We hadden net de kip in het hok gejaagd en we stonden in de tuin te kijken naar de ondergaande zon.
De boombladeren hielden zich stil en kleurden rood in de schemering. In de verte hoorden we de dreunende bas van het bluesfestival van Kwadendamme (ja, dat bestaat en het is groot).
Op dat moment was de wereld mooi. Maar dat zei ik niet. Kan de wereld namelijk nog wel mooi zijn voor een vrouw die haar kind heeft verloren, voor een man die zijn beste vriend nooit meer zal zien zien, voor een broertje dat zijn grote broer kwijt is en voor een vrouw die haar geliefde voor altijd moet missen?
Dus ik zei: “dit mis ik in Amsterdam.” Ze keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan, precies zoals hij dat ook weleens deed. “Ben jij geen stadsmens dan?” Ze nam een haal van haar sigaret. Ik nam me voor op te letten wanneer ze de rook zou uitblazen, maar dat vergat ik. “Ik houd van Amsterdam vanwege de sfeer, de culturele initiatieven en de diversiteit, maar ik mis het om in de zomer met mijn blote voeten in het gras te staan met een kop thee in mijn hand. Ik mis het geluid van de vogels en de geur van ochtenddauw.” “Wat doe je dan nog in die stad?” Ik keek naar de kip en de kip keek ook naar mij, althans zo leek het. En ik gaf hem mijn meest diervriendelijke glimlach. “Mijn hele sociale leven speelt zich af in die stad. Als ik naar het platteland zou verhuizen dan zou ik alsnog elke avond in Amsterdam zitten.”
Ze drukte haar sigaret uit. We gingen naar binnen en ik besloot dat ik bleef slapen. Ik wilde nog niet weg en ik zag op tegen de twee uur durende rit naar Amsterdam in het donker. Ik probeerde te slapen in zijn bed, maar natuurlijk lukte het niet. Starende naar het Ajax behang dacht ik aan niks en aan alles. Ergens rond 3:00 moet ik in slaap gevallen zijn, maar helaas van korte duur. Want om 5:30 stond ik op om met een harde klap het raam dicht te doen om het geluid van de vogels te smoren.
Ongezouten rapen 