dat was een verkeerde inschatting van mijn kant. Zodra we om 12:00 de stad binnenreden, kwamen we vast te zitten in een web van verkeer. Alle parkeerplaatsen stonden vol en het parkeerplaatsloze verkeer reed stapvoets door de nauwe straatjes. En iedereen die mij kent, weet dat files spontaan mijn scheldwoordenlexicon activeren. Een uur later reden we de stad weer uit, terug naar de bed and breakfast. We zouden het morgenvroeg nog een keer proberen.

Dinsdag troffen we het beter: 213 vrije parkeerplaatsen in San Gimignano en geen rijen bij de museums. We hebben zelfs foto’s gemaakt zonder andere toeristen erop. Omdat we zo’n productieve ochtend hadden, besloten we door te rijden naar Siena. Volgens de Amerikaan zou daar een hoofd zijn. Eigenlijk moet ik relikwie zeggen, maar ik heb nooit enige vorm van religieuze educatie gehad, dus ik zeg gewoon hoofd. Tijdens de rit in de auto naar het hoofd kreeg ik een spoedcursus relikwieën. Normale mensen wisten dit dus al, maar ik niet. Relikwieën zijn overblijfselen van heiligen. Er bestaan drie graden: een eerstegraads relikwie is het lichaam of lichaamsdelen van de heilige, een tweedegraads relikwie is een voorwerp dat met de levende heilige in contact is geweest, een derdegraads relikwie is een voorwerp dat met de dode heilige in contact is geweest.

Alleen gelovigen kunnen dat bedenken: een lijk opgraven en de botten verwerken in een bokaal en het dan vereren (lees: vercommercialiseren) in de kerk. De relikwie die wij gingen bezoeken, het hoofd dus, is van Catherine van Siena. Catherine wijdde haar leven aan God en werd vooral bekend door de stigmata die bij haar verschenen en haar mystieke huwelijk (dat komt erop neer dat je jezelf bruid van Jezus mag noemen). Ze wilde een onstoffelijke verbintenis met Jezus aangaan en dat wilde ze bereiken door extreem vasten en de ascetische theologie te volgen. In de maanden voor haar dood kon ze geen water of eten meer slikken. Volgens haarzelf kwam dat door een ziekte. Ze raakte verlamd en stierf in 1380 op haar drieëndertigste.

En hier zit ik, ook op mijn drieëndertigste, op een prachtige locatie te genieten van cake en vers fruit niet ver bij haar relikwie vandaan. Tijden veranderen en mensen verschillen en dat blijft fascineren of je nu gelovig bent of niet.

Het lichaam van Catherine werd opgegraven nadat er miraculeuze activiteiten waren waargenomen bij haar graf. Haar lichaam was nauwelijks ontbonden, een wonder dus. Het hoofd van Catherine is te vereren in de San Domenico Basiliek van Siena. Haar lichaam ligt in de Santa Maria kerk in Rome.