“Jullie willen naar wat?”
“De veeveiling.”
“Oh…dat is ongewoon. Ik weet niet eens of dat wel bestaat. Ik kan even voor jullie bellen om te vragen of het überhaupt in Canas is en hoe laat het begint.”
De host van de finca waar we verbleven vond het maar vreemd dat we niet naar de vulkaan gingen, of naar Rio Celeste. Dat doen namelijk de meeste mensen. Maar wij zijn niet de meeste mensen. En een uur later zaten we in de auto naar Canas om de veeveiling bij te wonen. Het was leuk geweest als we ook daadwerkelijk een koe hadden kunnen kopen, maar dat wordt gezeik met het inchecken van de bagage als we weer teruggaan. Het duurde even voor we de veiling vonden, maar toen we eenmaal op de goede weg waren, was het niet te missen. De typische veewagens die met gekleurd hout in elkaar zijn getimmerd stonden overal geparkeerd en de stank van koeienstront was overweldigend.
De veiling was groter dan we dachten. We namen plaats op de tribune die bestond uit witte tuinstoelen en we waren de enige vrouwen. Chagrijnig kijkende mannen met cowboyhoeden boden bijna onopgemerkt op de koeien die voorbijkwamen. Een man die bovenin de zaal zat noemde de prijzen van de koeien in het snelste Spaans dat ik ooit zal horen. De eerste paar minuten was er zoveel te zien dat ik met mijn mond halfopen om me heen zat te kijken.
Hoe de koeien werden behandeld was een ander verhaal. In een razend tempo werden de koeien met stroomstootjes van het ene naar het andere hok gedreven. Luid loeiend en kwijlend keken ze angstig om zich heen op zoek naar een uitweg. Als in een draaimolen werden de koeien een voor een getoond en per koe werd de veiling geopend. De prijs die voor een koe werd betaald moest vermenigvuldigd worden met het gewicht van de koe. Er werden voornamelijk vleeskoeien verkocht, maar ook melkkoeien en zelfs stieren voor de rodeo. Mannetjeskoeien ‘macho’s’ brachten meer op en bepaalde soorten met lekkerder vlees waren ook meer waard. Dunne koeien kon men opkopen om ze vet te mesten en dan weer te verkopen voor een meerprijs.
Toen we wat te drinken haalden in de bar van de veiling raakten we in gesprek met de barvrouw die ons eigenlijk al het bovenstaande uitlegde. Het viel me op dat de vrouw haar nagels in bijzondere kleurtjes had gelakt, dus ik complimenteerde haar daarmee. Zonder het te hoeven vragen gaf ze me het telefoonnummer van haar nagelstyliste ‘Magda’. Als ik haar zou bellen zou ik daar vast terechtkunnen. Ik dacht ‘waarom ook niet?’ En vroeg ook waar Magda ongeveer woonde. Ze wees het aan op Google Maps, maar wist niet 100% zeker of dat het goede adres was. We besloten erheen te rijden en het daar weer te vragen. Magda woonde in een achterbuurten van Canas waar de straten worden bereden door auto’s, fietsen, motoren en paarden. Een van de buren wist me te vertellen dat Magda bij het huis met de gele auto woonde. Daar zat een jongetje op het terras. “Busco Magda.” Zei ik. Hij stond op en riep haar naam. Even later opende Magda haar hek en mochten we naar binnen.
De nagelstudio was gewoon in de huiskamer van de familie waar vader en zoon Real Madrid – Juventus aan het kijken waren. En terwijl Magda mijn nagels lakte, zagen we hoe Christiano Ronaldo het derde doelpunt scoorde en alle mannen in het gezin raakten in verroering. Magda met haar 100 nagellakpotjes had voldoende om lak te hebben aan de wedstrijd. Ze tekende met precisie een vlinder op mijn nagels en als klap op de vuurpijl plakte ze er ook nog een diamantjes op. Het was verschrikkelijk mooi.
Ongezouten rapen 