De zomerblog.
In 2014 geboren uit frustratie: ik had geen geld om met vakantie te gaan, mijn relatie was net uit en ik had 6 weken geen fuck te doen. Letterlijk dus.
Ongezouten Rapen was toen niets, een dagboek van een middelmatige twintiger die niet echt van betekenisvolle waarde voor de wereld was. Enkel wat vrienden en familie namen de moeite om nota te nemen van mijn digitale tranen.
Ongezouten Rapen is nu iets meer, de middelmatigheid van mijn bestaan fungeert nog steeds als middelpunt, maar het lijkt meer mensen te boeien. In 2016 hoopte ik in december op 10000 views, in 2017 heeft Ongezouten Rapen in augustus bijna 10000 views gekregen.
Dat komt niet in de laatste plaats door mijn toegenomen aanwezigheid op Twitter sinds het vertrek van N. naar Brazilië. Ik vind daar luchtigheid, humor en herkenning. Misschien ook omdat de anonimiteit het mogelijk maakt om mijn digitale zelf te kunnen zijn.
In die zomer van 2014 schreef ik volgens mijn moeder voor iemand. Nu schrijf ik voor iedereen die iemand is en zich op de een of andere manier vermaakt met mijn onzin. Misschien lees je dit omdat je me kent, of omdat je denkt dat je me wilt kennen. In ieder geval, ben ik blij dat je leest.
Een van de mooiste dingen die deze blog me heeft gegeven is de reactie van een oud-studiegenootje toen N. overleed. “We hebben elkaar al jaren niet gezien of gesproken, maar ik lees je blog en daarom heb ik het gevoel dat ik door jou N. een beetje heb leren kennen.”
De zomerblog 2017 is niet gestart vanwege frustratie, maar vanwege traditie. Elk jaar, een maand lang tijdens de zomer, doe ik verslag van de dag. En ik hoop dat er nu gewoon helemaal niets gebeurt, in tegenstelling tot in de winter. Dat het maar een saaie zomer mag worden.
Ongezouten rapen 