Ongezouten rapen

Vandaag is het 8 maanden geleden. Alleen weet je het zelf niet. 

Helaas weet ik het wel, had ik het maar nooit geweten want dan was het nooit gebeurd.

Maar er zijn andere dingen, betere dingen, die ik ook nog weet. En die wil ik je vertellen. Meestal gebeurt dat in de auto, als ik voor de zoveelste keer mijn hand denkbeeldig op je knokige knieën wil leggen terwijl je onderuitgezakt in de passagiersstoel zit.

Vandaag vertrok ik vanuit Nijmegen naar Amsterdam. Nijmegen, de stad die ik pas sinds kort ken en met name door de ogen van jouw dierbaren. Een stad die ik zo graag had verkend aan jouw hand.

En daarna reed ik over de A2. Een snelweg waar we vaak samen op reden, want je werkte in Vianen. Het was een kleine moeite voor mij om je op te halen van je werk, voordat we naar de lelijkste woontoren van Kanaleneiland vertrokken.

Weet je nog dat we op een van onze eerste dates naar Toomler gingen? Er waren try-outs van de nieuwe komedieserie Padoem Patsss en op de Facebook van Roel C. Verburg zag ik dat er nog kaarten beschikbaar waren. Ik wist dat je van komedie hield, dus ik stelde dat voor. Natuurlijk vond jij het prima, jij vond alles prima. Ik denk niet dat je ooit ‘nee’ hebt gezegd tegen een activiteit. Het probleem was dat we in tijdnood kwamen. Jij had vertraging met de trein en met het OV naar Toomler vanaf mijn huis zou bijna 3 kwartier in beslag nemen. Dus we gingen met de motor. Het miezerde een beetje en het was koud en jij had alleen een dun trainingsjasje aan terwijl ik dik ingepakt de motor besteeg. De helm die ik voor je had, zat zo strak dat het leek alsof je hoofd elk moment kon barsten. Maar ook hiervoor haalde je je schouders op. “Is maar een klein stukkie toch?”
Je zat achterop en je deed wat ik je had opgedragen; je bewoog braaf mee. Ik vond het spannend, omdat het wegdek glad was. Maar ik wilde me niet laten kennen, omdat ik die avond de stoere chick ten tonele voerde.
Eenmaal bij Toomler wist ik me nog niet goed een houding te geven. Het was de eerste keer dat we samen in een café waren. En ik was nog niet gewend aan het idee dat ik iemand datete die vijf jaar jonger was dan ikzelf. En nu had ik ook nog een motorpak aan en had ik die vijf jaar jongere gast achterop genomen. Maar jij vond het allemaal prachtig. Terwijl je keihard lachte om sommige grappen observeerde ik je. De ogenschijnlijke gemakzuchtigheid, het onderuitgezakte lijf en die uitgesproken mimiek. Je greep af en toe mijn hand en hield die zo stevig vast dat ik dacht dat je bang was dat ik weg zou gaan. Later zou blijken dat dat gewoon jouw manier van aanraken was. Stevige omhelzingen, stevige zoenen.

Er was een ronde waarbij de comedians een plaatsnaam moesten ‘verdieren’. Dus Rotterdam werd Otterdam, Zaandam werd Zwaandam etc. Er was ook een comedian die van Vianen Cavianen maakte. Dit was natuurlijk jouw ding. Je was altijd al bezig met het verbasteren van plaatsnamen en nu had je een dierennaam voor de plaats waarin je werkte. De rest van het jaar bleef je stug Cavianen zeggen als je naar werk ging, dat we natuurlijk omdoopten tot ‘de caviakooi’ in plaats van Footlocker.

En net reed ik weer langs Cavianen en dan denk ik altijd aan jou. Het ligt aan de lek en dan ben ik lek, het tranendal gepasseerd, als ik denk aan alles wat ik je wil vertellen wat je nooit meer zult horen.