In juni dacht ik: als N. straks weg is, moet ik wat om handen hebben (alsof ik dat normaal gesproken niet heb). Iets waarin ik mijn verdriet kwijt kan.
Toen ik langs de opengeslagen deuren van Het Gymlokaal kwam, wist ik wat me te doen stond: kickboksen. Dat leek me een stuk minder saai dan hardlopen of fietsen en vereist minder jeugdige souplesse dan streetdance. Dus ik liep naar binnen, stelde het hoge knappe mensengehalte vast en schreef me in.
Tijdens de eerste lessen was ik al na 15 minuten afgepeigerd en keek ik alleen maar naar de lijven van de andere kickboksters. Super afgetraind, geen gram vet (maar ook: bil en -tietloos) en het meest bizarre: ze verloren geen druppel zweet. Ik, daarentegen, liet een heel abstract kunstwerk van zweetdruppels op de grond achter en die bokszak droop van mijn speeksel en zweet als kip aan het spit. Snotslierten sierden als een parelketting mijn hals en om de vijf minuten moest ik even snuiten in een wc-papiertje.
Na de eerste lessen was ik zo verhit dat mijn baas vroeg of ik te lang in de zon had gelegen. En mijn handen en vingers trilden zo erg dat ik uren na het sporten niet kon schrijven.
Een collega vroeg: “Ontmoet je nooit leuke mannen tijdens kickboksen?” Als zij wist dat ik er na zo’n kickboksles uitzie alsof ik net de hoofdrol heb gespeeld in een gangbang van 3 uur waarbij ik meerdere facials heb ontvangen…dan snapt ze wel dat ik daar nooit mannen ontmoet.
En zo verliepen de eerste twee maanden. Als klap op de vuurpijl scheurde ik na een high kick ook nog eens mijn hamstring maar sinds september merk ik dat het beter gaat. Ik hoef geen handdoekje meer mee tijdens de les, het snuiten van het reukorgaan blijft beperkt tot twee, maximaal drie keer, per les en iemand noemde me “sterk”. Volgens de trainer hoor ik inmiddels bij de meer ‘ervaren’ boksers. Een meisje met wie ik een paar weken terug trainde zei: “Er zit veel kracht in je…maar ik denk dat dat heel veel verdriet is.” Ik zei niets. Ik wil niet dat ze gelijk heeft. En ze leek me wat zweverig, dus sowieso onbetrouwbaar ;).
Maar het succes heeft ook een keerzijde. Dat boksen doe je voornamelijk met je bovenlijf. Ik had gehoopt dat het buikvet daardoor wat zou afnemen, maar dat is nou net een gebied dat wat minder actief is. Tot mijn afgrijzen verlies ik wel vet, maar met name rondom mijn borsten. Ik denk dat meerdere kickborsters daar last van hebben want de goed gevulde sportbeha is eerder uitzondering dan regel.
Gelukkig is het december. Ik heb al mijn hoop gevestigd op de chocoladeletters, exorbitante etentjes en oliebollen. Ik ga ze er weer aan vreten, mijn tieten. Ik vind dat sporten allemaal hartstikke leuk, maar ik wil na mijn vriendje ook niet nog eens mijn borsten kwijtraken.
Ongezouten rapen 