Op zondag stond ik om 7:00 op om naar het IFFR te rijden.
De enige reden waarom ik vrijwillig naar de havenstad ga. Als stad neem ik Rotterdam wel serieus. De indrukwekkende hoogbouw en de allure maken dat Rotterdam internationaler aanvoelt dan Amsterdam. Een groot pluspunt van Rotterdam is ook wel het ontbreken van massatoerisme.
Behalve zondag dan. Want de Rotterdam centraal stroomde om 9:00 al vol met duizenden Volkskrantlezende filmfans. De overwegend grijze massa bewoog zich met tasje vol zelfgesmeerde boterhammetjes naar de bioscoopzalen in het centrum van de stad voor de eerste film.
Onze eerste film was Pin Cushion. En als de zaal langzaam volloopt valt het me op dat al die kleine koppies in de zaal net een speldenkussen zijn. Pin Cushion is een aandoenlijk verhaal over een roodharig meisje met een excentrieke moeder. Als ze verhuizen, droomt ze ervan vrienden te maken op haar nieuwe school, maar dat loopt anders. De gebeurtenissen in Pin Cushion gaan van kwaad tot erger naar een climax die het poppenhuis met een harde knal laat instorten. Ik had mijn tranen al opgejankt voor 11:00.
Film 2, The Guilty, werd gemaakt door onder andere cinematograaf Jasper Spanning. En met zo’n naam kan het natuurlijk niet fout gaan wat spanning betreft. Een politieagent die even op non-actief is gesteld moet zijn uren volmaken in de meldkamer van 112. De film speelt zich af in één ruimte en focust zich op een zenuwslopend gesprek tussen de agent en een vrouw die ontvoerd is door haar man. Veel close-ups, donkere beelden en nauwelijks achtergrondmuziek. Een film waar je, om maar in het thema van de vorige film te blijven, een speld kon horen vallen. Wel jammer was het dat zo’n kluitje huisvrouwen achter ons het nodig vond om om de tien minuten een Napoleon uit het plastic jasje te halen om er vervolgens luid op te gaan zitten zuigen.
Na een indrukwekkend ochtendprogramma kwam het eerste dipje: Jimmie. Het was de openingsfilm van het festival waarbij ook de regisseur en zijn zoon aanwezig waren. In de film waren ook voornamelijk de regisseur en zijn zoon te zien waardoor het een beetje aanvoelde als een eerbetoon aan de familie. Zoon speelt de 4-jarige Jimmie die samen met zijn vader zijn thuisland (Zweden) ontvlucht, omdat er oorlog is. De film doet een poging om te tonen wat er gebeurt als er niet in Syrië, maar hier in west-Europa oorlog is. Het idee is interessant: een groepje blonde vluchtelingen met dure horloges en dikke buiken vlucht naar het Midden-Oosten. Toch weet de film me niet te raken. Ik zie vooral de blonde haarstrengen van Jimmie in beeld die me niet echt kunnen vertellen hoe hij zich nou echt voelt. Twee jongens die achter me zaten verzuchtten aan het einde: “Ik voel niks man, ik denk dat ik een koud hart heb.”
Onze koude harten werden tijdens Nico, 1988 opgewarmd door de doorrookte stem van zangeres Nico (Christa Päffgen) ooit protege van Andy Warhol en later onderdeel van The Velvet Underground. De film, een biopic, toont ons de laatste twee jaren van haar leven. De film is rokerig, rauw en een beetje viezig. Maar het is ook genieten van de gave kleding en de bijzondere muziek.
Er stond een bordje: “The Insult” en de pijl wees naar boven. Voor een belediging moesten we dus boven zijn. The Insult gaat over ingewikkelde zaken: een Libanese man en Palestijnse man raken in een conflict over een defecte goot. Het conflict mondt uit in een rechtszaak waar heel Libanon zich mee bemoeit. Het acteerwerk in deze film is echt subliem en er wordt op een interessante manier gespeeld met sympathie voor de hoofdrolspelers. Een waardige afsluiter van een mooie dag waarop ik totaal niet beledigd de zaal verliet.
Eindscore:
Pin Cushion: 8
The Guilty: 8
Jimmie: 6
Nico, 1988: 7
The Insult: 8
Ongezouten rapen 