Ongezouten rapen

Wat moest er worden van de liefde die niet helemaal wilde leven, maar ook niet echt wilde sterven?

Cijfer: 8

Zout op mijn Huid werd voor het eerst uitgegeven in 1988 en is inmiddels 56 keer herdrukt. Metro noemt de roman de 50 Shades of Grey van 25 jaar geleden (waar ik het uiteraard niet mee eens ben). Het boek is licht gebaseerd op de ervaringen die Groult zelf had tijdens een verhouding met een Amerikaanse vliegenier vlak na WO II. Een vriendin van me raadde me dit boek aan, omdat ze dacht dat ik me in sommige aspecten van het verhaal zou erkennen. En toen ik vertelde aan mijn moeder dat ik bezig was aan het boek bleek ook zij het te hebben gelezen. En nu ken ik het ook.

Synopsis
George is de dochter van twee welvarende Parijzenaars. Zij hebben een vakantiewoning in Raguenes waar ze iedere zomer met de familie neerstrijken. De buren, de familie Lozerech, zijn een vissersfamilie met kinderen in dezelfde leeftijd als George. Als George 18 is, helpt ze de buren met het dorsen en daar valt ze als een blok voor Gauvain Lozerech die met zijn ontblote lijf de sikkel hanteert. Als ze na het oogstfeest ’s avonds op een feest belandden, wordt duidelijk dat de gevoelens wederzijds zijn, maar George en Gauvain zijn te verlegen en te jong om de aantrekkingskracht verder tot uiting te laten komen dan een nachtelijke duik in de zee. Jaren later, op de bruiloft van Gauvains zus, treffen ze elkaar weer. George studeert geschiedenis is Parijs en Gauvain is inmiddels verloofd en beroepsvisser geworden. Maar als Gauvain George toefluistert dat hij haar ’s nachts wilt ontmoeten, is er geen houden meer aan. Ze kussen voor het eerst aan de kust en bedrijven de liefde totdat ze letterlijk door het tij worden verdreven.

Een hartstocht als deze kan alleen maar beloond worden met een eeuwig samenzijn. Maar voor George ligt dat anders. Zij ziet Gauvain niet aan haar zijde in Parijs. Hij kan kunst en cultuur niet waarderen, is niet welbespraakt en zal nooit begrijpen wat haar interesseert. Dus wanneer hij oppert zijn zeemansbestaan vaarwel te zeggen om voorgoed de hare te worden, reageert zij afwijzend. En dat is het begin van een leven lang samenzijn zonder bij elkaar te zijn.

De liefde die niet van ophouden weet eigenlijk, het verlangen dat maar niet wil verdwijnen, dat zorgt voor een lichte luchttrilling tussen haar en hem, een pulserende kracht die alle momenten die ze samen doorbrengen oneindig kostbaar maakt.

George en Gauvain ervaren een liefde die schaars is. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die zo’n onbegrijpelijke aantrekkingskracht hebben kunnen voelen in hun leven. Dat is niet het soort waarvan je denkt: dat is een lekker ding, of die zou ik wel willen doen. En ja, het gaat zeker in de eerste plaats om seks, maar de seks is meer dan alleen maar de banale handeling. Het komt van diep en maakt dat je het lijf dat niet van jou is je helemaal eigen wilt maken. Het soort dat je compleet week van binnen maakt als je bij die persoon bent, dat je hoofdpijn krijgt wanneer je die persoon ruikt, dat je al wild van verlangen wordt wanneer die persoon alleen maar een hand op je been legt, dat je na zeven keer seks op één dag nog denkt aan een achtste keer, dat je met niemand anders kunt slapen verstrengeld als een inktvis zoals met die persoon, dat die persoon nooit uit je gedachten verdwijnt ook al heb je hem/haar al jaren niet gezien. Een verlangen dat nooit ophoudt.

“Zodra jij in de buurt bent, wordt hij nooit meer slap. Nooit helemaal. Het is verschrikkelijk.”

Hij rust uit tegen haar natte dij in de intieme geur van hun liefde en heeft geen haast om de sporen van hun genot uit te wissen.

George laat Gauvain gaan, omdat ze denkt dat er anderen komen die beter bij haar passen en net zo naar haar verlangen als hij. Maar op het einde van het verhaal moet ze toegeven dat er anderen zijn geweest, maar nooit zoals Gauvain. Dat geeft al aan hoe schaars de echte liefde is. En ik ben boos op George dat ze Gauvain laat gaan, althans, hij blijft in haar leven, maar hij is niet van haar. En hij had van haar kunnen zijn. Maar misschien ben ik wel te romantisch en is het leven niet alleen maar de liefde. Zou George echt ongelukkig worden met Gauvain aan haar zijde? Zou ze hem gaan haten om zijn gebrek aan kennis en cultuur? Misschien. Maar het is naar mijn idee de moeite waard om het uit te vinden.

Eigenlijk dacht ik, toen ik hem op mijn twintigste liet gaan, dat ik wel meer minnaars van dat formaat zou tegenkomen. Ik weet nu dat ze te zeldzaam zijn om er twee in één leven te kunnen verwachten.

En wat als je de echte liefde nog nooit hebt meegemaakt. Als je nooit echt verliefd bent geweest. Ik geloof wel dat er meer mensen zijn die zo’n intense liefde niet mogen meemaken. En misschien is dat maar goed ook. Je blijft bespaard van alle emotionele ellende, pijn en eenzaamheid en je zult nooit verlangen naar die liefde, omdat je die niet hebt gekend.

Jij beschouwt wat ons overkomt als een soort ziekte. Als dat het is, wil ik niet genezen. Het idee dat jij ergens bestaat en soms aan me denkt, helpt me te leven.

Verhalen als deze maken me bang voor de liefde. Laten we zeggen dat als ik die liefde heb gekend, zoals George die omschrijft, hoe kan ik nog liefhebben op een andere manier als ik weet dat dat soort liefde bestaat? Of is het okay om op een andere manier lief te hebben dan die energievretende seksuele waanzin? Als die liefde zo schaars is als ik denk dat hij is, zal ik de rest van mijn leven genoegen moeten nemen met ‘fijn’en ‘leuk’, misschien zelfs ‘gezellig’. En dan, als ik toevallig wel iemand zou vinden die ik liefheb dan is het nog maar de vraag of dat voldoende is en nog meer de vraag of hij mij ook op die manier liefheeft. En al zijn woorden en daden zullen langs een maatstaaf worden gelegd: oh je wilt maar 4 keer op een dag seks? Nou dan zijn wij niet gemaakt voor elkaar?

“Heb je ooit weleens een kerel aan de telefoon zien huilen?”
“…”
“Nou, kijk dan maar eens in de hoorn. (..) ’t is net of er iets van me doodgaat telkens als ik bij je wegga.”

Zout op mijn Huid is een prachtig boek dat me heeft geleerd dat er meerdere liefdes mogelijk zijn en dat je ze ook kunt accepteren voor wat ze zijn. Dat de een niet meer of minder is dan de ander. Maar ik ben een romanticus en zal altijd verlangen naar het verlangen dat nooit ophoudt.