“Goedemorgen, ik meld me niet ziek, maar ik neem een vrije dag. Ik ben moe en ik wil Netflix kijken. Er staat niks in brand.”
“Is goed, ik zie je maandag.”
Dit stuurde ik vanmorgen naar mijn baas. Ik ben niet ziek, maar ik heb gewoon geen zin om te werken en omdat het rustig is deze week kan dat.
3 jaar geleden kon dat niet. Toen werkte ik nog in het onderwijs en moest ik gewoon komen werken, ook al had ik ’s nachts geen oog dichtgedaan. Al die vakanties zijn leuk hoor, maar als je echt een vrije dag nodig hebt in het onderwijs dan kun je die niet krijgen. Geen wonder dat er zoveel ziekteverzuim is in het onderwijs.
Het kunnen opnemen van een willekeurige vrije dag is een van de voordelen van een ‘normale’baan.
Een tweede voordeel komt in de vorm van een stukje persoonlijke vrijheid. Ik weet nog goed dat ik door mijn eerste afdelingsleider op het matje werd geroepen, omdat er bij de VPRO op de website een filmpje van mij stond waarin ik sprak over seks en relaties. Dat filmpje moest natuurlijk stante pede van de website worden verwijderd want de leerlingen hadden me al gegoogled en mijn achternaam+porn aan elkaar geplakt werd al gescandeerd door de gangen. En wat zouden de ouders daar wel niet van denken? Oh ja, de ouders. Op de opleiding vertellen ze je niet dat scholen ouders het beeld willen voorschotelen dat de school een soort van kuisheidsoord is waar kennis wordt overgedragen door gevoelloze en feilloze robots die zeker geen seks hebben of drank en drugs gebruiken.
Voor wie het nog niet door heeft: ik schrijf graag. En ik schrijf graag over dingen die veel mensen bezighouden: liefde, seks, vriendschap, emoties, verlangens en onzekerheden. Ik schrijf niet over de beursgang of natuurkunde, omdat ik daar geen bal van snap, anders had ik daar ook echt wel wat spannends over verteld. Dat schrijven is een uitlaapklep, ik haal er plezier uit, maar ik kom er ook door tot rust. Zoals nu, mijn gedachten letterlijk maken. En daarbij wil ik eerlijk zijn en wat mensen van die eerlijkheid vinden, interesseert me niet. Ik hoop dat ze de eerlijkheid kunnen waarderen en de menselijkheid bij mij en bij zichzelf herkennen.
Ooit werd me eens gevraagd om een verslagje te schrijven van het schoolkamp voor de website van de school. Natuurlijk, ik beloofde dat het een grappig verslag zou worden met quotes van de leerlingen. Dus ik verzamelde die quotes en verwerkte dat in een (naar mijns inziens) grappig en eerlijk verslag. Maar weer was ik die ouders en die utopische school vergeten. De dag nadat het stuk was geplaatst werd ik op het matje geroepen. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat ik schreef dat de leerlingen snoep hadden gegeten en dat het eten van de kamplocatie niet te hachelen was. Wat had ik dan moeten schrijven: dat die kids allemaal aan de geraspte wortelen zaten in de bus en dat ze sliepen als roosjes om 21:00? Geen mens die dat gelooft. Op een kamp wordt plezier gemaakt en voor pubers is plezier maken grenzen opzoeken. Het is aan de docenten om de leerlingen bij te staan in die zoektocht en ze van informatie te voorzien die ze helpt de juiste keuzes te maken.
En nu is het drie jaar geleden dat ik twee stukjes voor Frontaalnaakt schreef. Nog voordat dit blog de lucht in ging en uit angst weer door mijn leerlingen te kunnen worden gevonden mat ik mezelf het pseudoniem Ginger Lemon aan. Ginger vanwege de (fake) haarkleur en lemon, omdat een Spaanse vakantieliefde me ooit dit bijnaam gaf. Ik schreef voor Frontaalnaakt waar ik niet over kon schrijven en spreken als docent: mijn ziekelijke liefde voor een man die de bron is geweest van zoveel geilheid en verdriet, maar ook inspiratie.
Vandaag dacht ik terug aan die periode. De eerste twee maanden van ons samenzijn dat in knipperlichtstandje ongeveer 15 maanden duurde.
Het voelt goed om deze linkjes nu op mijn eigen blog te plaatsen. Trots op wat ik toen heb geschreven en dankbaar dat ook de mooie momenten (die steeds meer vergrijzen en vervagen in de schaduw der rationaliteit) zoals ik ze toen beleefde op zwart wit zijn gezet.
En omdat mijn moeder zich nogal drukmaakt om mijn openheid: mam, dit wil je niet lezen ;).
Ongezouten rapen 