Ongezouten rapen

Na de aftiteling van La La Land stroomden de tranen over mijn wangen. 
G. keek me van opzij aan en zei: “Hij was kut, maar zo kut was ‘ie ook weer niet.”
“Ik huil niet om de film, ik huil om N., dat zal de komende tijd wel vaker gebeuren.”
G. trok me tegen zich aan en wist verder ook niets te zeggen.

Maar ik had net zo goed wel om La La Land kunnen huilen want ik vond het best een bedroevende film. Niet dat hij slecht was, maar na al die jubelreacties dacht ik echt dat het allemaal wel mee zal vallen met het suikerzoete muscialgehalte waar ik na het zien van de trailer bang voor was.

Als je een liefhebber bent van de klassieke filmmusical dan is La La Land smullen. De film bestaat bij de gratie van andere filmklassiekers. Elke scene bevat wel een referentie naar een andere film. Dat is wellicht een mooi eerbetoon, maar voor mij was het niet meer dan een ‘oh ja, dat is daarvan en schiet nou maar op met dat verhaal’. Ik ben dus niet echt bepaald een liefhebber van oude films, dus mede daardoor boeit het me allemaal niet zo. Daarom dacht ik bij de openingsscène waarbij mensen in bonte kleurtjes een beetje staan te dansen en zingen op daken van auto’s niet aan Singing in the Rain maar aan Step Up Revolution;).

En het is ook niet zo dat ik het genre musical per definitie afwijs, ik vond Dreamgirls bijvoorbeeld wel gaaf, maar ik krijg altijd een beetje een nerveus gevoel van mensen die met een net iets te blij hoofd allemaal kinderachtige liedjes laten horen. En dat is in La La Land helaas wel het geval. Het piepstemmetje van Emma Stone en een tapdancende (!) Ryan Gosling…gewoon liever niet doen. Ik geloof niet dat ik bij ook maar één van de liedjes dacht: “wat een leuke, catchy song.” Het was saai en suf en ik was blij als het gezang plaatsmaakte voor het echte verhaal.

Want dat verhaal was wel interessant, simpel, maar ik vond het wel wat hebben. Simpelweg gaat het over Mia (Emma Stone) en Sebastian (Ryan Gosling) die elkaar maar steeds blijven tegenkomen in Los Angeles. Zij is actrice, hij is toetsenist. Zij droomt ervan ooit een groot actrice te worden en hij droomt ervan een eigen jazzclub te openen. Alhoewel ze niet elkaars type zijn, worden ze verliefd en steunen ze elkaar in het najagen van hun dromen. Dat is mooi, zo zouden alle relaties moeten zijn. Mia en Sebastian leven gelukkig in La La Land waar ze liedjes zingen en de toekomst voor zich hebben. En serieus, de film liet me even denken: ‘wat een vrolijke film is dit.’

*spoiler alert*

Maar dan gaat het mis. Sebastian kan zijn jazzclub niet openen, omdat hij geen geld heeft, dus voegt hij zich bij een band die beroemd wordt. Sebastian heeft al het succes van de wereld terwijl Mia hard werkt om haar solotoneelstuk op de planken te krijgen. De twee groeien uit elkaar en krijgen ruzie, wat ik overigens een ontzettend slecht geacteerde scene vond. En als Mia’s toneelstuk een flop wordt, geeft ze haar droom op. Ze gaat terug naar haar ouders om bij te komen van alle commotie en zet de relatie met Sebastian on hold. Niet snel daarna wordt ze gebeld door een castingbureau dat haar heel graag de hoofdrol in een nieuwe grote film geeft. Eerst wil Mia niet naar de auditie gaan omdat ze bang is voor de zoveelste afwijzing, maar Sebastian haalt haar over om toch te gaan. Ze doet het geweldig en krijgt de rol. Daarvoor moet ze naar Parijs verhuizen en Sebastian realiseert zich dat ze dan geen relatie kunnen hebben. “Maar ik zal altijd van je blijven houden.” Zegt Mia nog.

Vijf jaar later, als Mia met haar nieuwe echtgenoot door de stad loopt, stappen ze per toeval binnen in een jazzclub, natuurlijk de club van Sebastian. Als Sebastian Mia in het oog krijgt speelt hij ‘hun stuk’ en zien we het leven voorbijflitsen dat ze gehad zouden kunnen hebben. Ik vond dit de beste scene van de film, omdat me opeens de ironie van dit alles duidelijk werd. Dat La La Land met al zijn vrolijke liedjes en gelukkige liefde maar een schijnwereld waarin we graag zouden willen leven, maar de werkelijkheid is minder La La en meer van het kaliber uit elkaar gaan terwijl je zielsveel van elkaar houdt en elkaar dan uit het oog verliezen tot je erachter komt dat ze getrouwd zijn met een ander of dood zijn. En daarom huilde ik.