“Hallo, mijn naam is jetlag, aangenaam kennis te maken.”
“Dag, mijn naam is Lianne. Het genoegen is niet geheel wederzijds.”
Het is nu 5:32. Na een lange dag reizen en een korte nacht slapen, zijn we natuurlijk veel te vroeg en liggen we in hotel Aranjuez te wachten op het desayunar muy famoso.
Maar eerst wacht ik tot ik de Rabobank kan bellen ivm met mijn geblokkeerde creditcard. Een van de vele manko’s die deze dag vol opstartissues heeft gekend.
Gisteren vertrok om 8:00 stipt onze vlucht naar Madrid waar we om 10:50 zouden landen en 50 minuten zouden hebben om de vlucht naar Costa Rica van 11:40 te halen. Een “sportliche” onderneming zoals de Duitsers het zouden zeggen, maar niet onmogelijk. Maar helaas was het druk op luchthaven Madrid en kwamen we om 11:15 aan. De gate voor onze vlucht zou 11:25 sluiten dus we hadden exact 10 minuten om naar de andere terminal te racen (en daar stond volgens de borden 25 minuten voor). Toen ook nog eens de monorail vertraging had, omdat iemand op het verkeerde knopje had gedrukt zagen Natasja en ik onszelf al in een shabby hotel in Madrid overnachten. Maar we moesten het in ieder geval proberen. Dus zodra de deuren van de monorail opengingen, nam ik afscheid van Natasja om de sprint der sprinten te trekken. Ik dacht dat als ik me zou melden bij de gate ze ook wel op Natasja zouden wachten. En dat gebeurde gelukkig. Hijgend en met de vochtigheidsgraad in mijn mond van een handdoek die net uit de droger komt zei ik: “mi amiga esta alli”. De eerste 10 minuten hebben we alleen maar na zitten hoesten en hijgen en de rest van de vlucht stonken we naar zweet, maar we hadden het gehaald.
11 lange uren later: 20 potjes Bejeweled, Weekend Miljonairs uitgespeeld, Alberto Espinoza uitgelezen (geniaal! Verslag volgt), een Spaanse film en een pretpark in Rollercoaster Tycoon verder, kan ik zeggen dat ik verdomd jaloers ben op mensen die in een vliegtuig kunnen slapen. Ik kan dat gewoon niet. Zelfs niet als mijn ogen tranen van vermoeidheid en mijn hersenen niet meer weten welke taal ik spreek. Ik kan het niet en dan is 11 uur lang, heel lang.
Om 3:00 PM kwamen we aan in Costa Rica. De gevreesde tropische storm verwelkomde ons en de lokale dresscode bleek een geel regenpak te zijn. Het vakantiegevoel zat er meteen goed in. Natasja was even bang dat onze bagage misschien niet was meegekomen, omdat we in Madrid zo’n korte overstap hadden. Maar na een half uurtje wachten konden we onze tassen in onze armen sluiten. Toen ik wilde pinnen, bleek dat mijn bankpas nog niet geschikt was voor midden-Amerika. Dat kon ik gelukkig via de Rabobank app meteen aanpassen en daarna lukte het me om te pinnen. Een ander verhaal was mijn creditcard. Die bleef aangeven dat ik geen geld kon opnemen. Dus ik zocht contact met de Rabobank, omdat ik mijn creditcard zaterdag nodig heb om de auto te huren. Volgens de Rabobank was mijn creditcard geblokkeerd wegens het drie keer foutief invoeren van de pincode. Maar dat kon helemaal niet want ik had niet eens drie keer een pincode ingevoerd. Maar de dame die ik sprak op de chat kon me ook niet verder helpen. Ik moest morgen maar bellen. dikke stress want ja, als die creditcard echt geblokkeerd is dan kan ik natuurlijk geen auto huren zaterdag.
Om het onszelf gemakkelijk te maken, namen we vanaf het vliegveld een taxi naar San José. Een rit die normaal 15 minuten duurde , duurde nu 1,5 uur en gaf ons een beeld van de regenachtige taferelen en het hectische verkeer van de stad. Het centrum van San José is een grote neonreclame en kent honderden culinaire hoogstandjes als Subway, Mc Donalds, Burger King en Taco Bell. En het krioelde van de mensen op de stoep overal liepen mensen en staken mensen over als mieren zonder richting.
Uiteindelijk bereikten we ons hotel. Een leuke locatie net buiten het centrum en de kamers zijn basic maar koel en de bedden liggen prima. Toen we onze tassen wilden uitpakken, bleek het slot van Natasja’s flyback te blokkeren. Dus na alle mogelijke martelingen van het slotje hebben we uiteindelijke de hulp ingeschakeld van de conciërge van het hotel die met twee tangen het slot openbrak.
Een wolkbreuk, een opengebroken slot en een gebroken nacht…hopelijk is met deze moeizame start op de eerste dag nu echt de zorgeloze vakantieperiode aangebroken. Nu eerst nog even de Rabobank bellen en dan kan ik echt relaxen.
Ongezouten rapen 