Ik wilde graag single zijn in Costa Rica. Ik weet niet zo goed waarom, want nu ik hier ben en er zich kansen op het amoureuze vlak voordoen, grijp ik ze niet.
In de eerste plaats is het niet mijn ambitie om te daten met iemand ouder dan 42 of jonger dan 27. Daarnaast vind ik het niet interessant om het bed met iemand te delen als ik geen gevoelens voor die persoon heb. Dus ja, single zijn in Costa Rica houdt eigenlijk in dat ik niemand heb om voor thuis te komen, maar dat betekent niet dat ik niemand mis thuis.
De amoureuze kansen die zich hier voordeden, waren overigens niet allemaal even serieus. Maar ik wil jullie de hilariteit ervan niet onthouden.
1. Martin
In Monteverde boekte ik een paardrijtour bij Martin. Ik deed dat via Facebook, scheelde weer telefoonkosten, en de communicatie verliep vlot in het Engels. Toen ik de volgende dag bij Martin aankwam, bleek Facebook Martin niet de paardrij Martin te zijn want die sprak nauwelijks Engels. In het Spaans dan maar. Martin gebaarde me hem te volgen naar een schuurtje waar hij het tuig en de helmen bewaarde. Ik greep al een gele helm maar Martin trok die uit mijn handen “con permiso” zei hij en voordat ik mijn toestemming kon geven, drukte hij de helm op mijn schedel en stopte daarbij teder mijn haar achter mijn oren. Bij het bestijgen van Hocote gaf hij, Martin dus, steeds kneepjes in mijn bovenbenen. En dat bleef hij eigenlijk de rest van de rit doen als hij er de kans voor kreeg. Ook tijdens de pauze die we halverwege hielden, stond hij er op om mijn helm bij me af te nemen en daarbij weer even met zijn handen door mijn ‘mooie rode haar’ te gaan. Ik maakte de domme, domme fout door ‘no tengo’ te zeggen op de vraag of ik een vriend of man had. En na een golf aan complimenten (32???? Ik zou zeggen 25) sloot hij de rit af met de wens dat ik ooit de juiste man zou vinden en een omhelzing waarbij hij me lekker stevig tegen zich aandrukte.
2. Loco de pueblito
Ik vroeg of er in de buurt een discotheek was. De veel te knappe en jonge ober van soda Poco keek me aan met een blik die niet veel goeds beloofde. Tja, als je echt wilt dansen, moe je naar Upala. Dat is een half uur rijden. Maar 200 meter verderop zit een restaurant waar ze soms ook muziek hebben. Het was zaterdagavond, ik had er zin in. Maar niet zoveel zin om nog een half uur te rijden. Dus we gingen naar het restaurant, want soms muziek is beter dan geen muziek. Van een afstandje hoorden we de muziek al en er liepen voor ons twee schaars geklede dames. Toen we binnenkwamen, stond een Costa Ricaan gepassioneerd in een microfoon te blèren. En op een televisiescherm werden witte Spaanse woorden razendsnel geel gemarkeerd. We vielen met onze neus in de karaokeboter. Er zaten zo’n 20 mannen en 4 vrouwen in het restaurant allemaal van middelbare leeftijd en met name de mannen popelden om hun roestige stembanden te gebruiken. ¨Mi corazon, mi amor, mi alma, la luna y el sol” de hele smartlappenlijst werd met de ernst van een rechter die levenslang oplegt afgewerkt. Ondertussen stond de dorpsgek middenin het restaurant door elk nummer heen te brullen als een aap. Toen hij zelf eindelijk de microfoon in handen gedrukt kreeg, ging de karaoke ongeveer 10 keer te snel voor hem. We klapten toch maar. Het applaus had hem genoeg moed in de schoenen geklapt om ons aan te spreken, tot groot plezier van de andere aanwezigen. Na een heel lang en onverstaanbaar verhaal werd het duidelijk dat hij een nummer aan me wilde opdragen: ‘goddelijke vrouw’. Na een beleefd ‘gracias’ en een meelijwekkende glimlach vertrokken we nog voordat hij begon met zingen. Soms is geen muziek beter dan soms muziek.
3. Steve
“Hi I’m Steve.” Steve kwam een slap handje aan mij en N geven en vroeg of we ook onderdeel waren van de kroegentocht in Potrero. We zeiden dat we dat niet waren en hij moest bekennen dat hij dat ook al vermoedde (geen wonder gezien de gemiddelde leeftijd van de kroegentochtdeelnemer). Steve was lang, had blonde krullen en blauwe ogen, en, het moet gezegd worden, een prachtige lach. Maar Steve was ook 24. Steve praatte een beetje sloom, dus ik dacht eerst dat hij niet helemaal goed was. Maar de simpele reden voor zijn traagheid was de hoeveelheid bier die hij al had genuttigd bij de tennisclub met vriend Tripp. Tripp die ook nog even kwam praten, was twee keer in Amsterdam geweest, maar wist daar eigenlijk niets meer van behalve dat hij tijdens een avondje paddo’s dacht dat zijn glas bier een stuiterbal was, met alle gevolgen van dien. Steve praatte, net als veel Amerikanen die we hier tegenkomen, vooral over zichzelf. Maar aangezien N en ik elkaar al zo goed kennen, was dat niet erg. Zo bleek Steve een aantal huizen te bezitten langs de kust die hij samen met Tripp verhuurt. Verder vond hij het een goede zaak dat Trump nu aan de macht is, want de economie draait goed en had hij een tijdje een relatie gehad met een vrouw van 32 en dat was…Wow…pfff…in ieder geval had Steve een positieve connotatie bij de leeftijd van 32 jaar. Toen de bar ging sluiten, vertelde de jonge Steve dat hij spaghetti had gemaakt en dat er nog wat over was. Dus als we zin hadden, konden we nog spaghetti bij hem en Tripp komen eten. Wij zeiden dat we nog vol zaten van het avondeten en daarna zagen we hem slingerend als een spaghettisliert op zijn motor wegrijden.
Ongezouten rapen 