Een apostel (van het Griekse woord ἀπόστολος, apóstolos, “gezondene”) is iemand die gezonden wordt om een boodschap over te brengen
Een apistel is iemand die gezonden wordt om een boodschap over pissen over te brengen.
Vandaag ben ik een apistel.
Als we vroeger gingen stappen namen vriendinnen altijd zo’n polsbandje voor 2 euro waar je de hele avond onbeperkt mee na de plee kon. Ik had aan één keer genoeg dus zo’n polsbandje was voor mij niet voordelig. Ik plaste niet echt veel, omdat ik alles eruit zweette tijdens het dansen. Tevens was ik recordhouder plasophouden binnen de vriendengroep.
Nu ik ouder word, merk ik dat ik mijn blaas geen boodschap meer heeft aan het behouden van het record. Zoals gisteren, na het sollicitatiegesprek. Ik zat in de trein en moest opeens echt nodig plassen. Bij elke keer dat ik ging verzitten voelde ik de druk op mijn blaas toenemen, dus ik bewoog zo min mogelijk en dacht aan leuke dingen. Uitgesloten is het dat ik de wc in de trein bezoek. Mijn veroverde zitplaats opgeven voor een gang naar de wc waar hoogstwaarschijnlijk een dronken zwartrijder een aanzienlijke tijd heeft doorgebracht, die koude winterlucht tegen mijn doos. Nah. Liever niet.
Op Twitter las ik even een later in een tweet van Christalhelder dat ze over haar Onesie had geplast en dat herinnerde me aan een weekend weg in 2013 naar Nieuwpoort. Ik was daar met D. (luistert ook naar de naam klootzak) en het was een romantisch weekend, we kenden elkaar net drie maanden, dus dan is seks de hoofdactiviteit. En als ik iemand echt leuk vind dan wil ik nog weleens wat extra moeite doen door met jarretels enzo in de weer te gaan.
De dag van vertrek had ik mijn jarretels aan en ging ik voordat we terugreden nog even naar de wc. Maar als je die sexy kantconstructie eenmaal vastgemaakt hebt dan wil je die niet ontmantelen voor een onschuldig plasje. Dus ik trok mijn ondergoed maar wat opzij zodat ik half staand, half zittend nog even kon plassen.
Eenmaal terug in de kamer ging ik op een poef zitten om mijn schoenen aan te trekken. Daarna pakten we onze spullen om te gaan. D. wees echter op een natte plek op de poef. “Wat is dat dan?” Ik haalde mijn schouders op…”Misschien heb ik mijn handdoek daar na het douchen op gelegd?” Maar de poef was zó nat dat het onmogelijk van een handdoek af kon komen. Ik wreef over de plek, D. rook eraan, ik rook eraan. En we waren het eens: de onmiskenbare lucht van ochtendurine. Opeens voelde mijn onderbroek nogal nat aan. Ik had ‘m toch niet goed genoeg opzij geschoven. Moest ik verdomme toch die hele kantconstructie slopen.
Met warm water en handdoeken probeerde ik daarna de poef schoon te krijgen vervolgens heb ik dat ding nog een kwartier staan föhnen tot er niets meer te zien was. Ik durfde de hoteleigenaar onder ogen te komen tijdens het uitchecken, dus ik ging maar alvast in de auto zitten. Hopend dat niemand ooit wat zou merken.
Een week later belde D. me.
“Hey, het hotel in Nieuwpoort belde net. Ze zijn erachter gekomen van die poef. Dus nu willen ze een vergoeding.”
“Neeeee! Oh wat gênant. Ik had het toch beter schoon moeten maken. Hoeveel willen ze hebben voor die poef?”
“200 euro, ik heb het al overgemaakt.”
“Pfff wat kut zeg…ik betaal het je wel terug.”
We praatten nog even over koetjes en kalfjes.
“Eh je weet toch wel dat ik je in de zeik nam he?”
“Wat?”
“Dat hotel, ze hebben helemaal niet gebeld.”
“Klootzak.”
Ongezouten rapen 