Ongezouten rapen

“Wat? Heb je nog nooit een Bridget Jones film gezien?”
“Eh nee…”
“En de boeken gelezen?”
“Nope…”
“Okay…dat is onacceptabel girlfriend,”

En zo gebeurde het dat ik afgelopen zaterdag een Bridget Jones marathon heb gehouden met vriendinnen L en J.

Waarom ik nooit aan de Bridget Jones films ben begonnen? Ten eerste heb ik een probleem met romantische films in het algemeen. Ik kan ze niet zien voor wat ze zijn namelijk onrealistische flutverhalen met veel te mooie mensen die veel te mooie dingen zeggen. En ja, dan wil deze sukkel dat ook. Want romantisch als ik ben, geloof ik op het moment dat de aftiteling inzet heilig dat ik moet wachten op de man die mij zijn ultieme liefdesverklaring gaat geven. En dan ben ik weer even zo verdrietig, omdat nog nooit iemand dat heeft gedaan.

Maar goed. Nu is het maandag en de aftiteling van de film is allang voorbij. En de realiteit heeft langzaam zijn weg teruggevonden naar mijn brein. Want eigenlijk ken ik helemaal niemand die zo’n ultieme liefdesverklaring heeft gekregen. Natuurlijk, er zijn vrienden van mij getrouwd en inmiddels lopen er ook een paar kopieën van die vrienden rond. Maar publieke liefdesverklaringen, vechtpartijen uit naam van de liefde midden op het Leidseplein of een sinterklaaszak vol met perfecte cadeautjes kwamen daar niet aan te pas. Eén vriendin heeft zelfs a la Charlotte uit Sex and the City zichzelf ten huwelijk gevraagd: “Wordt het niet eens tijd dat we gaan trouwen?” “Ja…dat is misschien wel een goed idee.”

Terug naar de aanstichter van al die onrealistische romantische verlangens: Bridget Jones. Hadden mijn vriendinnen gelijk en heeft mijn onbekendheid met miss Jones gaten gevormd in mijn vrouw zijn. Of valt het allemaal wel mee? Hier mijn oordeel over de drie films die ik dus achter elkaar heb gekeken.

*spoilers*

Bridget Jones

Ik doe hier niet de moeite om de verhaallijnen uit de doeken te doen. De enige vrouw die die niet kende was ik zelf tot twee dagen geleden. De eerste film is, zo moet ik eerlijk toegeven, best grappig. En meteen begrijp ik de vraag: voor welk kamp ben jij? Cleaver of Darcy? Want ja de woordgrapjes van Cleaver zijn geniaal, maar die Darcy’s mannelijkheid is ook niet mis. En Bridget die is gewoon lekker lomp. Zoals alle vrouwen weleens zijn. Ze draagt verschrikkelijke kledingcombinaties, zuipt zich klem in haar ruitjespyjama en geeft aandoenlijke speeches. Een vrouw om van te houden zoals ze is dus. Aan het einde van de film maakt ze de enige juiste keuze door voor Darcy te gaan en dan zou je denken “eind goed al goed.” En dat was mooi geweest want deel 1 is gewoon een schattige en vermakelijke film.

Bridget Jones the edge of reason

Verliefd zijn op 1 man is niet genoeg voor Bridge en 1 film maken kennelijk ook niet want er kwam een deel 2. Daarin zien we hoe Bridget en Mark dezelfde kersttrui dragen en shagatons (okay, mooi woord) houden, maar dat kan natuurlijk geen stand houden en daarom wordt er door Bridget een probleem gecreëerd, waardoor ze alles verpest voor zichzelf. Volgens vriendin L is het concept van Bridget Jones dat je altijd sympathie voor Bridget blijft houden. Maar eerlijk gezegd begon ik door al dat gezeur van haar mijn sympathie al te verliezen. Het tripje naar Thailand is het absolute dieptepunt van de film. Compleet met Thaise hoertjes en drugssmokkel had het een verhaal kunnen zijn dat door een leerling uit de brugklas op papier was gezet. Dat was dan ook het moment waarop ik mijn telefoon erbij pakte en maar even ging Tinderen tot de laatste scene waarin natuurlijk blijkt dat Jones en Darcy toch echt niet zonder elkaar kunnen.

Bridget Jones’s Baby

Waar The edge of reason nog door kon gaan voor een enigszins originele filmtitel, heeft men in ieder geval geen tijd verspild aan het bedenken van waardige opvolger. “Laten we maar meteen het halve verhaal spoileren in de titel” zal er een gedacht hebben.
Jones en Darcy blijken toch wel zonder elkaar te kunnen want inmiddels 10 jaar verder is de 43-jarige Bridget weer single (minus 10 kilo plus een facelift). We komen te weten dat zij en Mark weer uit elkaar zijn gegaan, omdat Mark altijd maar aan het werk was en geen tijd had voor hun relatie (*gaap* cliché). Maar natuurlijk komen ze elkaar op een feestje weer tegen en slapen ze per ongeluk expres met elkaar. Terwijl stoute Bridget op een festival de week ervoor ook al met McDreamy (sorry, maar hij blijft nog steeds McDreamy) heeft geslapen. De rest van de film gaat er dus over dat ze zwanger is, maar niet weet van wie. En, oh oh wat spannend, met wie zal ze uiteindelijk nog lang en gelukkig leven? Het moet gezegd worden dat er in deel 3 best grappige momenten zitten. En alhoewel ik mijn sympathie voor Bridget wel een beetje ben verloren, zijn de mannen in de films wel echt charmant. In deel 3 komen er ook weer wat Hitlergrapjes voorbij (die doen het altijd goed) en het is leuk dat ze a la Sex and the City hebben geprobeerd om het leven van een single, kinderloze vrouw van rond de veertig te tonen. Toch stoort het me dat het eigenlijk een film is die er niet hoort te zijn. Aan het begin van de film zijn Jones en Darcy uit elkaar (want anders is er geen film) om aan het einde weer bij elkaar te komen. Ik heb er dan ook geen moment aan getwijfeld dat Jones weleens voor McDreamy zou kiezen. Dat maakt de film gewoon niet belangrijk genoeg.

Eindoordeel: Ik heb geen spijt van mijn Bridgeathon, maar achteraf gezien had ik het bij de eerste film willen laten. Mark Darcy is de ware voor Bridget en dat weet je na het zien van de eerste film ook wel. Deel 2 had ik helemaal kunnen overslaan en deel 3 was soms wel grappig, maar zeker geen gemis voor mijn vrouw zijn.