Ongezouten rapen

Nog 5 en dan heb ik 1000 volgers op Twitter.

In juli 2016, toen N. vertrok, ben ik met mijn verdriet op Twitter gaan zitten. Niet dat ik de hele tijd janktweets verstuurde, maar ik kon er mijn ei kwijt. Op Facebook kon ik dat niet zoals ik het wilde. Daar blijven je berichten hangen, en wordt het zo beladen. Ik wilde berichten verwerken als eten, ze moesten snel zakken na het consumeren.

En toen kreeg ik er lol in, reageren op de dagelijkse beslommeringen van de andere twitteraars, grapjes maken, hilarische gifjes, scherpe opmerkingen over media en de actualiteit, maar ik vond er ook medeleven en erkenning. Vreemd hoe ik me dus beschermd kan voelen door 1000 namen op een scherm.

Facebook is een etalage geworden voor de belangrijke gebeurtenissen van het leven. Verlovingen worden aangekondigd “ze zei ja!”, kinderen worden voorgesteld aan de wereld, huizen worden ge- en verkocht, vriendschappen worden gevierd en ook de dood kan rekenen op likes. Op Twitter is er ruimte voor de shit. Letterlijk, afgelopen week vroeg er iemand hoe vaak we poepen op een dag. Ik geniet daarvan. Ik gaf antwoord: één keer in de drie dagen. Alhoewel het beter gaat sinds ik elke dag volkorenbrood eet. Weten jullie dat ook weer.

Maar ik realiseer me ook dat, een paar uitzonderingen daargelaten, die bijna 1000 volgers alleen maar data zijn. Als ik mijn twitteraccount zou opheffen dan zou dat de meesten niet eens opvallen. Hetzelfde geldt voor mij net zo goed. Toch zijn er Twitteraars waar ik soms aan denk als ik niet online bent. Grapjes die ze hebben gemaakt of bepaalde dingen die me aan hen doen denken.

Echt veel waarde moet je overigens nooit hechten aan je volgers, tenzij je tot de stap overgaat om ze in het echt te ontmoeten. Zo kreeg ik na het overlijden van N. hele lieve berichten van een aantal Twitteraars die me een paar maanden later gewoon ontvolgd hadden (dramatisch muziekje). Dus ik heb ze ook heel rancuneus ontvolgd.
Maar er zijn ook mensen die wel echt betrokken lijken en dat waardeer ik enorm.

Soms krijg ik de vraag van Twitteraars of ik ze in het echt wil ontmoeten. Dat wil ik met alle liefde doen, maar wie mij dus echt kent, weet dat ik 50 uur per week werk en daarnaast nog een vrij actief sociaal leven heb. Ik weet hoe dat gaat; dan doen we een drankje en dan is het gezellig en zeg je: ‘moeten we snel weer doen!’. Maar de ruimte in mijn agenda is gereserveerd voor de mensen die al lang in mijn leven zijn. En daar is nauwelijks plaats voor nieuwe vriendschappen. Dus doe ik het liever niet.

Ik weet niet meer wie het zei of waar ik het las: op Twitter ga je houden van onbekenden en op Facebook krijg je een hekel aan bekenden. Zo ver wil ik niet gaan, maar ik raak wel wat geïrriteerd als ik eerst 5 babyfoto’s moet wegscrollen op Facebook voordat ik iets interessants lees, als dat al verkrijgbaar is. Ik wil niet weten hoe het met je kind gaat, ik wil weten hoe het met jou gaat, hoe vaak jij nou hebt gepoept vandaag, hoe lang je die spijkerbroek die je aanhebt al niet hebt gewassen, bij welke muziek je laatst moest janken, met wie je stiekem naar bed wilt, wat je favoriete appelsoort is, van wie je laatste appje was, ik wil gewoon weten of je nog echt bent.

De betekenis van Twitter is niet af te lezen aan het aantal volgers. Wel aan de ontelbare keren dat ik hardop lachend achter de pc zat of die keren dat ik een waardevol advies van iemand kreeg.