Ongezouten rapen

Het is bloedheet in de auto. Jij en ik zweten als otters en we accepteren elk water dieper dan 50 cm als een bron van verkoeling. 

We bereiken de camping op de berg. Bij de receptie hangt een bordje ‘dat ze zo terug zijn’ dus dat geloven we en we wachten in de brandende zon tot het zo is. In mijn wereld is zo 5 minuten of 15 minuten maximaal. Dus als er na een kwartier geen teken van leven is, sta ik op en ik verkondig dat we een rondje gaan lopen. Bij het parkeren van de auto heb ik een aanlokkelijk ogend zwembad gespot en daar wil ik in. Zo snel mogelijk. Jij loopt achter me aan, je bent even dapper als ik als het aankomt op het aanspreken van onbekenden. Maar samen durven we wel.

Op het campingterrein treffen we een Hollandse vrouw met de huid van een neger zittend in een campingstoel met een mintgroen kussen. Na het uitwisselen van de gebruikelijke beleefdheden vertelt ze dat er weinig mensen aanwezig zijn op de camping, maar dat de eigenaar en zijn zoon altijd wel ergens rondlopen. Op dat moment horen we het gepruttel van een oude trekker. We wensen de vrouw nog een fijne dag en we lopen richting het geluid.

De man die van de trekker afstapt is te jong en knap voor een campingbaas. In mijn hokjeswereld heeft de campingbaas te veel softijs gegeten en loopt hij altijd zonder shirt. Hij heet ons welkom en vertelt waar we onze tent mogen neersmijten, overal eigenlijk want er zijn geen andere kampeerders. Wij zijn ook geen echte kampeerders, we hebben de tentstokken al gebroken en slapen op lege luchtbedden. We zoeken een plaatsje uit, onder een boom in de schaduw naast een elektriciteitskastje om de honger van onze telefoons te stillen. En dan haast jij je in je oranje zwembroek en ik me in mijn rode bikini naar het zwembad. We vloeken van de hitte.

Jij houdt eigenlijk helemaal niet van zonnebaden, je bent er te ongeduldig voor. Het is te saai. In het water liggen, vind je acceptabel, maar dan moet er ook iets te doen zijn. Dus algauw heb je een bal in het water getrapt en spelen we een combinatie van handbal en volleybal. Het komt erop neer dat we de bal over en weer spelen zonder hem vast te pakken. Zonder het af te spreken gaan we ervoor zo lang mogelijk de bal in de lucht te houden. We zijn bloedfanatiek en het is heerlijk in het koude water. Na een uur hebben we de 32 gehaald, maar  je bent niet tevreden. De zon verdwijnt achter de bomen en het wordt donker. Je zegt dat we 40 hadden moeten kunnen halen. En zo hebben we een ongeschreven doel voor deze vakantie.

Twee dagen later zwemmen we opnieuw in het openbare zwembad van Aalen het is druk in het water, bijna alle mensen hebben een tatoeage en overgewicht. Jij bent de magerste spetter in het water. Dat zien de Duitse vrouwen ook, ze vinden je interessant, maar jij hebt alleen oog voor de groene bal die we over en weer spelen. We zijn inmiddels de 40 gepasseerd. En jij vindt natuurlijk dat 50 ook moet lukken. Als we de 48 hebben gehaald en na een half uur doorspelen met lamme armen niet verder komen dan 30 moeten we beteuterd toegeven dat we het voor vandaag moeten opgeven.

We lopen terug naar onze handdoeken en eten frambozen en spelen Yahtzee. Jij verliest en kan niets anders dan een handvol frambozen in mijn gezicht uitdrukken en uitsmeren. Een zoete wraak.

Inmiddels is dit precies een jaar geleden. De bal waarmee we speelden ligt slap in de achterbak van mijn auto. Ik had zo graag de 50 met je gehaald.