Hard werken is zo’n beetje het handelsmerk van mijn familie. Ik weet niet beter dan dat mijn vader altijd voor zonsopgang naar zijn werk vertrok en pas weer thuiskwam als moeders een dampende pan piepers op tafel zette.
En ook mijn moeder heeft naast de slopende functie van het moederschap altijd parttime gewerkt. “Wil je iets hebben? Dan werk je ervoor,” zei mijn moeder altijd.
Ik doe het ook. 40 uur per week op kantoor zitten en daarnaast geef ik een paar keer per week Nederlandse les. Soms zijn er dagen waarop ik amper tijd heb om naar de wc te gaan of te eten.
Vandaag was zo’n dag. Ik stond om 6:00 op om de lessen voor de avond voor te bereiden, ging daarna extra vroeg naar kantoor om mijn nieuwe assistent te verwelkomen. En om 17:30 moest ik in Amstelveen zijn voor bijles 1 bij een allerschattigst Joods jongetje van twaalf, Samuel noem ik hem maar even. Samuel is een held. Serieus, als ik ooit kinderen krijg, wil ik gewoon meteen een puber baren. Als ik met hem aan het studeren ben, mis ik het onderwijs ontzettend. Pubers zijn gevat, nieuwsgierig en grappig en het contact met pubers zorgt ervoor dat ik zelf ook nieuwe dingen leren. Zo weet ik sinds kort wat een ‘dab’ is.
Om 19:00 moest ik van Samuel direct door naar M. mijn Turkse studente. Tot grote teleurstelling van Samuels moeder die het altijd gezellig vindt als ik mee-eet. Had ik dat nou maar wel gedaan want op de A4 en de A10 stond het muurvast door twee afgesloten rijstroken omwille van een ongeluk dat nooit heeft plaatsgevonden. Na drie kwartier vertraging zei M: “Laten we de les verplaatsen naar volgende week, anders wordt het zo laat.” Dus ik baalde er extra van dat ik nu de kookkunsten van Samuels moeder moest missen. Met een knorrende maag reed ik na 1,5 uur eindelijk Amsterdam West binnen en er zat maar 1 ding op: snackbar Eijpe.
Snackbar Eijpe is alles wat je van een snackbar in een achterbuurt mag verwachten: in het schijnsel van TL-buizen staat een afgepeigerde man in een verlaten toko te wachten op de eerste/enige klant. De uitbater, ik vermoed dat hij de uitbater is want hij staat er altijd, van snackbar Eijpe is een Indiase man met een zachtaardig karakter. Voor die ene klant die ook echt geld komt uitgeven in zijn zaakje wil hij extra zijn best doen en vraagt hij dus wel 5 keer of ik mijn patatje oorlog echt ZONDER ui wil. “Zonder uitjes?” “Ja, ja je hebt het goed gehoord.” Ik kan me niet voorstellen dat de man zijn rekeningen kan betalen van zijn frituurpraktijken want er is nooit iemand in de zaak behalve wat hangjongeren die een lolly kopen.
Vandaag moest ik tot mijn verrassing constateren dat snackbar Eijpe een metamorfose had ondergaan. Vorig jaar werd snackbar Eijpe nog door een provisorische wand gescheiden van café Eijpe. Maar in een buurt waar de islam de nummer 1 religie is, is dat waarschijnlijk geen lucratieve business. Nu is de wand neergehaald en heeft snackbar Eijpe zowaar een zitgedeelte en een toilet. Dat die stoelen in het zitgedeelte er weinig comfortabel uitzien en dat de man-vrouw bordjes met plakband op de wc-deur zijn geplakt, maakt even niet uit. Meneer Eijpe denkt groot en dat is mooi om te zien.
Er zijn nog een aantal verbeterpunten, tuurlijk. Zo staat er al drie jaar op de menukaart dat hij milkshakes verkoopt, maar dat is een leugen. Toen ik hem hiernaar vroeg de vorige keer zei hij dat hij geen geld heeft voor zo’n dure milkshakemachine. Hij verwijst zijn klanten nu naar de Halal Fried Chicken, dat tegenover snackbar Eijpe zit.
Maar…het interieur mag dan rechtstreeks van de kringloop komen en ook de ambiance laat wat te wensen over (in heel de Kolenkitbuurt overigens) maar meneer Eijpe is lief en hij werkt hard, zijn patatjes zijn lekker en het is er altijd brandschoon, dus ik kom er graag. Ook weer vandaag:
“Ik wil graag een patatje oorlog zonder ui,” zei ik.
“Dat was het?”
“Ja, dat was het.”
“Ik dacht…u gaat een grote bestelling plaatsen.”
Wat ik al schreef, meneer Eijpe denkt groot en dat is mooi om te zien.
Ongezouten rapen 