“Juist als je niet zoekt, dan komt de liefde op je pad.”
Een collega en ik hadden het over de liefde toen we onze gebruikelijke pauzewandeling maakten.
“Ja echt! Ik leerde Jesse kennen toen ik naar een super foute kroeg in Den Haag ging. Mijn vader had die avond pasta met veel te veel knoflook gemaakt. Mijn vrienden haalden me op thuis en draaiden zelfs een raampje open van de auto, omdat de knoflooklucht niet te harden was. Ik had nooit gedacht dat ik die avond mijn grote liefde zou ontmoeten.”
“Hoe lang was dat geleden?”
“15 jaar!”
“Dus toen was je 19?”
“Ja…wow…wat vliegt de tijd he?”
Ik glimlachte liefjes en mompelde iets van ‘dat is toch hartstikke mooi’, maar had tegelijkertijd zin om haar bek vol te proppen met 20 tenen knoflook en haar mond te verzegelen met tape om me nog meer van die onzinnige liefdestips te besparen. Want ik ben geen 19 meer en ik ga ik niet meer naar foute feestcafés in Den Haag (nooit geweest ook overigens), omdat ik fucking moe ben op zaterdag van die veertigurige werkweek en die inhoudsloze gesprekken tijdens de pauzewandeling met jou.
Tuurlijk is het hartstikke leuk als je op een spontane manier de liefde van je leven tegen het lijf loopt. Wie droomt er niet van de vonk die overspringt met de man die je zojuist heeft aangereden op de fiets, dat je per ongeluk de hand aanraakt van de ware liefde als je tegelijkertijd naar dezelfde Fuetworst grijpt in de AH, dat de pizzabezorger van 16 niet alleen je pizza 4-kazen komt brengen, maar ook zijn hart. Maar we weten allemaal dat het niet zo gaat. En zeker niet als je 32 bent.
Want waar kom ik nu nog spontaan nieuwe mensen tegen? Ik heb heel veel leuke vrienden, maar die zijn allemaal al braafjes gesetteld. En die vrienden geven natuurlijk regelmatig feestjes, maar de mensen die op die feestjes komen zijn op hun beurt ook al jaren gesetteld en daarmee krijg ik weer de naam van ‘die single uit Amsterdam’. Het kan natuurlijk gebeuren dat er op werk nieuw vlees in de kuip komt, maar mijn bazen hebben er een handje van om alleen maar vrouwelijk vlees aan te nemen. Er werken bij ons ongeveer 50 vrouwen en 5 mannen en ik werk niet eens in de zorg of in het onderwijs. Misschien moet het nieuwe kabinet advies gaan inwinnen bij de directie van mijn werk. Overigens vroeg mijn baas laatst nog of ik alweer een beetje aan het daten was. Ik zei toen dat ik Tinder aan had staan. Waarop hij zei: “Dat lijkt me ook niet romantisch.” Dus ik zei: “Heb jij een betere tip?”
“Uitgaan, vrienden en werk….” Maar het laatste woord sprak hij decrescendo uit, omdat hij zich opeens bewust werd van zijn eigen personeelsbeleid.
En uitgaan, natuurlijk. Ik ga weleens uit en dan kom ik weleens iemand tegen. Maar niet vaak genoeg en de kwaliteit van het aanbod valt dan toch wat tegen. Want jong, dronken en niet serieus. De laatste man die ik tijdens het uitgaan ontmoette was een handelaar in saffraan en vroeg me na 15 minuten of ik met hem mee naar huis wilde gaan.
Dus dan is er toch weer Tinder dat ik met frisse tegenzin heb geïnstalleerd. Ik swipe wat naar rechts en heb soms een match en die zegt dan weer niks als ik een (naar mijn bescheiden mening) geniale opmerking maak. En dan Tinder ik weer een paar dagen niet, omdat ik eigenlijk toch geen relatie wil voordat ik naar Costa Rica ga. En soms heb ik een match die wel praat en het lijkt dan de gezellige kant op te gaan, maar dan kom ik er na drie weken chatten achter dat de man de smaakvoorkeur van een peuter heeft, omdat hij geen vis en groenten lust. En dan zie ik mezelf met rollende ogen in een restaurant zitten als meneer vraagt om de gevulde patrijs zonder vulling, omdat daar groenten in zitten. En dan denk ik: “toch maar niet.”
Afijn. Ik ga pasta maken, met heel veel knoflook. En maar hopen op wat lovelook vanavond in het foute café waar ik niet heen ga.
Ongezouten rapen 