Inmiddels heb ik geaccepteerd dat mijn iPhone voorgoed in Weense handen is en navigeren we ons een weg door de stad op mijn gevoel. Dat betekent wel dat we overal net iets langer over doen en mijn voeten het behoorlijk zwaar te verduren hebben.
Wenen is veel groter dan ik dacht. Als iets op de kaart redelijk dichtbij lijkt te zijn, zijn we toch nog een half uur aan het lopen. En dat maakt dat ik soms wat gefrustreerd raak over de tijd die we kwijt zijn aan lopen. Aangezien ik met het kwijtraken van mijn mobiel ook geen toegang meer heb tot Uber, nemen we ook af en toe de taxi. Dat is gelukkig niet zo duur als in Amsterdam. Ik kan het dan ook niet laten om de chauffeurs hier te vertellen wat ik voor een ritje van 4 kilometer betaal (25 euro). Gisteren zei de taxi-chauffeur dat hij binnenkort dan maar in Amsterdam komt werken.
Gistermiddag zijn we naar paleis Schönbrunn gegaan. Een beetje grandeur van Maria Theresia en keizerin Sisi opsnuiven. Ik vind het altijd weer erg indrukwekkend om in zulke paleizen rond te lopen. De gouden muren, het glanzende houtwerk en de immense bedden zullen nooit wennen. Ik probeer dan een voorstelling te maken van het leven van de mensen die er hebben gewoond, maar dat is vrijwel onmogelijk. Het is altijd jammer dat er bij dit soort toeristische trekpleisters zoveel mensen zijn, maar dat is onvermijdelijk. Maar steevast loopt er wel een stelletje randdebielen rond dat ik het liefst (nu ik op kickboksen zit, kan ik dat zeggen) eigenhandig neer zou willen hoeken. Als je het paleis binnengaat wordt je gestalkt door afbeeldingen van een fotocamera met een kruis erdoorheen. Vrij duidelijk lijkt me. Maar toch zijn er van die proleten die zich daar niets van aantrekken. Een stelletje was echt alleen maar foto’s aan het maken toen de beveiliging hen erop aansprak. Dan verwacht je dat die mensen enigszins beschaamd hun camera wegbergen. Maar nee hoor, de beveiliging was weg en ze gingen vrolijk door met het maken van foto’s. Op zo’n moment jeuken mijn stembanden om gewoon te zeggen: ‘Are you that fucking important?” Eikels. Gelukkig kwam de beveiliging weer terug om ze voor de laatste keer te waarschuwen. Toen liepen ze heel snel door kennelijk is het museum toch niet interessant genoeg als je geen foto’s hebt ter bewijsmateriaal.
Na lekker te hebben gebanjerd door de paleistuinen gingen we terug naar het appartement om ons om te kleden voor het klassieke concert in de Karlskirche. Het orkest speelde de Vier Jaargetijden van Vivaldi afgewisseld met andere klassieke stukken met zangeres. Erg leuk om bij te wonen, maar wel wat prijzig voor de grootte van het orkest.
Daarna liepen we naar de Sky Bar om een dure cocktail te nuttigen en te genieten van het uitzicht (welk uitzicht? Het was namelijk al donker). Maar goed, we voelden ons erg Sex and the City en dat is ook wat waard.
Op een terras bij de Bermuda Dreieck hoorden we dat er een festival zou zijn bij de Prater (pretpark). Dus om half 1 ’s nachts pakten we nog eens de tram richting Prater. Maar we waren iets te ambitieus, halverwege het tramritje viel ik in slaap en toen we eenmaal bij het festivalterrein waren, begon het de regenen en onweren. We keken elkaar aan “wat doen we hier eigenlijk?”. Daarna bestelden we de eerste de beste taxi die we tegenkwamen.
Vandaag hebben we het rustig aan gedaan. We hebben ontzettend goed geluncht bij een tentje dat Al Chili heet. Beetje jammer was dat we er 1,5 uur op ons eten moesten wachten, maar dat was het waard.
Vervolgens zijn we wat door de straten gelopen richting het centrum om nog even langs een vintage winkel te gaan die J online had gevonden waar ze blijkbaar 300 euro voor een katoenen bloemetjesjurk vroegen. Je kunt het ook overdrijven.
Uiteindelijk zijn we op het stadstrand beland aan de Donau en toen had ik voor het eerst een beetje een vakantiegevoel. Het water van de Donau was heerlijk en we hebben even liggen pitten. Het gedeelte waar zich de stadsstranden bevinden is zoveel anders dan de rest van Wenen. Er is veel meer laagbouw en het is een stuk minder bedrijvig. Altijd als ik een citytrip maak, kom ik nooit tot rust vanwege de snelheid van het leven in de stad, waar ik dan in mee wil gaan. Vandaag was het dus echt even vakantie.
Ik heb al eerder geschreven dat Wenen een stad is voor de vegetariërs en de veganisten. En die aanname wordt steeds vaker bevestigd. Ook net weer hebben we gegeten bij een tent (Zum Wohl) waar zelfs de cola, biologisch, glutenvrij, lactosevrij en veganistisch was. Ik hoef er niet bij de vermelden dat die cola eigenlijk niet te zuipen was. Maar goed, de ober was alleraardigst; vergat dat J geen kaas (want vegan) in haar eten wilde, vergat onze desserts door te geven aan de keuken wat dan weer gelogen was want de desserts stonden al een hele tijd klaar en hij was ze dus vergeten op te halen, maar hij was lief. Hij vroeg nadat we uit waren gegeten: “Haben Sie noch ein Wunsch?” Waarop ik antwoordde: “Ich mochte gern ein Ferrari und ein schoner Mann.” Maar die hadden ze bij dit vegan restaurant uiteraard niet.
Ongezouten rapen 