Ongezouten rapen

Het is niemand ontgaan dat de zomer er is, maar is deze periode van afzien nog wel een zomer te noemen?

Verdorde grasvelden, zweet in de bilnaad, uitverkochte ventilators, zeldzaam wordende Raketjes, blote basten en benen, kokende fietszadels en barbecuemoeheid. Deze zomer brengen we slomend en stomend in onze huizen door, deze zomer is een stomer en daardoor ook gewoon stommer.

Gisteren was het met 37 graden maar 1 graad koeler dan onze lichaamstemperatuur en ik ging naar Nijmegen. Ergens onderin de diepvries vond ik een vastgevroren perenijsje dat ik als een waardevolle schat met me meebracht in de auto. Normaal gesproken is perenijs niet mijn favoriet, maar nu genoot ik van elke lik. Het is misschien wel het laatste waterijsje in weken, want de lege schappen van de AH beloven niet veel cools.

Richting Nijmegen volgde ik ook nog even de borden naar Kleve. Aangezien de laatste dagen al klevend genoeg waren, nam ik meer dan genoegen met Nimma. De stad waar zoveel herinneringen liggen die ik niet deel. Maar dat weerhoudt me er niet van om mijn eigen herinneringen te maken. Vorig jaar resulteerde dat al in een bijzondere dag tijdens de Nijmeegse Vierdaagse en ook gisteren serveerde restaurant Nijmegen weer zijn verrassingsmenu.

Ik had een kamer geboekt bij Bed and Breakfast De Bottelaar, maar bij aankomst bleek dat de eigenaars een inschattingsfout hadden gemaakt en daardoor was er geen kamer meer over. Kennelijk was er gisteren een damtoernooi en De Bottelaar was hofleverancier van kamers. Ik werd ondergebracht in het kantoor. Een kamer met allemaal persoonlijke spullen van de eigenaars, een computer en allerhande paperassen. Gelegen aan de straatkant met ramen die maar op een kiertje open konden was het alsof ik een sauna binnenstapte. Of ik nog behoefte had aan een ventilator? Iets met een katholieke paus.

Weer of geen weer het is altijd shopweer. Dus ik en mijn pas gestorte salaris slipperden richting de wijk met vintage winkeltjes om wellicht nog een extra leuke outfit voor het feest van gisteravond te kopen. Het warme weer in Nederland werkt overigens wel verbroederend; als je mensen op straat tegenkomt dan blaas je met een dramatisch effect de lucht uit je wangen en lach je bemoedigend naar elkaar, ook naar knappe mannen. Na een kilometer lopen was ik wel weer toe aan ijs, dus ik stond twijfelend voor een ambachtelijke ijszaak (zijn de calorieën  het waard? antwoord: uitzonderingsclausule van toepassing) toen ik opeens mijn naam hoorde. Lianne!

Ik keek om me heen. Wie zou hier mijn naam roepen? En toen zag ik vriendin G. met haar moeder en vriendin zitten. Nadat we wel 10 keer “he? wat een toeval!” tegen elkaar hadden gezegd kwamen we achter elkaars reden voor deze toevallige ontmoeting. G. die in Harderwijk woont en in Ermelo werkt en dus normaals gesproken niets te zoeken heeft in Nijmegen was gisteren naar de stad gekomen om haar trouwjurk op te halen voor de bruiloft op 8 augustus. Ik was in Nijmegen voor de viering van het gevreesde dertigste levensjaar van T. Volgens G. was onze ontmoeting voorbestemd en daarom mocht ik mee om de trouwjurk op te halen. Ik was nog nooit in bruidsjurkenzaak geweest, dus ik vond het een hele eer. Natuurlijk ook om als een van de weinige gasten de jurk al te mogen zien.

Na de fitting zijn we op een terras neergestreken waar de prosecco niets kon doen aan de zweetproductie die mijn outfit steeds klammer maakte. Om 21:00 was het tijd om afscheid te nemen van de Harderwijkers en ging ik naar het feest van T.. Wederom een bijzondere avond waar het vocht, bitter en zout, rijkelijk vloeide en gloeide tot we allemaal druipend van het zweet de verkeerde tekst zongen van The Piano Man en het tijd was om deze warmste dag van het jaar achter ons te laten.

Lieve lezers!
Welkom bij de vierde editie van de zomerblog, die net zo hardnekkig als de zon een maand lang op je tijdlijn zal ver’schijnen’. Ik ben blij dat je leest en ik kijk uit naar de bezoeken uit alle windstreken :). Ik wens jullie allen een fijne zomer met veel verkoeling en ontspanning!