“Ik vind jou een vrouw met de hoofdletter V.”
Weet je nog dat je het zei?
Natuurlijk weet je dat. Anders was je het digitale pad naar mijn leven allang weer vergeten.
Ik had het allemaal al eens gehoord, zoals elke vrouw: mooi haar, een mooie lach, een sprekend gezicht, mooie borsten, goede billen. Maar deze, de vrouw met hoofdletter V, was het mooiste compliment ooit.
Maar wat is een Vrouw? Wat voor jou een vrouw is, hoeft dat voor mij niet te zijn. De een vindt een vrouw iemand die vrouwelijke vormen heeft; grote borsten, brede heupen, wat spek op de poten. De ander vindt een vrouw iemand die zorgzaam is. En weer een ander zal vinden dat stijl en elegantie het toonbeeld van vrouwelijkheid zijn.
Vandaag zag ik Venus. Het theaterstuk van Georgina Verbaan en Jeroen Spitzenberger. Spitzenberger speelt Thomas een regisseur en scriptschrijver die op zoek is naar de juiste vrouw om de hoofdrol van Wanda op zich te nemen. Hij klaagt dat het onmogelijk is om de juiste actrice te vinden. Dat alle vrouwen tegenwoordig geen vrouw meer zijn. Dat ze domme wichten zijn die niets te melden hebben. Zijn Wanda moet een sexy vrouw zijn die ook nog eens inhoud heeft. Op dat moment komt Georgina Verbaan het podium in lompe laarzen opstampen. Onder haar bontjas draagt ze een kanten tuniekje met jarretels, ze gaat wijdbeens zitten, wrijft met haar handen tussen haar benen en geeft Thomas een hand. Ze komt voor de auditie.
Waarom dit stuk voor mij niet werkt is duidelijk. Verbaan is geen Vrouw. Ze is klein, dun en ietwat klungelig. Ze lijkt hier letterlijk op Pippi Langkous; lange kousen, grote laarzen en een levenslustige glimlach. Ze heeft een mooi koppie, maar verleidelijk, sexy? Nee. Misschien was dat ook het hele punt van het stuk en speelt het met het ideaalbeeld dat het publiek van een Vrouw moet hebben. Maar waarom dan toch dat sexy tuniekje aan? Als je dan toch een punt wilt maken, trek haar dan een joggingbroek met een poezentrui aan ofzoiets. En een goede actrice zou zelfs dan het publiek nog kunnen laten geloven dat ze een femme fatale is. Als een vrouw als Anna Drijver daar had gestaan had ik het misschien nog geloofd.
Maar het was niet alleen Verbaan waar ik niet echt warm van werd. Ook het stuk zelf was slecht te volgen en ik had het idee of de hoop dat het allemaal wat opwindender zou zijn. Dat ik de zaal zou verlaten met de wens dat ik me vanavond had kunnen vergrijpen aan deze of gene. Maar tegen het einde van het stuk zat collega L. velletjes van haar nagelriemen te trekken en zat mijn andere buurvrouw te luidruchtig op een zuurtje te zuigen waardoor ik bijna het wanstaltige einde miste waarbij Verbaan en co. nog snel even een feministisch standpunt de zaal in donderden…letterlijk helaas.
Dus het werd venus met een kleine letter voor mij. Ik ben benieuwd of anderen die het stuk ook zagen mijn mening delen. Of een vrouwelijke vrouw onmisbaar is voor Venus of dat Verbaan eigenlijk helemaal geen onvrouwelijke vrouw is.
En misschien ben ik ook wel geen Vrouw, maar een vrouw. Misschien vindt een ander dan jij mijn uiterlijke kenmerken en mijn karakteristieken wel wanstaltig. Ik bedoel ik eet super snel en ik heb heel korte wimpers en een grove kaaklijn, dat is ook best mannelijk? En ik heb zweetvoeten…als ik aan het einde van de dag mijn sokken uittrek komt er zelfs stof vanaf (ik denk dat dat opgedroogd zweet is). En ik heb best veel haar, op mijn hoofd gelukkig, maar ook in mijn oksels (die scheer ik wel braaf). En ik heb skintags…die ik er soms zelf afknip (trots). Dus ja…ben ik wel een vrouw?
Dit alles zat ik te overdenken op de fiets terug naar huis. Ik heb vandaag 30 kilometer gefietst (ook niet echt vrouwelijk). En net toen ik een kruispunt overstak kwam er een scooter langzaam naast me rijden.
“Ik vind dat je echt heel gave rode schoenen aan hebt!” zei het meisje met krullen tegen me. En voordat ik ook iets over haar kon zeggen stoof ze weg.
Ja. Ik ben een Vrouw en ik zoek een Man.
Jij bent een Klootzak met de hoofdletter K.
Ongezouten rapen 