De tweet van Gewoon_sher bracht me op het idee voor de blog van vandaag. Een verhaal dat eigenlijk perfect past bij de reden waarom de decemberblog ooit begon: vooral laten zien hoe kut het leven is in een maand vol liefde en gezelligheid.
In onze familie zijn we allemaal gek op dieren. Mijn eerste woordje was ‘poes’, ik ging op mijn zevende op paardrijden en ik kreeg in groep 4 een konijn. We hadden altijd katten in huis en later, toen het konijn doodging, kregen we ook nog cavia’s. Mijn zusje I. heeft een paard en zusje A. heeft een vriend met een hond, of een hond met een vriend. Lastig te zeggen van wie ze meer houdt ;). Maar voor zusje M. was het nooit genoeg (voor de snelle rekenaar: ja, ik heb drie zusjes). Met posters van Marylin Manson aan de kamer en kettingen van spikes om haar hals kon ze natuurlijk geen genoegen nemen met een kat als huisdier. Ze wilde ratten en later een fret. En die fret kwam er. Hij heette Sil en hij stonk. Waar normale tienermeisjes hun agenda’s en etui’s volkalkten met de namen van hun favoriete bands schreef mijn zusje overal ‘I love Sil’. Het was echte liefde ondanks de stank.
Fretten zijn grappige beesten, maar daar blijft het bij. Ze komen niet gezellig bij je zitten als je Gordon gaat trouwen op de bank zit te kijken. Ze zijn vooral heel actief en nieuwsgierig. Omdat het roofdieren zijn, zijn ze altijd op jacht. Bijvoorbeeld naar de grote teen van mijn vader. Mijn zusje liet Sil weleens los in haar kamer. Maar mijn zusje was nogal dromerig en liet vaak de deur openstaan als ze even naar de wc ging. Dus dan begon Sil aan zijn strooptocht en viel hij de grootste teen aan die er in het huishouden te vinden was. Dan vloekte en tierde mijn pa de hele bastion (zo heette het wijkje waar wij woonden: allemaal straten met namen van boten) bij elkaar en mocht Sil weer een week de kooi niet uit.
Dat Sil een gevreesde voetzoeker was, was niet het enige probleem dat mijn vader met hem had. Omdat Sil nogal veel energie had, was hij ook ’s nachts niet moe te krijgen. Ook bij mijn zusje was de liefde toch minder sterk dan de stank en ook zij beaamde dat het toch wel lastig slapen was met zo’n ongeleid projectiel op de kamer. Dus er kwam een oplossing: Sil ging ’s nachts in een kooi in de garage slapen. Iedereen blij iedereen een stille nacht.
Behalve ik. Want ik had, als oudste dochter en terrorpuber, een kamertje in de uitbouw boven de garage gekregen. Kon ik lekker ver weg van de rest chagrijnig zijn. Op een nacht werd ik wakker van gerommel aan mijn kamerdeur. Ik dacht eerst dat ik het me ingebeeld had, maar ik hoorde het weer. Toevallig had ik die dag mijn kamer gestofzuigd en stond de stofzuiger er nog. Ik stapte uit bed en pakte de stofzuigerstang en sloop ermee naar de deur. Die trok ik langzaam open en ik zag Sil aan de rand van mijn deur snuiven en krabben. Ik schrok me het leplazarus en dook snel mijn nest weer in van waaruit ik met mijn mobiel mijn zusje belde. Gelukkig nam ze op. Ik was vast niet aardig: “Die kutfret van jou is ontsnapt uit zijn kutkooi en hij zit nu aan mijn deur te kutten.”
Mijn zusje nam mijn uitbarsting om 4:00 (Natasja! ;)) ter kennisgeving aan en begaf zich naar de koude garage om Sil weer in zijn kooi te stoppen. Silence again.
De volgende ochtend moest ik werken in de Plus. Ik werkte op de broodafdeling en dat betekende om 7:00 beginnen. Mijn zusje werkte in de rozenkas en zij moest nog eerder beginnen dan ik. Dus zij was de eerste die de katten binnenliet en de verwarming aanzette. Toen ik de woonkamer binnenkwam, was iedereen al wakker. Mijn zusjes zaten met betraande ogen naar een bloedspoor te staren dat begon ergens bij de caviakooi en eindigde bij de computertafel (toch al een plek waar veel agressie was). Van de cavia’s ontbrak elk spoor.
“Wat is hier gebeurd?”
“Sil heeft de cavia’s opge-ge-he-he-ten,” snikte mijn zusje.
Mijn moeder kwam in haar pijama, op haar klompen de woonkamer binnen. Die had de resten van de cavia’s maar in de groene bak gegooid.
“Niks meer van over.” zei ze terwijl ze troostend een hand op het hoofd van mijn zusje legde. We keken allemaal naar de hoek van de kamer waar Sil in zijn kooi prinsheerlijk lag te tukken met zijn volle buikje.
Dat jullie deze maand maar net zo lekker mogen eten als Sil.
Ongezouten rapen 