Ik heb gisteren een schaaltje kerstkransjes met fondantvulling op tafel gezet. Het schaaltje is nu leeg.
December is een een maand waarin ‘gezond leven’ een onmogelijke opgave is. Het begint met de komst van Sinterklaas en eindigt de maandag waarop je iedereen op kantoor verplicht drie zoenen moet geven terwijl je een hijgend ge-luk-kig nieuwjaar in hun oren blaast. Goed nog één nieuwjaarsborrel dan en daarna begint het wegwerken van de gourmetschotel en appelbeignets.
Maar echt vervelend vind ik het niet, al dat eten. Ik ben absoluut geen fitgirl of healthfreak. Het liefst heb ik mijn eten met veel suiker en vet en daarnaast kan ik een goed stuk vlees of vis enorm waarderen. Ook nieuwe dingen probeer ik graag en als het even kan tik ik er ook nog wat glazen wijn bij achterover. Ik moet het afgelopen jaar een bepaald signaal hebben afgegeven want ik kreeg een fles Baileys, Licor 43 en Port (oude mensen drinken port, ‘nuff said) voor Sinterklaas.
Nog voordat de maand voorbij is, kan ik zeggen dat gisteravond het culinaire hoogtepunt was: ik at met drie vrienden bij Sinne. Nog nooit eerder had ik bij een sterrenrestaurant gegeten, maar omdat vriendin N. me steeds meesleept naar de meest fijne restaurants vond ik mezelf genoeg getraind om de volgende culinaire stap te maken.
Sinne is een comfortabel restaurant aan de Ceintuurbaan in Amsterdam. Het is ruime zaak met achterin een open keuken en kunstwerken aan de muur in felle kleuren met bijvoorbeeld een roze Darth Vader (Darth Gayder?) er op afgebeeld. Wij kregen een tafel pal voor de open keuken wat ons een uitzicht bood op de bijna theatrale wijze waarop het eten werd bereid. Soms leidde het werk van de chefs ons even af van het gesprek, omdat het er zo kunstzinnig uitzag. Onze ober, Jorge, was een jonge (bouwjaar 1990), vlotte heer met een vleugje bijdehante humor. Hij wist nota bene nog welke wijn en gerechten vriendin N. lekker vond tijdens haar vorige bezoek, wat een vent. “Geen Chardonnay voor mij.” zei ze weer. Waarop ik zei: “Voor mij Chardonja.”
We gingen voor een 6-gangen menu met daarbij het wijnarrangement. Ik was al onder de indruk van de amuse: een pittige currysoep met limoen en gepofte rijst. En daarna werd ons het ene na het andere culinaire spektakel voorgeschoteld. Mijn favorieten waren de dorade met krokante inktviskroepoek (hoe versinne ze het?), uiteraard de kaviaar met langoustine en de eendenborst met kersensaus. Voor zover ik er verstand van heb, pasten de wijnen ook perfect bij alle gerechten. Bij alles wat ik in mijn mond stopte, keek ik even verliefd naar N.. Ik geloof dat ik nog nooit zo langzaam heb gegeten.
Wat me opviel was de losse sfeer die er heerste onder het personeel; maar tegelijkertijd werd er ook heel serieus gewerkt in de keuken. Er werd keihard gewerkt en het was duidelijk te zien dat het personeel daar ook veel energie van kreeg. Zo sloeg een van de obers een andere ober speels op de billen en knipoogde daarna naar mij toen ik dat zag. En in plaats van daar aanstoot aan te nemen, vond ik het het toonbeeld van de vrije en ongeremde cultuur die een stad als Amsterdam zou moeten kenmerken (helaas zien we dat steeds minder). Daarnaast betekent het voor mij dat het personeel zich op zijn gemak voelt. En daardoor voelde ik me er thuis.
Ongezouten rapen 