Ongezouten rapen

“Wat ga je aandoen?”
“Een zwarte jurk met hoge hakken, hoezo?”
“Dan weet ik ook wat ik aan moet trekken.”

’s Avonds stond ik te wachten voor de Douglas in Utrecht en kwam hij aangelopen in een prachtig pak met zwarte lakschoenen.

“Toe maar…” zei ik.
“Ik heb hem speciaal voor vanavond laten maken.”
“Wow…had je niet nog een ander pak hangen dan?”
“Jawel, maar die vond ik te saai en ik wilde iets moois.”
“Cute.”
“Zo ben ik.”

Dat ‘ie kennelijk zijn halve maandsalaris aan dat pak had uitgegeven en mij daarom vroeg om de rekening van het restaurant te betalen, neem ik dan maar even voor lief. Maar het moet gezegd worden: hij was de best geklede man die er die avond in TivoliVredenburg rondliep.

(Iets heel anders: TivoliVredenburg is de meest onlogische, suffe, en slecht bekkende naam voor een concertzaal die ik ooit heb gehoord. Schrijf een prijsvraag uit, doe iets. Want dit kan echt niet.)

Toen hij zijn jas uittrok, wees hij me op zijn zwarte overhemd. Alsof hij zich hiervoor wilde verontschuldigen.

“Aangezien jij zwart aanhebt, dacht ik dat ik wel weg kon komen met een zwart overhemd.” (ik dacht dat ‘ie daar sowieso wel mee weg kon komen). Hij ging verder: “Want eigenlijk mogen alleen maar drie soorten mensen een zwart overhemd dragen: kappers, homo’s en journalisten. Overigens hebben die eerste twee categorieën vaak enige overlap.”
“En aangezien ik een journalist ben, mag ik dat.”
“Maar…dat weet jij. Maar voor anderen kun je net zo goed gay zijn.” zei ik.
Hij keek me aan. Duwde me in het hoekje van de garderobe, keek links en rechts over zijn schouder en zoende me op een manier die duidelijk maakte dat ‘ie geen homo is.
“That’ll do,” zei hij en hij trok zijn jasje recht.

Onderweg naar onze zitplaatsen constateerde ik dat we 1. zwaar overdressed waren en 2. dat we de gemiddelde leeftijd van de bezoekers flink omlaag haalden.
“We halen de gemiddelde leeftijd van de bezoekers wel omlaag.” zei ik.
“Correctie: ík haal de gemiddelde leeftijd omlaag.” zei hij. (ja ja, ik weet het, jongere mannen daten is eigenlijk geen goed idee).
Toen we onze plaatsen hadden bereikt, bleken we naast een koppel van ruim zeventig jaar te zitten. De vrouw droeg een vest met poesjes erop. Ik houd van katten, maar dat vond ik jammer.

We luisterden die avond naar een concert van het Radio Filharmonisch Orkest onder leiding van Lahav Shani met Lawrence Power op de altviool. Het eerste stuk was van Sergej Prokofjev die in zijn stuk de klassieke muziek met Joodse invloeden combineerde. Wat resulteerde in een sprookjesachtig eerste deel. Het tweede stuk was van moderne aard en gecomponeerd door James MacMillan. Moderne klassieke muziek is iets waar ik aan moet wennen. Zeker de spastische uithalen op de viool voelen wat ongemakkelijk aan, maar Power was erg sterk (padoempats) op de altviool en dat maakte het een interessant stuk om naar te luisteren en kijken. Het laatste was de vijfde symfonie van Tsjaikovski. In principe krijg ik kippenvel van alle stukken van Tsjaikosvki. Die voor mij als debutant op het gebied van de klassieke muziekliefhebberij allemaal iets weemoedigs, maar hoopvols hebben. Tsjaikovski zet zijn strijkers ongelimiteerd in. En ook de blazers en slaginstrumenten mogen meedoen als het echt heftig wordt. Dan zwelt alles zo overweldigend aan en dat vind ik mooi. Dat laatste zei ik ook tegen hem toen we weer richting de auto liepen: “De muziek is niet het enige dat aanzwelt vanavond.” zei hij.

De volgende ochtend stelde hij voor om een ontbijtje te maken. Hij had onthouden dat ik het liefst met zoet ontbijt, dus tussen alle hartigheden staat nu een pot Nutella te shinen. Toen hij terugkwam met verse sinaasappelsap, eitjes en mijn broodje Nutella zei hij: “Waarom staat mijn schoen bij de verwarming?”
“Het is bijna Sinterklaas en dan zet je je schoen.”
“Maar dat had toch helemaal niet gehoeven..?”
“Zo ben ik.”
“Cute.”