Omdat N me deze week op de hoogte stelde van het verlies van zijn telefoon (lekker toevallig) worden er opens weer allemaal gevoelens aangewakkerd.
Zo van: “oh hij is me nog niet vergeten!” en “hij stuurt nog een kus in zijn bericht.” Daardoor is de toestand overanalysatie van kracht en lig ik uren te malen waardoor ik ‘s nachts slecht slaap. En eigenlijk weet ik wel wat ik moet doen. Geen mailtjes terugsturen en doorgaan.
Ik keek er gisteren daarom ook naar uit om met een ex wat te gaan drinken. Ik heb sinds kort namelijk het idee opgevat dat sommigen van mijn exen gewoon heel tof zijn en dat we best vrienden zouden kunnen zijn. Daar dacht de vriendin van de ex toch net even anders over. Dus een half uur voordat we ergens wat zouden gaan eten, appte hij me met de mededeling dat hij de trein had gemist, omdat hij ruzie had met zijn vriendin. Want ze geloofde niet dat het een platonische afspraak was (hij zette platonisch tussen haakjes).
“Dus ik twijfel of ik nu wel moet komen.”
“Gast, ik wil gewoon met je bijkletsen, maar ik heb geen zin in dit ingewikkelde gedoe.”
“Okay, het spijt me, maar dan blijf ik thuis.”
En alhoewel ik echt niet meer voor die ex voel dan een oprechte interesse voelt het wel klote als hij dan een afspraak afzegt. Dus ik zat een beetje te sippen thuis en ik had helemaal geen zin meer om de deur uit te gaan en wilde het liefst al mijn gevoel uitschakelen. Sommige mensen doen dan drugs, ik besloot de laatste twee afleveringen van Game of Thrones seizoen 6 te kijken.
spoiler alert
Ik heb een beetje een haat-liefdeverhouding met Game of Thrones. De eerste drie seizoenen keek ik samen met BJ in een heel weekend uit. Maar seizoen 4 en 5 konden me al wat minder bekoren. En dat had ik nu ook met seizoen 6. Het is elke keer hetzelfde liedje. Ik verheug me enorm op de eerste aflevering, maar dan blijkt het allemaal wat lafjes te zijn. Ik moet dan ook weer in het verhaal komen want ik ben de helft alweer vergeten. De reden waarom ik elke keer weer vol enthousiasme aan een nieuw seizoen begin zijn de laatste afleveringen die worden afgetopt met een goedkope cliffhanger. Als je een jaar lang in onzekerheid leeft omdat je je afvraagt of Jon Snow wel echt dood is, moet je natuurlijk wel naar de eerste aflevering van het nieuwe seizoen kijken.
En gloeien van trots toen bleek dat Hollands Glorie het levenslicht terugbracht in de ogen van Jon Snow. Maar daarna vond ik het niet meer zo nodig om verder te kijken. Dus met hangen en wurgen keek ik een aflevering per 2 weken. Toen ik vorige week aflevering 8 zag, kreeg ik wel meer zin om verder te kijken en dat was gisteren tussen. Mijn liefdesverdriet werd compleet overruled door de overweldigende emoties van de Starks en dat was precies wat ik nodig had.
En nu ben ik toch weer hooked. Wat een serie, wat een prachtige beelden en geweldige acteerprestaties. Tijdens aflevering 9 (the battle of bastards) zat ik echt op het puntje van mijn stoel mee te praten. “Nee, Jon, doe het niet!” toen Ramsey op brute wijze Rickon afmaakte en Jon uit woede inreed op het 6000-man sterke leger van Ramsey. En toen kamp Jon verslagen leek te zijn en sneeuwmans vermorzeld leek te worden onder soldatenvoeten (ook weer genial gefilmd) moest ik bijna huilen. En net toen ik de moed wilde opgeven, kwam op het juiste moment Sansa aan met The army of the valley…mijn armen onder het kippenvel. Helemaal opgefokt van de spanning zat ik met gebalde vuisten in de lucht te slaan toen Jon Ramsey bij de kladden had gepakt. Ein-de-lijk.
Toen moest ik natuurlijk ook aflevering 10 zien en nu zit ik weer 8 maanden te wachten tot het verhaal weer verder gaat. Eigenlijk net zoals met N alleen daarvan heb ik geen idee of ik er wel op zou moeten wachten en of het wachten het wel waard zal zijn.
Ongezouten rapen 