Ongezouten rapen

Buikpijn, hoofdpijn, moe.
Het record “niet ziekmelden” bleef vandaag staan op 1,5 jaar. 
Dus om 7:00 bleef ik liggen en liggen tot ik om 9:00 trek kreeg en besefte dat al mijn eten in de koelkast van kantoor ligt.

Ik sjokte naar de auto om naar de AH te rijden. Ik had geen plan, dus onderweg bedacht ik me dat ik trek had ik eieren. Ik zou eitjes bakken en verse jus d’orange halen.

Die verse jus d’orange unit is geloof ik de hel van elke vakkenvuller. Hebben jullie zo’n ding weleens helemaal schoon en degelijk gezien? Ik niet. Altijd als ik die automaat nader dan ligt er een natte plas onder en overal hangen sliertjes vruchtvlees. Dat oranje klepje/tuitje/wipje waarmee je de sinaasappelsap in je flesje tapt (hoe noem je dat ding??) plakt als de handjes van een peuter en negen van de tien keer liggen er geen sinaasappels in. Vandaag was het ook weer een groot sapballet op de vloer, dus ik liep de automaat voorbij.

Bij de eieren aangekomen was het schap nagenoeg leeg. Oh ja. Dat eiergezeik. Er stonden nog wat dozen van het huismerk, dus die nam ik.

Bij de kassa wilde de caissière mijn doosje eieren scannen, maar dat lukte niet. Ze keek een beetje vies naar de doos. Ze keek mij aan. “Geblokkeerd,” zei ze met een ondefinieerbaar, vermoedelijk Aziatisch accent. Er volgde een heel verhaal, waar ik niets van verstond, een telefoontje naar een collega en de mededeling dat ik maar even moest wachten. Ik betaalde mijn boodschappen want er stonden meer mensen in de rij. En daarna kwam er een meisje dat me mee de winkel innam naar het eierenschap. Alsof ik deze week in een grot had geleefd legde ze me nog even haarfijn uit waarom sommige eieren geblokkeerd waren, er waren ook problemen met het systeem waardoor ze de eieren van vandaag nog niet konden controleren. Totaal oninteressant. Als ik zo’n panische kutmuts was die na het eten van een ei meteen haar testament had bijgesteld dan stond ik daar niet voor dat eierenschap. Geef me dan gewoon verdomme eieren die ik volgens jullie wel kan eten zonder dood te gaan (dacht ik eigenwijs). Uiteindelijk kwam ik zelf maar op het idee om 3 verschillende dozen mee te nemen naar de kassa. Dan zouden we wel een winnaar hebben.

En inderdaad, het doosje met 4 XL eieren mocht mee in mijn tas, maar niet voordat de Aziatische caissière de gegevens van de eieren had genoteerd.
“Zou je dat nou wel doen? Er wordt geadviseerd om tot zondag geen eieren te eten?”
Zei de vrouw achter me. Ik keek haar vanachter mijn wallen geïrriteerd aan. Ik zei niets, haalde mijn schouders op.
“Voor hetzelfde geld heb je die gifeieren al weken gegeten. Ik heb alles weggegooid.”
“Nou gefeliciteerd” mompelde ik, terwijl ik wegliep.

Serieus kunnen we ophouden met zo spastisch reageren? In China at een vrouw de giftige inhoud van een mierenlokdoos (zit vol met fipronil) en voelde zich alleen een beetje wazig. Je moet wel heel wat giftige eieren eten wil je je een beetje wazig voelen. De gemiddelde festivalganger slikt een dure pil om zich een ‘beetje wazig’ te kunnen voelen. Dus toen ik me om 12:00, na een dutje, wat beter voelde had ik een briljant eidee: ik ging een cake bakken, met maar liefst 3 eieren erin. Ik hoop dat meer mensen dat vandaag gaan doen.