Tot nu toe is er nog geen sprake van een depressieve decemberblog. Eigenlijk was het een heel leuk weekend. Dat kwam deels door G. de jongen die ik nu al een paar weken zie en deels door het sinterklaasfeest.
Wij zijn een echte sinterklaasfamilie. Toen we allemaal nog klein waren vierden we het altijd groots en ik was echt zo’n kind dat uren voor zonsopgang wakker lag, omdat ik zo benieuwd was wat er in mijn schoen zat. Eén keer in de sinterklaastijd werd er door Piet (de buurman dus) gestrooid. Dan werd er keihard op de deur geklopt en gooide een in een zwarte handschoen gestoken hand pepernoten naar binnen. Rete-spannend vond ik dat. Op pakjesavond was ik natuurlijk helemaal door het dolle heen. De Magic Van voor Barbie of een nieuw paardrijbroek. Ik weet nog precies wat de hoogtepunten waren.
Kerst was bij ons een ondergeschoven kindje. We gingen gourmetten en mijn ouders raakten aangeschoten en gingen opeens heel veel lachen. Dat is wat ik er nog van weet. Kerst was ook iets van Home Alone, voor Amerikanen. En de Kerstman was sowieso nep. Die had een vliegende slee. Dat kon natuurlijk niet. Sinterklaas had tenminste een betrouwbaar paard dat hem over de daken droeg. Dat was pas realisme.
Dit weekend vierden we weer Sinterklaas en wel zonder surprises en gedichten want door tijdgebrek kwam niemand aan knutselen en rijmen toe dit jaar. Ook boycot de vriend van zusje I. het sinterklaasfeest als hij surprises moet maken en we wilden allemaal graag dat hij er ook bij zou zijn. Dus we kochten allemaal gewoon de cadeautjes die op het lootje stonden en verder kochten we nog wat kleine dingen voor elkaar. Dat werkt prima, ik heb gekregen wat ik hebben wilde. Maar een stemmetje in mijn hoofd zegt dan: ik had dit net zo goed voor mezelf kunnen kopen. Het maken van surprises en gedichten voegt echt wel iets toe en het maakt het ook spannender.
Maar, het was wel weer erg gezellig. Met sinterklaas wordt er altijd veel gelachen en elk jaar wordt er weer een nieuwe grap gemaakt die de daaropvolgende jaren weer terugkomt. Zo kreeg mijn moeder ooit iets van “Ray Charles”. Ik vond het al een vreemde muziekkeuze voor mijn moeder maar soit. Toen ik zag dat ze niet een cd of dvd in haar handen had maar een bodylotion van Rituals kwam ik niet meer bij van het lachen. Dus nu heet Rituals bij ons thuis Ray Charles.
Gisteren was het de avond van de kleine penis. Ik vertelde een anekdote over een man die ik eens datete met een kleine penis.
“Zijn penis leek op een asperge.”
“Was hij groen of wit?” vroeg mijn zusje.
“Wit…dat wel.”
“Maar…als je echt verliefd bent op iemand dan maakt het echt niet uit.”
“Ja, dat zeg je nu. Jij hebt makkelijk praten, omdat je nog nooit een aspergepenis hebt gezien.”
Even later kreeg ik een pakje met zaden voor de Roze Dwergbanaan (wie kent hem niet) om zelf te planten in mijn serre/loggia/rookruimte en mijn eerste reactie was:
“Een Roze Dwergbanaan…die heb ik pas nog gezien.” zei ik.
“Nou maar hopen dat deze wel wil groeien.” kopte mijn zusje hem in.
Met pijn in mijn kaken van het lachen en in het bezit van alles wat ik hebben wilde, ging het tevreden kind in mij naar bed.
Morgen maar eens kijken hoe ik de dwergbanaan moet planten. Op de verpakking staat dat ik eerst de zaadjes moet schuren…dat klinkt al goed.
Ongezouten rapen 