Ongezouten rapen

Mijn ouders hebben niks met voetbal en ik heb ook geen grote broer die me vroeger tijdens het buitenspelen op doel liet staan om zijn snoeiharde ballen op te vangen met mijn magere lijfje. Dus ik ben niet opgegroeid met het voetbalgevoel. En al helemaal niet toen we nog op Texel woonden.

Toen we naar Obdam verhuisden, maakte ik voor het eerst kennis met onze volkssport. En dan met name in de zomers van het EK en WK. Dan werd de Bastion (want zo heette onze ‘hood’) omgetoverd tot een oranje vlakte; overal hingen vlaggen, en posters en er werden zelfs hele huizen oranje geschilderd. Met het mooie weer stonden tijdens de wedstrijden de tuindeuren bij de mensen open en hier en daar werd er in de tuin een screening georganiseerd. Als er werd gescoord dan stormden de kinderen naar buiten om te schreeuwen dat er een doelpunt werd gemaakt. Een enkeling maakte, al toeterend en schreeuwend, op zijn fietsje een rondje door de wijk. Ik snapte er niet veel van, maar ik vond al die gekte wel gezellig en het was één van de weinige momenten waarop het enigszins voelde alsof ik in een leuke buurt woonde.

In mijn puberteit waren voetballers echt iconen. In de Hitkrant stonden posters van Giovanni van Bronckhorst en Patrick Kluivert. Ik had twee buurtmeisjes: de één was verliefd op Van Bronckhorst en de andere op Kluivert. Ik heb Kluivert overigens ooit eens ontmoet, maar dat is weer een ander verhaal. Het was de tijd dat de broertjes De Boer nog in het Nederlands elftal zaten en dat we in de klas altijd grappen maakten over hun onverstaanbaarheid. En natuurlijk grappen over de oren van Van der Sar, maar hij was de beste keeper ooit dus dan mocht je grote oren hebben. Toen ik in het onderwijs werkte, legde ik de STAM van een werkwoord uit met behulp van Jaap Stam. Totdat de leerlingen niet meer wisten wie ik daarmee bedoelde.

Toen ik ging studeren, zwakte mijn interesse voor de voetbalspelers (want van het voetbal zelf begreep ik nog steeds weinig) wat af en begon ik me te goed te voelen voor de hype rondom het voetbal. Je dacht toch niet dat ik met 100 verklede idioten in een stinkkroeg vol rook naar een potje voetbal ga zitten kijken? Ik had wel wat beters te doen. Tijdens het WK 2014 liet ik me toch overhalen om voetbal in de kroeg te kijken. Voor de wedstrijd Nederland-Costa Rica dacht ik origineel te zijn door in plaats van oranje, rood-wit-blauw aan te trekken. Ik had het al moeten zien aankomen toen ik zittend op mijn fiets werd nageroepen door latino’s. Toen het Costa Ricaanse elftal de mat op draafde, kwam ik erachter dat ik gewoon een jurk had die exact de vlag van Costa Rica was. Ik ben na de eerste helft naar huis gegaan.

En toen kwam  N. die voetbalgek was en op een van de eerste dates in een knalroze voetbalshirt aan kwam zetten en een bijnaam gebruikte op internet die luidde Zlatansonofgod. Samen keken we naar alle belangrijke wedstrijden en hij legde me alles uit over het voetbalvak. Mijn vers verworven voetbalkennis kon ik mooi inzetten tijdens het EK 2016 toen N. en ik allebei een Unibet account aanmaakten. En tijdens het hele EK, zelfs op vakantie, gokten we ons een ongeluk. Het Nederlands elftal won die zomer niks, maar dat betekende niet dat wij niets hoefden te winnen.

Ik heb de kwalificatiewedstrijd Nederland-Bulgarije zaterdag niet gezien (omdat ik meedeed aan een bingo), maar volgens mij is er behoorlijk wat misgegaan. Sinds 2016 staat Oranje op plaats 22 in de Fifa-wereldranglijst. In 2014 stonden we nog op plek 5. Dat betekent dat we in twee jaar tijd 17 plaatsen zijn gedaald. Dus wat gaat er mis met het Nederlands Elftal? Als ik nu naar de spelers kijk dan zie ik vooral jonge honden die zwart zien van de inkt en glimmen van de diamantjes in hun oren in plaats van het zweet op hun voorhoofd. Dus ligt het gewoon aan de spelers? Zijn ze te jong en te onervaren? Of ligt het aan de bondcoach. Hij is inmiddels ontslagen, dus daar zien de hoge bazen wel een oorzaak in. Of ligt het aan het spel, is het voetbal veranderd?

Is er iemand die een antwoord heeft voordat ik het kleine beetje voetbalgevoel dat ik nog in me heb dreig te verliezen?