Verwachtingsvol zat ik met opgetrokken beentjes op de koude houten bank in de gymzaal.
De juf had net mijn beste vriendin aangewezen als eerste teamlid van het voetbalteam. En zij mocht haar dreamteam samenstellen. “Kat in het bakkie,” dacht ik terwijl ik haar met mijn beste beste-vriendinnen-blik aanstaarde.
“Ik kies……” ze speurde met haar wijsvinger de bankjes af. Hoezo speuren? Je herkent je beste vriendin toch uit duizenden? Ik zat net nog naast je, hier! Ik stak mijn kin een beetje naar voren, zodat ze me niet zou missen.
“….Bart…” Bart, spits bij voetbalclub Victoria te Obdam, sprong atletisch van de bank en slaakte een “YES” en jogde als een volleerd speler richting mijn beste vriendin. En natuurlijk werden de volgende spelers in nauw overleg met Bart gekozen. Ik kwam in het andere team terecht, werd niet als laatste gekozen, maar echt favoriet was ik ook niet.
Ik ben inmiddels vergeten wat dat ook alweer was, sportmentaliteit. Je had de slome mensen, de mensen die alles zwaar vinden, de mensen die super snel waren, de overachievers, de slechte verliezers, de mensen die graag wilden maar motorisch redelijk gestoord waren, de showers, de mensen die constant naar complimenten van de trainer/docent zochten, de valsspelers, de egotrippers en de mensen die het allemaal niet zo interesseerde. Ik behoorde, en behoor nog steeds, tot de laatste categorie.
Verder heb ik in mijn sportieve leven nooit echt te maken gehad met de verschillende sporttypes. Ik danste en reed paard. Sporten die je eigenlijk vooral met jezelf doet. Natuurlijk zijn er op elke manege overachievers en showers, maar daar had ik nooit zo’n last van. Ik deed mijn ding en daar haalde ik mijn plezier uit.
Met kickboksen moet je met een partner trainen en aangezien ik mensen graag in een hokje stop, wil ik graag denken dat de vrouwelijke kickboksers allemaal wel een beetje fanatiekelingen zijn. Ze leveren geen half werk, laat ik het zo zeggen. Ik ook niet. Maar soms zit er eentje tussen die opvalt vanwege haar karakter. Van die mensen waarvan ik dan denk ‘dit soort vind je alleen terug in films of series’. En dan blijkt iemand dus echt zo te zijn.
Ze gaf me een hand: “Laura.”
Ik gaf haar ook een hand: “Lianne.”
En daarna wikkelde ik mijn wraps om mijn handen. Ze keek naar de wraps.
“Oh dat zijn van die cheap-ass dingen, van de Aktiesport ofzo…”
“Eh…Decathlon…”
“Ja die ja…vet kut zijn die, veel te kort.”
“Ja ik weet het, ik heb ook nog langere, maar die liggen in de was.” Waarom zei ik dat??
Ik trok mijn handschoenen aan (ook van de Decathlon wel van Adidas), weer afkeurende blik. De toon was gezet. De meid heeft tijdens de training geen enkele keer mijn glimlach beantwoord. Het was 60 minuten lang pure focus en frustratie.
Vervolgens was die meid sneller dan Jackie Chan. Ik geloof dat ik nog nooit iemand zo snel heb zien boksen. Elke keer als de trainer langskwam, ging ze showen als een malle. En als de trainer dan iets zei tegen de buurvrouw vroeg ze: “Heeft ‘ie het tegen mij? Heeft ‘ie het tegen mij?”
En als de trainer even niet in de buurt was, deed ze alsof ze mijn trainer was. Ging ze me vertellen hoe ik mijn handen moest houden en mijn benen moest neerzetten. Toen de trainer eindelijk langskwam om mij te corrigeren, begon ze te glimlachen. Ze kon het dus wel.
We mochten drie keer water drinken tijdens de training. Maar daar wilde ze niet aan en terwijl ik een slok nam, keek ze me met een minderwaardige blik aan. Ik hoorde haar denken…’tsss cheap-ass waterdrinker.’
Op een gegeven moment zei ik tegen haar: “Je bent echt mega snel hè?” Ze haalde haar schouders op. “Als je niet sterk bent, moet je snel zijn.”
“Maar je bent ook best sterk, je hebt een goede rechter trap.”
“Viiiinnddd je????”
Ik had er al meteen spijt van dat ik het had gezegd.
En toen was ik boos. Als reactie op haar matige afhouders (dat zijn frontale trappen in de buik) ging ik er volle bak in en ik zag dat ze moeite had om de zak op zijn plaats te houden.
“Als je niet snel bent, moet je sterk zijn,” mompelde ik nog. Ze lachte niet.
En wees sportief; vul ook even de poll in: