Ongezouten rapen

Aanstaande woensdag gaan de Amerikaan en ik op reis.

Volgend weekend wonen we bruiloft nummer 4 van deze zomer bij. Dit keer mogen we acte de presence geven in Italië. Aangezien het vakantiegeld al is gespendeerd en ik niet meer wil teren op zijn volle zak gaan we met mijn leaseauto naar Toscane. Zoals ik dat graag wil, gaan we met de dobbelsteen op pad en zal het weer een verrassing worden waar we terechtkomen. Voor de zekerheid nemen we ook de tent mee bij gebrek aan betaalbare hotels en Airbnb’s.

Het woord tent hoefde ik maar 1 keer te zeggen of de Amerikaan kwam met een arsenaal aan kampeergoederen de berging uit. Tupperware-achtig bestek, een gasstel, speciale handdoeken voor de afwas, lichtgewicht slaapzakken in warme en minder warme variant, een zaklamp met verschillende kleuren en standen, een zelfopblaasbaar luchtbed en een heuse poepschep om je poep ter aarde te bestellen. Om er zeker van te zijn dat alles nog in uitmuntende conditie was, moesten we volgens de Amerikaan gaan proefkamperen dit weekend.

En zo kwamen we gisteren aan op camping De Krakeling in Zeist. Terwijl de Amerikaan zijn Toyota MR2 uit 1985 (prima bouwjaar) over het terrein stuurde, gebaarde een of andere tuthola dat hij langzamer moest gaan. Op campings is de maximale snelheid 5 km per uur. De gemiddelde hond loopt nog sneller. Afijn, de Amerikaan, vol goede kampeerzin, herkende hierin een vrolijke welkomstgroet en zwaaide blij terug. Waar ik alleen maar heel hard om kon lachen. Ik denk dat je het op zo’n camping niet Hollandser kunt treffen. Zeikende vijftigers, omdat je 2 kilometer te hard rijdt op een camping waar toch niemand op de weg loopt, omdat iedereen met zijn diabetesreet Wordfeud zit te spelen voor een caravan die bij gebrek aan een jacht moet worden ingezet voor het wedstrijdje ver pissen.

Aangezien de Amerikaan nogal had opgeschept over de grootte van zijn tent (smiley) was ik een beetje teleurgesteld toen ik moest constateren dat we er met zijn tweeën maar net in pasten. Voordeel was wel dat we hem vrij snel hadden opgezet zonder ruzie of onenigheid. Daarna was het tijd voor de lunch. Als culinaire verrassing had de Amerikaan backpackmaaltijden meegenomen. Er was keuze uit vegetarische curry of kip met limoen en honing. Ik koos voor het laatste. Dat kamperen in Europa anders is dan in Amerika heb ik hem al een paar keer geprobeerd uit te leggen. Voor een Amerikaan is kamperen afzien: kilometers klimmen en klauteren zonder een mens te zien, kakken in een zelfgegraven kuil en eten om te overleven. Hier is kamperen een wedstrijdje ‘hoe luxe kunnen we het hebben zonder thuis te zijn’.

Overigens is De Krakeling een camping zonder zwembad. Leugens. Tegenwoordig heeft iedere zichzelf respecterende carafan een opblaasbaar zwembad voor de luifel liggen. Het advies om vanwege de monsterdroogte zuinig aan te doen met water geldt niet voor Wesley en zijn gezin in het Knaushaus op wielen: er moet en zal verkoeling worden gezocht.

Aangezien de kip met limoen en honing niet te vreten was, reserveerde ik op de valreep nog een plekje bij Bistro Jan. De reactie:

Wij hebben vanavond een Spaanse avond met live muziek en buffet start vanaf 18:00 Wilt u de reservering laten staan 
Wij adviseren iets eerder te komen 

(Hier staat dus eigenlijk: we doen eens lekker gek en multicultureel op de camping dus we hebben een Spaanse avond georganiseerd, niet om 22:00 zoals de Spanjaarden het zouden doen, maar wel op een Hollands aardappels-vlees-en-groente-tijdstip. Kom wel iets eerder, want je weet hoe dat gaat met buffetten: die Hollanders eten zoveel ze kunnen ‘want ze betalen er ook voor’.)

Maar goed, Spaanse avond, leuk! De Amerikaan, ook niet bang voor een beetje buffet, had er ook wel zin in. Tussen de bejaarden en gezinnen dronken we best erg lekkere sangria met cava en aten we best heel erg lekkere tapas. Ook zanger Raymundo Valverde kwam met zijn Nijmeegse accent para bailar la bamba naast ons tafeltje zingen (ik dacht altijd dat ze zongen: paralalalabamba). Kennelijk zag dat er zo schattig uit dat een andere kampeerster daar een foto van maakte en die daarna heel amicaal met ons deelde. Kneuterig of niet, we hadden het onderste uit de kan gehaald op deze avond qua sangria en qua entertainment.

De volgende ochtend liep ik heerlijk uitgeslapen naar de campingbakker om croissantjes te halen en ik zag de tuthola van de snelheidscontrole om 9:00 zo’n agressieve wijze haar campingtafel boenen en dat kon alleen maar betekenen dat zij niet het onderste uit de kan had gehaald de avond ervoor.