Ik roep al jaren dat ik eens wil stappen in de ochtend. Als ochtendmens vind ik het namelijk een behoorlijke opgave om tegenwoordig ’s nachts op stap te moeten.
Of ik nu om 3:00 of 6:00 uur in mijn nest ligt, ik ben rond 7:00 weer uit de veren. Of ik dat leuk vind? Nee. Of ik wil uitslapen? Ja. Maar mijn biologische ritme heeft anders besloten.
Dus toen ik hoorde van het feestje “Daybreaker” dat ’s morgens vroeg plaatsvindt voordat iedereen naar zijn werk gaat, dacht ik dat dat misschien wel iets voor mij zou zijn. Geen drank, geen drugs, gewoon lekker dansen in de ochtend. Maar nadat ik een reportage op BNR hoorde over het feest bleef er van mijn enthousiasme weinig over. Ook het artikel dat de NOS op haar site plaatste, schetst een sfeer waar ik mogelijk nog allergischer voor ben dan voor drugsgebruik.
Enkele citaten waar ik slappe kak van krijg:
Het eerste onderdeel van Daybreaker is dan al achter de rug: een yogasessie met zo’n veertig deelnemers. Inmiddels heeft de meditatieve muziek plaats gemaakt voor het pulserend gedreun van een dj.
Hij heeft een spinazie-smoothie in zijn hand. “Ik had niet kunnen dromen dat tussen half 7 en half 9 in de ochtend mensen zoveel energie en zoveel glimlachen tevoorschijn kunnen toveren.”
“Zwetende mensen, dansen, een beetje elkaar aanraken. Het is echt een uitgaansavond op een woensdagochtend.”
(..) De gezondheidsfilosofie van Daybreaker, waar je een ontbijt krijgt van groentesmoothies, müesli-koeken en mineraalwater.
Eigenlijk kan ik het hele artikel wel overnemen. Wat er hier niet bij wordt verteld, is dat je bij de voordeur van de club werd opgewacht door een team dat knuffels uitdeelde. Ik hoopte op de pluche versie, maar het gaat hier om omhelzingen van echte mensen. Amerikanen welteverstaan, de initiatiefnemers die over waren gevlogen om te kijken hoe het concept in Amsterdam zou aanslaan.
Ik wil geen spinaziesmoothies, yogasessies, gedreun van suffe housemuziek en omhelzingen van Amerikanen. Ik wil verdomme pannenkoeken met stroop, 2PAC, DJ Madman en hakken en zagen om 7:00. Fucking spinaziesmoothie. Wanneer ze een mobiele poffertjes- of gyrosunit die club inrijden dan wil ik die yogasessie nog wel op de koop toe nemen.
Maar het ergste vind ik die gratis knuffels. Op de radio zei iemand: “mensen worden echt blij als ze zomaar een knuffel krijgen.” Tja, als je daarna alleen maar spinaziesmoothies moet atten dan lijkt het me een prima bemoedigend gebaar. Maar ik houd niet van gratis knuffels. Ik houd er überhaupt niet van als mensen me aanraken. Ik tolereer met moeite mijn familie en vrienden. En uiteraard heeft mijn partner vrij spel. Maar verder geeft het me een heel ongemakkelijk gevoel; de aanraking van een ander lijf. Die kussen die mensen elkaar ter begroeting geven, die wil ik eigenlijk ook niet. Ik geef dan ook nooit echte kussen. Bij mij is het meer een kwestie van naar links en naar rechts kijken en een zoengeluid maken. Dan lijkt het nog ergens op.
Ik snap dat ik een uitzondering op de regel ben. De meeste mensen hunkeren juist naar een aanraking. Maar het is voor die mensen ook goed zich te realiseren dat niet iedereen dat prettig vindt.
Ongezouten rapen 