Ongezouten rapen

Ik eet een schaaltje Skyr met blauwe bessen en granaatappelpitten en denk na over wat ik ga schrijven. Het is de laatste blog van de zomerblog en ik moet er iets moois van maken. Of niet?

Augustus was een tamme maand, voor mij, niet voor de wereld. In Barcelona werd een aanslag gepleegd en boeren gingen failliet, omdat Nederland tijd had om te zeiken over gif in eieren waar nooit iemand onder zal bezwijken. Er is nog geen nieuw kabinet en als we “Jesse” willen zien, moeten we een bioscoopkaartje kopen.

Juli was heftig. Ik had allemaal ‘N afspraken’, zoals ik ze noem. Die altijd mooi en waardevol zijn, maar ook emotioneel. Als ik veel over N praat dan kom ik hem tegen in mijn dromen. Ik zie hem, ik kus hem, ik streel hem, ik ben met hem, maar hij gaat al-tijd weer weg. Soms verdwijnt hij zomaar, soms zegt hij duidelijk dat hij gaat en soms zie ik hem weglopen of wegfietsen. Allemaal varianten op de werkelijkheid die mijn brein bedenkt om de situatie te begrijpen.

In augustus ben ik een keer naar Zeeland geweest en het was vooral een mooie dag. Met mooi weer en er werd gelachen. En ik bid tot de boot in de de tuin (want tot wie of wat anders?) dat er in de toekomst steeds meer wordt gelachen.

Verder was augustus de maand met de sollicitatiegesprekken die nog steeds tot niets hebben geleid, waardoor mijn frustratie groeit. Ik weet dat ik te snel en te veel wil, dat is altijd al zo geweest. Maar hoe langer ik moet wachten hoe onrustiger ik word.

In augustus zijn ook veel leuke mensen jarig. Ik heb een zwak voor leeuwen, kennelijk. Ook al geloof ik niet zo in sterrenbeelden, het is toch wel opvallend dat die leeuwen allemaal iets dominants hebben. Iets eigenwijs ook wel. Maar de leeuwen die ik ken, zijn van het motto “eerst denken, dan doen”. Mijn gekke impulsiviteit wordt getemperd door de schreeuw van de leeuw. Terwijl de echte leeuw zich nooit meer zal laten horen.

Afgelopen maand heb ik ook ontzettend veel gesport. Ik heb de sportschool herontdekt en meteen maar een abonnement op de lesjes genomen die afgrijselijke namen hebben zoals ‘booty burn’. Toch heb ik mijn booty flink geburnd deze maand en er is zichtbaar en voelbaar resultaat.

Maar elke keer als ik naar de sportschool wandel, moet ik tot mijn woede constateren dat er een of andere onverlaat zijn vuilnis op de hoek van de straat dumpt. Soms denk ik dat het onmogelijk om één onverlaat kan gaan want de hoeveelheden puin zijn niet mis. Maar als er sprake is van twee onverlaten dan betekent het dat er meer hufters in deze buurt wonen dan ik vermoed en dat stemt me nog droeviger. Ik ben begonnen met het vergaren van bewijsmateriaal. Elke dag als er weer een nieuwe lading is gedumpt maak ik een foto en uiteindelijk wil ik ze naar de gemeente sturen.

Over ladingen dumpen gesproken…op liefdesgebied zijn er weinig ontwikkelingen. Daar heb ik ook al over geschreven. Er zit een gat in mijn hart en dat is momenteel niet op te vullen. Wellicht met een goede witte chocoladetaart, maar dat is ook maar tijdelijk.

Qua cultuur stond augustus in het teken van de Tolk van Java van Alfred Birney. Dat boek ga ik maandag met de boekenclub bespreken. Wat nog een uitdaging wordt aangezien ik nog 4 dagen heb om 250 bladzijden te lezen met een weekend dat zo goed als vol zit. Daarnaast heb ik me natuurlijk aangemeld als vrijwilliger bij Lab111 waar ik nu al meer diensten ga draaien dan vooraf is afgesproken. Dat klinkt als mij.

Nu ik al mijn mentale afval schriftelijk buiten heb gezet deze maand moet ik weer even bijkomen. (bijna) elke dag een blog schrijven is best vermoeiend. Bedankt voor het volgen en lezen. Ik hoop dat jullie, ondanks het gebrek aan amoureuze uitspattingen, soms hebben genoten.