Ik ben de moeilijkste niet. Maar er zijn een paar dingen die ik na een keer te hebben geprobeerd niet per se nog een keer hoef te doen. Dat geldt voor skiën, want daar heb ik te korte kuitspieren voor, technofeesten bezoeken, want wat een kutmuziek, yogalessen volgen, want wierook stinkt en anale seks, want gewoon pijnlijk.
Verder wil ik graag nieuwe dingen proberen. Op mijn tweeëndertigste heb ik lang niet alle attracties in speeltuin “Het goede leven” geprobeerd en een vakantie is natuurlijk een prima periode om op het randje te leven.
Zo heb ik deze vakantie al een kudde vee bij elkaar gehoed te paard, ik heb met een 4WD door bergen en rivieren gereden, ik heb vogelspinnen en schorpioenen van dichtbij gezien, ik heb gesnorkeld, een veeveiling bijgewoond, domino gespeeld met een stonede wietteler, de president van Costa Rica gezien en gewandeld door tropische regenwouden en nevelwouden.
Over dat wandelen wil ik het nog wel even hebben. Want dat vind ik dus echt verschrikkelijk. Er zijn mensen die regelmatig wandelen, daar ook speciaal schoeisel voor aanschaffen en daarmee voor tientallen kilometers per dag in de benenwagen stappen. Dat noemen ze dan wandelsport. Kennelijk is dat populair, want op Marktplaats is er een speciale categorie wandelsport en er zijn ook winkels met complete wandelsport afdelingen. Ik snap niet waarom je van alle beschikbare sporten zou kiezen voor de wandelsport.
Van alle zoogdieren is alleen de olifant slomer dan de mens. Dus als wij ergens heen willen (ons doel) dan zullen we moeten accepteren dat we dat veel later zouden bereiken dan bijvoorbeeld de staartloze Mexicaanse vleermuis of de cheetah. Maar gelukkig waren er veel mensen die de gemiddelde snelheid van de mens niet accepteerden dus er kwamen voertuigen; fietsen, koetsen, auto’s, motoren en vliegtuigen. Nu kunnen we dus met de snelheid van een cheetah naar ons doel toe. En dat vind ik fijn, want elke verplaatsing die meer tijd kost dan nodig vind ik zonde.
Dus als wij hier in Costa Rica een doel hebben: een tapir zien. Dan wil ik het liefst dat we in een voertuig stappen dat ons naar die tapir brengt. In de realiteit hebben we 8 uur lang moeten zwoegen en zweten door het tropisch regenwoud. Het zweet sijpelt overal waar het gaan kan en je kan spuiten met deet wat je wilt, dat Europese zweet is zeg maar haute cuisine voor de insecten hier. En dan zijn er nog je voetzolen die je normaal gesproken alleen voelt na een avondje stappen of wanneer je voetschimmel hebt. Maar na 4 uur wandelen kun je de aanwezigheid van je voetzolen niet langer ontkennen. En ook je kuiten lijken opeens een eigen wil te hebben. En dan realiseer je je, als je oog in oog staat met die tapir en de pijn in je voeten de euforie van de lang verwachte ontmoeting overstijgt, dat je nog fucking 4 uur terug moet lopen.
Ik heb een dure wandeljas gekocht, speciaal voor deze gelegenheden. Maar dat ding is inmiddels zo doordrenkt met zweet en regen dat hij in quarantaine ligt. En ik kan ‘m wel wassen, maar dan is hij niet meer waterdicht en dan verliest dat ding hier in Costa Rica zo’n beetje zijn nut.
Dus waarom wandelen als je ook met de auto kan? Of als je zo begaan bent met het milieu dan is zelfs de fiets nog sneller. Mensen vinden het fijn om een te zijn met de natuur, om de geuren op te snuiven, en de geluiden van de vogels te horen. Daar kan ik inkomen, maar dat vind ik na 30 minuten mooi geweest. Het probleem is ook dat ik niets van flora en fauna weet, dus ik heb ook geen idee wat ik dan moet zien in de natuur. We hebben twee keer een tocht gehad met een gids en dat vond ik veel beter dan het doelloos zwoegen door die bossen. Dan krijg ik opeens te horen dat de boom waarnaast ik sta gewurgd wordt door een andere boom. Dan denk ik ‘wat een klootzakboom’ en voel ik opeens emoties bij het bos. Maar als ik dat niet heb, zoals in Santa Elena waar het nogal veel van hetzelfde was dan loop ik op een rap tempo door dat woud denk plichtmatig ‘oh wat mooi’ en hoop dat we snel weer bij de uitgang zijn. Het komt er dus op neer dat als er niets te doen is tijdens dat wandelen ik het gewoon heel saai vind.
Vandaag verlaten we onze luxe bergvilla om naar Cano Negro te gaan. Een mangrove waar we ook weer helemaal een kunnen zijn met de natuur, maar dit keer wel vanaf een bootje.
Ongezouten rapen 