Cano Negro was geen voor de hand liggende keuze. Het reservaat met als centrale punt een meer ligt noordelijk tegen de Nicaraguaanse grens aan en volgens de Lonely Planet zijn er twee hotels en geen restaurants. Maar het paste in ons of-the-beaten-track programma, dus waarom ook niet?
Vanaf het stadje Upala zou de afslag naar Cano Negro nog 9 km rijden zijn. Ongeveer na 9 km zag N vlak voor een dirtroad een afgeleefd bord staan met waarschijnlijk de letters Cano Negro, maar omdat de routebeschrijving van het hotel repte over een ‘highway’ leek het ons onwaarschijnlijk dat de dirtroad onze weg naar Cano Negro was. Ook bij de lokale bakker stuurden ze ons nog verder naar het zuiden. Dus het zal wel goed zijn, dachten we.
Na een half uur reden we steeds zuidelijker en kwam ik tot de conclusie dat we fout zaten. We moesten terug naar het afgeleefde bord. De weg naar Cano Negro bleek vanaf de andere kant van de weg een stuk beter aangegeven en uiteindelijk kwamen we op de juiste weg uit.
Na 20 kilometer dirtroad bereikten we het hotel. De eigenaresse leek niet blij om ons te zien. Zuchtend checkte ze ons in en met een houding van ‘daar gaan we weer’ liet ze ons routinematige de kamer zien. Een klein hokje, met sfeerloze verlichting en doodgeslagen muggenresten op de muur. Maar wel met twee ruime bedden en airco. We vroegen of en waar we een tour konden doen. “Morgen om 6:00,” zei ze. En we wilden ook graag vissen met een gids. “Niet mogelijk vanwege reproductieperiode.” N en ik keken elkaar aan. What the fuck gaan we twee dagen doen aan dit meer dat als het viswalhalla van Costa Rica bekendstaat? In ieder geval hadden de vissen wel een fuck te doen in het meer.
Van onze hosts in Bijagua hadden we de tip gekregen om naar gids Ernesto te vragen en bij hem een tour te boeken. Dus voordat we een tour bij ons hotel boekten gingen we eerst op jacht naar Ernesto. Maar het stadje Cano Negro bleek uitgestorven. Alle toeristische bureaus waren gesloten en dus ook Paraiso Tours waar Ernesto naar verluid voor werkt. In een soda (lokale cafés) vroegen we naar iemand van Paraiso. Ergens in een hokje naast de soda stond een zestal gokkasten waar twee vrouwen driftig op de knoppen ramden. “Es mi hermano!” Riep een van de vrouwen enthousiast en ze pakte meteen haar mobiel om Ernesto voor ons te regelen.
De volgende dag om 6:00 meldden we ons bij Ernesto. Een gids herken je meteen aan de grijzige safarioutfit verder had Ernesto een vriendelijk rond hoofd zonder beharing en zijn tanden hadden allemaal verschillende kleuren. Hij nam ons mee op de boot en meteen na 2 minuten varen zagen we al een Kaaiman dobberen. “Mooi, we kunnen weer naar huis,” grapte ik. Maar de kaaiman was een voorbode van al het moois dat we die ochtend zouden zien. Ernesto, die in zijn 16 jaar als gids geleerd had om vogels en apen na te doen, communiceerde met de dieren. De ene na de andere vogel dook op in de bomen. Hij toonde ons de iguana’s op de takken en de bijna onzichtbare uilen in de bomen. Twee groepen apen, howler monkeys en white faced monkeys maakten onophoudelijk lawaai en volgens Ernesto kwam dat omdat er voor beide groepen gevaar dreigde. Vol verwachtingen keken we of we het gevaar ergens konden vinden, uiteindelijk dacht Ernesto dat de apen op hun hoede waren voor een grote roofvogel die hun kleintjes op wilde eten.
En na drie weken hoopvol naar boomtoppen staren, zagen we dan ook uiteindelijk een sloth in de boom hangen. Missie geslaagd; we kunnen over drie dagen met een gerust hart naar huis.
De tour met Ernesto was een van de hoogtepunten van de trip. Zo vroeg in de ochtend is het reservaat een prachtig stukje planeet. Het geluid van de honderden vogelsoorten, de stroming van de rivier en de frisse geur van de ochtend zijn zo rustgevend. Toen de tour na twee uur afgelopen was, was ik echt teleurgesteld. Ik had zo nog twee uur op het water kunnen doorbrengen met de natuur.
Ongezouten rapen 