I had no new definition of love. I didn’t really examine what it was, and what it might entail. I merely submitted to love in all its aspects, from butterfly kisses to absolutism. Nothing else mattered.
Cijfer: 7,5
Wat is liefde? Ik heb het me al vaak afgevraagd en zo ook de jonge Paul in The Only Story. Paul wordt op zijn negentiende lid van een tennisclub in een suf Engels dorpje waar hij de bijna 30 jaar oudere Susan ontmoet. De twee zijn niet op slag verliefd, dat zou een mooie woordspeling kunnen opleveren in combinatie met het tennis, maar hij promoveert van tennismaatje naar huisvriend naar toyboy en naar serieuze partner. Gedurende een periode van 13 jaar eisen ze ruimte op in elkaars leven. Maar liefdesgeschiedenissen eindigen niet zelden in een bloedbad van het hart. De liefde tekent en vormt Paul voor het leven met als gevolg dat hij de liefde nooit helemaal heeft kunnen vatten.
The Only Story is opgebouwd uit drie delen: in het eerste deel bloeit de liefde tussen Paul en Susan op, in het tweede deel verwelkt de liefde en in het derde ontmoeten we Paul in het heden en lezen we wat voor impact de relatie met Susan op hem heeft gehad. Vooral het tweede deel vond ik mooi. Ondanks de tragische gebeurtenissen weet Barnes dat Britse humor relativeert en de cynische houding van Paul bevalt me wel.
Susan continues to do your laundry, and some of your best shirts come back lovingly scorched. Drunken ironing: that is one of the lesser, but still painful, things life has surprised you with.
Dat Barnes met zijn schrijfstijl de lelijke liefde toch draaglijk weet te maken is een teken van goed vakmanschap. Ik heb het boek in het Engels gelezen, en alhoewel het veel lastige woorden bevatte, paste de toon perfect bij het tijdsbeeld. Het taalgebruik van Susan is heerlijk deftig. Maar op de een of andere manier maakt dat ook dat de hoofdpersonen nooit echt voelen. Ze blijven op keurige Britse afstand waardoor het verhaal me ook niet in mijn hart weet te raken.
Als ik dit boek vergelijk met een ander boek over de eerste, echte liefde Zout op mijn huid van Benoite Groult dan is dit boek toch echt een schijntje als het gaat om passie. Het is allemaal wat bedeesd. Misschien dat dat Barnes’ zijn stijl is. Misschien dat het ook niet aan de Engelsen in de jaren ’50 was besteed om uitgebreid over seks te denken en te praten, maar ik miste het.
Desalniettemin is The Only Story een boek dat aanzet tot nadenken, mijmeren over de definitie van liefde. Is het de passie, het onvoorwaardelijke? Is er één verhaal of kun je meerdere verhalen vertellen? Dat is interessant en de manier waarop Paul daarmee omgaat is interessant.
Is het een leuk boek? Nee, totaal niet. Afgezien van wat droge Britse humor is het een heel verdrietig verhaal dat een bittere nasmaak achterlaat. Maar goed, sommige mensen houden gewoon van bitter.
Ongezouten rapen 