Normaal gesproken heb ik geen enkele moeite met verliefd worden. Een ondeugende blik of een lichte aanraking was vaak al genoeg om me in vervoering te krijgen.
Maar sinds N. weg is, lukt het me niet meer.
Nu date ik al wel een tijdje met G. Dat is een beetje een knipperlichtding geworden, omdat ik het steeds niet weet. En dat is niet leuk voor hem. Hij zegt dat hij het niet erg vindt en dat hij gewoon relaxt wilt daten. Maar is dat wel zo?
Ik wou dat ik morgen wakker werd en stapelverliefd was. Dat hij de laatste in mijn gedachten was, voordat ik ging slapen. Dat ik elke vrije minuut het liefst bij hem wilde zijn. Zijn huid altijd tegen me aan willen hebben en zijn adem, hoe stinkend ook, altijd in mijn nek.
Maar dat is niet zo. Ik ben bang dat ik het nooit meer ga voelen.
Ongezouten rapen 