Ongezouten rapen

Een maand geleden zat ik om zeven uur ’s morgens op de wc van het Lucas Andreas naar een positieve zwangerschapstest in mijn handen te staren.

In de handleiding probeerde ik nog meerdere interpretaties van de twee streepjes te vinden, maar na een paar minuten kon ik echt niet anders dan concluderen dat ik zwanger was. Ik liep het ziekenhuis uit, belde ik huilend mijn zusje en zei: “Ik dacht niet dat ik deze woorden ooit zou uitspreken, maar ik ben zwanger.”

Zoals vele van jullie weten, heb ik nooit echt een kinderwens gehad. Ik zei altijd dat ik voor mijn dertigste sowieso geen kinderen wilde en nu ik de dertig ruim ben gepasseerd heb ik nog steeds geen rammelende eierstokken. Dat betekent niet dat ik niet nieuwsgierig ben naar het moederschap, het zien opgroeien van je eigen vlees en bloed en de pijn en het geluk dat dat voortbrengt. Maar ik ben ook blij met mijn kinderloze leven; ik doe zoveel leuke dingen, leer elke dag iets nieuws, heb geweldige mensen om me heen en de luxe om het avontuur aan te gaan als ik daar zin in heb. Daarnaast heb ik echt helemaal niets met alles rondom baby’s en kinderen. Ik erger me eraan hoe veel mensen het ouderschap en hun kinderen naar buiten toe zo centraal stellen. Alsof hun levens pre-ouderschap geen drol waard waren. “Nu ik kinderen heb, is mijn leven compleet.” Ik vind dat kortzichtig en beledigend. Alsof mensen die (bewust of door pech) geen kinderen kunnen krijgen het complete geluk nooit zullen meemaken. Alsof die levens er maar voor 50% toe doen. Daarom sta ik nog steeds achter mijn Facebookpost van maart: een kinderloos leven is ook een felicitatie waard.

Dit alles schoot door mijn hoofd de uren nadat ik tot de ontdekking kwam dat ik zwanger was. De eerste dagen en uren waren dat vooral twijfel en angst:
– angst mijn geweldige, vrije leven te verliezen
– angst om ‘een van hen’ (de moekes) te worden
– angst om niet genoeg liefde te kunnen geven
– angst geen stabiele gezinssituatie te kunnen bieden
– angst om uitgelubberde tieten en dito vagina te krijgen
– angst om te bevallen
– angst om een psychopaat te baren
Maar er waren ook andere dingen. Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was, wilde ik de vrucht beschermen. Ik liet de Amerikaan vitaminen met foliumzuur kopen, ik liet de wijn en droge worst meteen staan en ik at meer groenten en ik fietste niet meer door rood.

De Amerikaan en ik wisten dat we een risico namen op de dag dat we eigenlijk naar de film Brawl in cell block 99 zouden gaan. 1 risicootje was dus genoeg om in deze achtbaan te mogen plaatsnemen. Zijn instelling was duidelijk: hij zou zijn verantwoordelijkheid nemen welke keuze ik ook zou maken. Maar hij hoopte wel dat we het kind zouden houden en dat we er als stel voor zouden gaan zorgen. Alhoewel hij daarmee de meest ideale reactie gaf die je je maar kunt wensen, was dat niet de doorslaggevende factor om ervoor te gaan. Dat waren puur mijn emoties en de wil om het kind te beschermen en op te voeden.

Het besluit was genomen, de situatie was geaccepteerd. Ik was zwanger en ik begon het leuk te vinden. Ik voelde me ook zwanger: zere buik en onderrug, pijnlijke borsten, puisten, moeheid en een bijna ontembare honger. Langzaam begonnen we na te denken over de situatie: de Amerikaan zou bij mij intrekken halverwege het jaar, we zouden moeten gaan sparen, met de ambassade praten over dubbele paspoorten, hij zou de vrucht erkennen na 12 weken, we zochten naar kinderopvang en kraamhulp en we spraken over namen. Ik had er ook al met veel mensen over gepraat en ik had het bekendgemaakt op sociale media. Omdat mijn leven een bizarre wending had genomen en dat mijn manier is om ermee te dealen. Om het echt te maken.

Vorige week donderdag hadden we een eerste echo. Ik was zenuwachtig, ik had al een paar weken gemerkt dat er niet meer veel veranderde aan de zwangerschapssymptomen en ik had licht bloedverlies gehad. Maar veel mensen stelden me gerust, zeiden dat dat normaal is. Maar het bleek toch niet normaal. De verloskundige zag het meteen en wij ook. Een grote zwarte vlek met een klein wit vlekje erin openbaarde zich op het scherm.
“Guys, I’m affraid this is not a good pregnancy.” Zei ze. En dat kon ik zelf ook wel zien. Ik had gezien hoe een 10 weken echo eruit moest zien en dat was dit niet. Volgens haar was het het beeld van een vrucht van 5 weken oud. Het was dus al enige tijd gestopt met groeien, dat bood troost. Het was nog erger geweest als we wel een wezentje met vingers en tenen hadden gezien. Nu blijft het gewoon een klompje cellen ter grootte van een rijstkorrel.

Maar toch, dat de rijstkorrel voor wie we al druk plannen aan het smeden waren toch niet komt is een grote teleurstelling. Ik had er zin in, wilde het leren kennen, opvoeden en handvatten geven om het geluk te vinden. Ondanks al mijn inspanningen was het me niet gelukt om het te beschermen en dat is klote.

Ik snapte niet helemaal hoe ik me nog zwanger kon voelen, terwijl er niets meer in me groeide. De verloskundige zei dat mijn baarmoeder nog steeds denkt dat er iets in zit en daarom zendt het zwangerschapshormomen naar mijn lijf. Pas als mijn baarmoeder weer leeg is dan zullen die hormonen afnemen. “This hotel needs te be cleaned to receive another guest,” zei ze. Ik kon wachten tot mijn lichaam zelf de miskraam in gang zou zetten, maar dat kan soms nog wel weken duren. Daar wilde ik niet op wachten; met de hoeveelheden voedsel die ik nu naar binnen werk, kom ik elke week een kilo aan. Dus ik wilde zo snel mogelijk van de zwangerschapssyptomen af als ze toch geen doel dienen.

Deze week werd het hotel ontruimd. Bij het ziekenhuis kreeg ik pillen die de miskraam zouden opwekken. Ik zal jullie de details besparen, maar dat was niet leuk. Ik ben absoluut niet kleinzerig, maar wat heb ik me zielig gevoeld de afgelopen dagen. Gelukkig stond de Amerikaan steeds naast de deur van de wc met Ibuprofen en water…we zijn het avontuur samen begonnen en we hebben het samen afgemaakt. Helaas alleen niet op de manier waarop we het hadden gehoopt.

De afgelopen 1,5 maand was een emotionele achtbaan en dat zal nog wel even voortduren. In ieder geval ben ik dankbaar voor de steun die ik van iedereen kreeg zowel bij het bekendmaken van het blije nieuws als bij het droevige nieuws. Dat helpt mij enorm.