Ongezouten rapen

Mijn zusje is fan van Jesse Klaver en nog meer fan van Justin Trudeau. Ze heeft hem zelfs als achtergrondfoto op haar telefoon. 

Ik ben lid van de VVD. Een paar jaar geleden vond ik dat ik politiek meer betrokken moest raken, dus ik schreef me in voor de partij waar ik al twee keer op had gestemd. In mijn fantasieën werd ik ook politiek actief, ging ik meediscussiëren en zou ik heel veel interessante mensen leren kennen. Het bleef bij een fantasie. Ik ben een paar keer op een ledendag geweest en dat vind ik dan ook echt heel erg boeiend, maar daarna gebeurt er weer niks met het voornemen om iets actiever te worden binnen de partij.

Toch blijf ik lid, omdat ik me nog steeds verbonden voel met het liberale gedachtegoed en ik vind dat Rutte en co het land de afgelopen jaren best goed hebben bestuurd. Het probleem is alleen dat ik je niet zou kunnen vertellen wat het kabinet Rutte nu precies heeft bereikt. Ik kijk naar mezelf en mijn omgeving en dan denk ik dat het best goed gaat. Ik ben er financieel op vooruit gegaan, mijn buurt is veiliger geworden en het leven in Amsterdam is druk, maar er ontstaan voortdurend nieuwe initiatieven overal en ik heb het idee dat de stad constant in beweging is. Maar echt hard maken kan ik het niet.

De gesprekken met mijn zusje verzanden steevast in een (licht) politieke discussie waarin ze steeds over het milieu, het economisme (dingetje van Jesse Klaver) en de multiculturele samenleving begint. Maar geen van beiden kennen we echt de feiten omtrent al die onderwerpen en dan gaat zo’n gesprek toch vooral over wat je dan wel weet (uit de kranten) en wat je gevoel zegt. Dus dan belanden we op een punt waarop we allebei zeggen ‘ja je hebt wel een punt’ ‘ja, en jij hebt ook wel een punt’. En dan kan ze het niet laten om nog even te zeggen dat ik in mijn hart ook een groen linkser ben, ik ben alleen nog niet uit de kas (bewust zonder -t) gekomen.

Zo gaat het ook een beetje op Twitter. Iemand die roept iets wat eigenlijk een mening is, maar soms komt het over als een feit. En daar gaan mensen dan ook weer op reageren en voor je het weet wenste je dat je nooit geboren was. Dus tegenwoordig ben ik wat voorzichtiger als het gaat om politiek getinte onderwerpen. Zeker omdat de mensen op Twitter niet zo lief zijn als mijn zusje.

Maar vandaag gooi ik er een MENING tegenaan. En daar mag je het niet mee eens zijn en mag me tegenspreken met feiten, maar dit is wat ik vind en voel. En wat ik voel is per definitie een feit.

Het interesseert me namelijk geen kont dat George Michael dood is. Net zo min als de dood van Michael Jackson of Whitney Houston me interesseerde. Mensen gaan nou eenmaal een keer dood. Als je dan al je hele leven pijnstillers, lijntjes coke, shotjes heroïne, XTC en een hele hoop alcohol naar binnen werkt dan heb je het er ook wel een beetje zelf naar gemaakt. Volgens mij las ik ergens dat George Michael zijn verslaving zelf niet meer als een probleem zag. Triest dat het zo ver heeft moeten komen, ja. Als je hard wilt gaan, dan zal je hart op een gegeven moment gaan (er vanuit gaande dat de man ook is gestorven aan hartfalen). Dus laten we alsjeblieft niet doen alsof het allemaal als een enorme shock komt. Dan mag je een muzieklegende zijn of niet, als je zo met je lijf en je leven omgaat dan is voor mij oma Truus in bejaardentehuis X die elke ochtend naar bejaardengym gaat en haar hele leven braaf haar groenten en fruit heeft gegeven meer een legende dan iemand die het loodje legt als gevolg van achterstallig onderhoud. Maar goed, anderen zullen het gebruik van verdovende middelen misschien zien als een noodzakelijk kwaad om kwaliteitsmuziek te verwekken. Prima, mag je vinden en het is natuurlijk triest als iemand waarvan je houdt er niet meer is. Maar kom op Twitter, houden jullie nu allemaal opeens van George Michael? Of is het gewoon een poging om meer volgers te krijgen?