Het is gek hoe Neels nu misschien veel meer onderdeel van mijn leven is dan wanneer hij nog had geleefd. Waren we ooit weer bij elkaar gekomen? Ik heb geen idee.
Er zijn gesprekken en kattebelletjes die doen vermoeden van wel. Er zijn ook signalen dat we elkaar misschien wel nooit meer hadden gesproken. In ieder geval zal hij nooit de ex worden wiens zijn naam me niets meer doet, zijn foto’s vergeeld en wel in een oude doos. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Een glimlach bij een doelpunt van Ronaldo, een traan bij een stom janknummer van Marco Borsato, een anekdote die ik vertel als ik een Nederlandse man met een Aziatische vrouw zie (want daar vonden Neels en ik wat van), een beeld als ik een serveerster in Turkije zie die dezelfde naar voren staande hoektanden heeft als hij had. Ik zeg tegen mensen: “Ik ben mijn ex verloren.” Mensen snappen dat dan niet. Waren jullie niet meer bij elkaar dan? Misschien is het beter om te zeggen dat ik een geliefde ben verloren. Want zo is het. Ik hield van hem, zoals alleen geliefden dat doen.
En vandaag is het twee jaar geleden dat Neels me achterliet in Nederland. Hij jankend naar de metro, ik jankend naar mijn werk. Niet wetende dat dat niet de laatste tranen zouden zijn die ik om hem zou laten. Maar deze dag staat ook symbool voor zijn levenslust, zijn vertrek naar het onbekende. Dus ook vandaag ging ik weer met de dobbelsteen en de auto op pad, niet wetende waar ik ’s avonds terecht zou komen.
De dag begon met een feest. Om 10:00 werd ik verwacht in de Gravenzaal aan de Grote Markt in Haarlem want zelfverklaard onhuwbare vriend P. ging trouwen. Ik vind het altijd weer een hele eer om bij een huwelijk aanwezig te mogen zijn, zo’n intiem moment. Ik geloof er ook echt in, in de eeuwige trouw. Voor mij geen open relatie en vrije handel. En ik geloof ik taart.
Na de ceremonie en de champagnelunch begon het dobbelen. Vorig jaar was het erg gezellig in Zandvoort, maar ik hoopte vandaag toch echt op een meer exotische bestemming. Dus nieuwe regel: de borden richting Amsterdam zijn verboden en de rit moet zuidwaarts gaan aangezien ik morgen om 10:00 in Barendrecht moet zijn en dan is Groningen, hoe ‘thrilling’ het daar ook mag zijn, gewoon niet handig.
Vanuit Haarlem kwam ik op de A9 die ik afreed tot de A2. Terug naar Amsterdam was geen optie, dus richting Utrecht werd het. De dobbelsteen besloot dat ik 55 minuten de A2 mocht afdalen. Daar kwam een eind aan bij afslag Boxtel. Bij Boxtel moest ik de provinciale weg nog een half uur volgen, maar die eindigde uiteindelijk bij een doodlopende weg op een industrietrein. Ik keerde de Hyundai en stootte bij mijn keerpoging het bordje ‘gasten’ van de parkeerplaats om. Ik vond het de schuld van dat bordje. Ik kwam langs Oisterwijk en uiteindelijk Udenhout waar ik een paar rondjes omheen reed voordat mijn timer aangaf dat ik een verblijfplaats moest zoeken. Dus ik belde Berdien van de Moffelhoeve met de vraag of ze nog een kamer vrij had voor 1 persoon. Ja, hoor dat had ze. Ik kon meteen komen.
Berdien had ook een fiets voor me te leen (vraag ik wel 5 euro voor) want ik had niet erg veel zin om weer in de auto te kruipen. Ik wilde de Moffelse omgeving ter fiets verkennen. De zon scheen en ik had er zin in, ik kwam een kleine kapel tegen waar ik een kaarsje voor Neels en mijn oma aanstak en ik reed weer verder. Glimlachend, hallo zeggend tegen de gepensioneerde Brabo’s op hun elektrische fietsen voelde ik me ontspannen en klaar voor… BAM!!! . Daar sta je dan met je klapband in Braband na 2 kilometer fietsen. Dus ik belde Berdien die me kwam ophalen met haar Poolse schoonmaakster die natuurlijk een busje had. Ik kreeg een nieuwe fiets en kon weer verder.
Ik tref het hier te zijn op deze mooie dag, alles is groen en de beesten staan buiten. De avondzon werpt een oranje gloed op de velden en het ruikt naar gemaaid gras en besproeide tuinen. Ik ken Brabant niet echt goed, maar wat me opvalt, is dat de oude huizen hier gigantisch zijn. Ze hebben niet de puntdaken zoals in het Noorden van Nederland. Ze zijn lager, maar nemen wel een groter oppervlak in beslag. En dan de details: de houten ramen en deuren, de voormalige schuurdeuren die nu vervangen zijn door glas en een inkijkje bieden in de gezellige huiskamers. Ik begin Guus Meeuwis een beetje te begrijpen.
Na een half uur zet ik mijn fiets neer bij een huis met een bord in de tuin: Theetuin Open. Ik volg het bord en kom achter een huis waar zich een gigantische tuin met lege tafels en stoeltjes bevindt. Een man is bezig de stoelen schoon te maken. Ik bestel een Ice Tea en ga zitten. De Ice Tea staat duidelijk al weken in de koelkast, de prik is er uit, maar het geeft niet. De man doet zijn best en de tuin is mooi.
Daarna fiets ik nog wat door het dorp richting de Drunense Duinen. Het is warm en het zweet druipt langs mijn dijen naar beneden. In de verte zie ik een terras als een oase opdoemen. Bij de oase hebben ze kriekbier en kipsaté en ik vergeet even dat ik gisteren met een dieet was begonnen. Dat komt morgen wel weer. Op Google zie ik dat er een attractie is die het maisdoolhof heet. Ik bedenk dat maismaze een heel toffe naam zou zijn en dat Neels daar zeker heen had gewild. Ik ben te laat, misschien als ik ooit weer eens in de buurt ben.
Als ik terugkom bij de Moffelhoeve vraagt Berdien of ik het erg vindt als ik een andere kamer krijg. Er komt nog een andere gast en die wil de eenpersoonskamer voor twee nachten boeken. Dus dan krijg ik een tweepersoonskamer voor deze nacht. Of ik dat erg vind? Meer bed voor minder geld. Ik wilde misschien nog naar de bioscoop gaan, maar nu blijf ik de rest van de avond weggemoffeld in mijn luxe kamer in de Moffelhoeve.
Ongezouten rapen 