Als twee meisjes van 18 met vakantie gaan, dan is het duidelijk dat ze vriendinnen zijn. Maar als twee vrouwen van 30+ samen op reis gaan dan weet men niet zo goed wat te denken. Zijn het geliefden, vriendinnen, zussen, zakenpartners?
Tijdens ons reis hebben we al heel wat nieuwsgierige blikken onze kant op gekregen, maar nooit durfde iemand te vragen wat we nu precies van elkaar zijn.
Gisteren pakten we onze tassen in om ons klaar te maken voor de volgende bestemming toen ik constateerde dat ik eigenlijk nog maar een paar schone onderbroeken had. Ik bedacht me dat ik er misschien een paar met de hand kon wassen de dag voor ons vertrek.
In Costa Rica wordt er veel gelift, omdat niet iedereen een auto heeft en de bussen niet heel vaak gaan. Toen we gisteren richting La Fortuna reden stonden er veel mensen langs de weg te liften. We namen eerst een moeder er een dochter mee die hun zus gingen bezoeken en daarna pikten we een moeder en een zoon op. De moeder vertelde dat ze spullen verkochten, maar dat ze slechte zaken deden, omdat het zulk slecht weer was geweest (het had hier zaterdagavond en nacht bijna non-stop geonweerd en geregend). N vroeg wat ze precies verkochten. De vrouw somde haar waar op: tanga’s en brassieres. Een beter toeval bestaat niet. Dus voordat ik ernaar kon vragen trok ze de ene na de andere fuik uit een plastic tas en stopte die N in de handen. Het waren onderbroeken van respectabel formaat met een weinig inspirerende pasvorm. N lachte beleefd terwijl ze de vrouw bedankte en de onderbroeken weer teruggaf. Een andere zak ging open: hipsters en onderbroekjes met vlinders en bloemen werden nu aan N gegeven. Die modelletjes waren een stuk hipper en de kleurtjes waren best leuk. Dus terwijl N een voor een de onderbroeken omhoog hield, koos ik twee exemplaren uit.
Dus je moet je voorstellen: twee westerse vrouwen die voorin de auto allemaal goedkoop ondergoed omhoog houden terwijl op de achterbank twee Costa Ricanen hoopvol zitten te kijken.
Nadat de koop was voltrokken durfde moeder het dan eindelijk te vragen: “zijn jullie moeder en dochter?” In Costa Rica is het namelijk de normaalste zaak van de wereld om jong moeder te worden. Toen ze de leeftijd van N hoorde, schrok ze. Ze had namelijk gedacht dat N veel jonger dan zijzelf was en zij was 38. Ik weet niet wat ze precies had gedacht, als ze N 35 had geschat betekent het dat ze mij waarschijnlijk begin 20 had gegeven als ik de dochter van N moest zijn.
En terwijl moeder bekwam van de schok van haar verkeerde schatting kon zoonlief zijn ogen niet van me afhouden in de achteruitkijkspiegel. Ik wou dat ik wist wat hij dacht, misschien vond hij , net als ik, dat mijn huid te bruin is geworden voor mijn wenkbrauwen, misschien kon ook hij niet geloven dat ik al 32 ben, of misschien fantaseerde hij over de westerse vrouw gehuld in het afgrijselijke ondergoed dat ze zojuist van zijn moeder had gekocht.
Ongezouten rapen 