Na het driedaagse huwelijk van R & G in Pontassieve in Toscane (door de Amerikaan uitgesproken als Puntasief) zijn we doorgereisd naar San Gimignano, een historisch stadje in de heuvels.
Vlakbij ligt een plaatsje dat heet Poggibonsi wat ik weer een geweldige naam vind voor een rapper of een karakter uit Scoobydoo.
In eerste instantie zouden we met behulp van de dobbelsteen terugrijden. Maar aangezien ik een beetje verliefd ben geworden op Toscane wil ik hier wel wat langer blijven. Daarnaast hebben we ook nog niet echt de kans gekregen om de lokale keuken te leren kennen. Iets wat ik graag mag doen als ik op reis ben. Dus de Amerikaan zocht een klein bed & breakfast uit waar de vrouw des huizes ook maaltijden kookt. Voor 25 euro krijg je een viergangenmenu bereid met producten uit de streek. Overigens is het erg in om te schermen met termen als ‘biologisch’ ‘agriturismo’ en ‘streekproducten’. De Amerikaan is daar ook wel gevoelig voor en wilde daarom per se een locatie waar de tag #agriturismo aan verbonden was. Voor mij is dat de tag #zwembad. Gelukkig zijn er hier in Toscane veel locaties te vinden met die combinatie.
Gisteravond schoven we aan voor het diner. We zaten samen met vier andere gasten op het terras in de avondschemering naar de krekels te luisteren. Het uitzicht is hier echt adembenemend. De boerderij ligt hoog op een heuvel, zodat we over de hele vallei kunnen kijken. Ik was onder de indruk van het Zwitserse berggeweld, maar het Italiaanse landschap oogt veel vriendelijker. De heuvels doen me denken aan een bord dat vol ligt met tagliatelle; de onregelmatige heuvels met hun zachte glooiing. We hebben inmiddels wel 10 keer verzucht dat het hier zo mooi is en net als ik de schoonheid wederom wil beamen, horen we: Pfffrrttttt.
Ik kijk naar achteren waar het geluid vandaan komt en zie een man zitten. Ongeveer onze leeftijd, midden dertig, kledingmaat XL en een exemplaar van Lolita op zijn tafel. Hij is in het gezelschap van zijn telefoon, die hij de helft van de tijd omhoog houdt op zoek naar bereik.
De Amerikaan: Ik denk dat die man daar een scheet liet…
Ik: Nee joh, ik denk dat hij met zijn slippers over de grond schraapte.
We halen onze schouders op en genieten van de eerste gang: een vers saladetaartje gemaakt van een soort quinoa en groenten.
Frruuuuuuuttttt
De man achter ons heeft ook het eerste gerechtje achter de kiezen en leest onverstoord verder in zijn roman. De Amerikaan kijkt me bedenkelijk aan, maar zegt niets.
De tweede gang is een groentenlasagne met een gulle hoeveelheid milde kaas. Vet, maar lekker.
Prrapapapapp
Nu moet ook ik toegeven dat het schrapen van slippers zo niet klinkt. Ik werp weer een steelse blik naar achteren. De man zit met de pastasaus op zijn kin te smullen van de lasagne. Het geheel ziet er een beetje smakeloos uit en het idee dat zijn smakgeluiden vergezeld gaan met wat broekhoest is opeens niet meer ondenkbaar.
Bij de derde gang blijft het rustig. De rucolasalade met gedroogd varkensvlees en gepekelde pepertjes zal vermoedelijk op korte termijn voor een nieuw blaasorkest zorgen. De man besluit eerst nog even te bellen en als hij de telefoon weer weglegt, klinkt er een zucht van opluchting, uit zijn reet.
Bap-pfieuwwww
De Amerikaan probeert nog een excuus voor hem te zoeken. Misschien heeft hij wel een darmziekte en moet hij gewoon vaak scheten laten. Ik vraag het me af, het lijkt er een beetje op dat deze man schijt heeft aan zijn omgeving. Misschien is deze man ook wel op het predikaat ‘agriturismo’ afgekomen om zich, omringd door biologische processen, helemaal thuis te voelen. In ieder geval gaan we voor de koffie terug naar onze kamer, voor de zekerheid.
Ongezouten rapen 