Een paar jaar geleden had ik eens een date met een wat oudere man, niet veel ouder, ik geloof dat hij in de 40 was. Maar ‘hij had het allemaal al gezien’.
Een hectische baan op de Zuidas bezorgde hem een burn-out en na die burn-out ging het roer om (gaap, cliché). Hij begon voor zichzelf als freelancer en ging vrijwilligerswerk doen voor een stichting die hulp bood aan probleemjongeren.
Hij vond dat vrijwilligerswerk duidelijk interessanter dan zijn baan als freelancer en vertelde honderduit over zijn ervaringen met de jongeren en dat het werk hem zoveel voldoening gaf. Nog meer voldoening dan het lezen van literatuur en het naar buiten staren naar de gevels van de woningen aan de overkant van zijn monumentale pand in Oud-west. Want daar kon hij óók van genieten.
Of ik ook vrijwilligerswerk deed, was zijn vraag. Alsof het een vanzelfsprekendheid was. Ik schudde mijn hoofd. Denk je dat ik daar met een studieschuld ter hoogte van de prijs van een nieuwe Mercedes tijd voor heb? Ik moet wel 40 uur per week werken en daarnaast geef ik ook nog NT2-lessen. Vrijwilligerswerk doe ik wel als die studieschuld is afbetaald…over 15 jaar.
Duidelijk teleurgesteld nam hij een nipje van zijn espresso. Hij liet zijn koekje liggen. Ik vroeg of ik het mocht hebben. “Maar wil je je niet nuttig maken voor de maatschappij?” Ik zei dat ik me meer dan nuttig had gemaakt voor de maatschappij. Ik betaalde keurig mijn studieschuld met rente af en had vijf jaar in het onderwijs gewerkt. Dat zag ik hem nog niet doen met zijn gevelstaren.
Maar zijn oordeel was al geveld. Het egocentrische cookiemonster dat tegenover hem zat, zou never nooit niet de moeder van zijn kinderen worden. Want dat had hij tussen neus en lippen door ook laten weten: “ik wil graag snel vader worden.”
De date zat erop, ik rekende af, omdat hij geen contant geld bij zich had en hij had twee espresso gedronken en ik 2 wijn en een cocktail. Toen we afscheid namen zag ik hem weglopen, kijkend naar de gevels van de monumentale panden en niet naar mij.
Ik vond het prima. Ik heb er geen minuut om getreurd dat er nooit een tweede date kwam.
Maar na vandaag zal niemand mij ooit nog afwijzen vanwege mijn gebrek aan maatschappelijke betrokkenheid. De moeder Theresa in mij is ontwaakt want ik ben officieel vrijwilliger geworden bij….de bioscoop.
Okay, het zijn geen kansarme jongeren, maar het is werken zonder daar een beloning voor te krijgen, zodat cultuurminnend Amsterdam een geluksmomentje kan beleven in de bioscoopzaal. En daar doe ik het natuurlijk allemaal voor. Voor jullie geluk.
Ongezouten rapen 