Ik vind festivals stom.
Dat komt in eerste instantie omdat er te veel mensen zijn die te veel bier zuipen en te veel andere domme dingen doen. Daarnaast vind ik 9 van de 10 keer de muziek op zo’n festival total nietszeggend (dance, trance, techno, house, electro etc.). Ook kost zo’n festival je klauwen met geld, niet alleen zijn de tickets duur, je betaalt zeer royale prijzen voor het eten en drinken zelf op het festival. Een beetje festivalticket kost je tussen de 40 en de 80 euro. En daar krijg je dan een dag stampen en zuipen voor op een met modder belegde weide. Als dank voor je genereuze aankoop mag je 30 minuten in de rij gaan staan om je behoefte te doen op een Dixie die je al ruikt als je 500 meter verderop bij de Unox hotdog stand staat. Maar goed, je mag ook niet klagen want bij de prijs inbegrepen zitten ook alle Kevins en Daisy’s die op zo’n festival halfnaakt rondlopen, omdat ze nog thuiswonen en geen baan hebben en daardoor alle tijd hebben om van hun lijf een wandelde sportschool reclame te maken.
Vorig jaar bezocht ik sinds jaren weer een festival, North Sea Jazz. Maar dat is niet echt een festival zoals hierboven beschreven. In tegenstelling tot de hippe fissa’s heeft North Sea Jazz een duidelijke naam: je weet dat je daar heen moet als je van Jazz houdt. Met namen als Pleinvrees, Strafwerk, Dekmantel, Appelsap maak je niet bepaald duidelijk van welke muziek de bezoekers kunnen genieten. Sterker nog; ik heb totaal andere associaties bij die namen. Daarnaast is North Sea Jazz bedoeld voor de echte muziek liefhebber (aan elkaar en los geschreven: ben je een liefhebber van echte muziek of ben je een echte muziekliefhebber en geen nepperd) en draait het minder om ‘naar de klote’ gaan.
Goed. Over echte muziek gesproken: de 90’s. Op dit moment neem ik veilig op afstand een hoop boe-geroep in ontvangst. En ik begrijp het; echte muziek is het natuurlijk niet, maar het is wel muziek die ik ken en waarop ik op kan dansen. En dansen dat is waar het bij mij om gaat. Dat slappe getrompeteer op North Sea Jazz kan niet tippen aan een goede R&B of hiphop track uit de 90’s van DMX, Fat Joe, Usher of Destiny’s Child. Die billen willen bewegen en dat is het enige wat telt voor mij. Dus ik kocht tickets voor het Guilty Pleasure Festival. De line up: Jody Bernal, Def Rhymz, Captain Jack, Snap, Dj Madman, Darkraver, Dj Jean.
Het festival was bij de Gaasperplas. En als je naar de Gaasperplas wilt met het openbaar vervoer dan pak je de metro naar Gaasperplas (zou je denken). Je zou ook denken dat een beetje serieuze festivalganger wel even de route-info op de site checkt alvorens in de metro te stappen. Allemaal niet gedaan natuurlijk. We moesten de metro naar Gein hebben want de ingang van het festival was aan de andere kant van de Gaasperplas (bij Gein dus). Anyway, van een stukje lopen is nog nooit iemand doodgegaan.
“Lian, ik moet je wel waarschuwen,’ zei J toen we richting het terrein wandelden. ‘op 90’s feestjes zijn wel heel veel vrouwen.” Dat ze niet overdreef, bleek al toen we in de rij stonden bij de festivalingang. De enkele man die er te bekennen was, stond hand in hand met zijn vriendin of had het bewijs dat hij in de 90’s is opgegroeid in de vorm van een tribal tattoo op zijn bovenarm getatoeëerd. Niet interessant dus voor deze nieuwbakken single. Maar we kwamen voor de muziek en daar gingen we ons op focussen.
Guilty Pleasure mag zich met recht Guilty Pleasure noemen. De dj’s draaiden precies de nummers die we wilden horen, er was een cardboard Pamela Anderson met spuitende memmen, je kon met Barbie en Ken op de foto, er was een Smartlappencafe en je kon meedoen aan een soort Rad van Fortuin-achtig spelletje. Naast de twee grote podia was er ook een klein circustentje dat Vieze Meid heette. Daar draaiden ze erg leuke muziek en kon je je te midden van allemaal vunzige teksten over piemels en vagina’s verkleden. Ook lagen er plastic penissen op de grond en kon je ballonnen met helium kopen. Dat laatste uiteraard niet gedaan.
Naast de goede (foute) muziek vond ik ook de sfeer erg goed. Men zegt dat je juist van drugs niet agressief wordt, maar ik voel me nooit op mijn gemak op plekken waar mensen veel gebruiken. En op Guilty Pleasure werd naar mijn idee niet veel geslikt of gesnoven. En dronken mensen waren er ook nauwelijks. Het bier was kennelijk aangelengd met water want zelfs na 7 (rosé) bier was ik verre van aangeschoten.
Was er dan niets mis? Tuurlijk wel, het is een festival, daar is altijd wat mis. Het grootste probleem met zo’n 90’s feest is de artiest. Of de artiesten. Het klinkt natuurlijk super gaaf: de Madman!!! Captain Jack!! Woehoe! Maar als ze eenmaal op het podium staan is het toch best een zielig vertoning. Zoals Dj Madman die dan voor de derde keer het nummer Meisje (zo lelijk als de nacht) inzet, omdat ‘ie anders nooit een half uur vol kan rappen. En Def Rhymz of Chef Rhymz (aangezien de man naast rapper ook chef-kok is) die dan op het podium staat te kraaien (dat is het juiste woord) terwijl hij met zijn hand in zijn broek aan zijn lul staat te sjorren en af en toe zijn microfoon af staat te likken. Nee, die artriesten hoeven van mij allemaal niet zo nodig. Ik denk dat vertonen van de videoclips op een groot scherm minder pijnlijk is dan deze vertoningen.
Daarnaast vond ik het festival ook echt wel duur. Ik heb 20 muntjes voor 56 euro moeten kopen en daarvan heb ik 6 rosebier, 2 cola een hotdog, churro’s en 2 flugel gekocht. Een magere score voor een verder vet festival.
Ongezouten rapen 