6 jaar geleden alweer kochten BJ en ik een echte Britse Korthaar van een fokker in Zeeland. We legden 600 euro neer voor een hoopje vacht met grote ogen dat nog voor hij 3 maanden oud was, ontdaan was van zijn balletjes.
Zijn naam was Enchanted Silver Earl, roepnaam: Earl al snel verbasterd tot Worsie. We hadden wilde plannen met Worsie, een tuigje was al aangeschaft, zodat we hem konden uitlaten in het Erasmuspark en hij zou mee op vakantie gaan. Maar Worsie wilde niets van de buitenlucht weten. Als we hem mee naar buiten namen, ging hij plat op de grond liggen en loerde hunkerend naar de voordeur. Dus Worsie werd een bonafide binnenkat met als enige vijand in de nabijheid: de stofzuiger, oftewel het gele monster.
En kat die altijd binnen zit en het duurste voer krijgt dat er op de markt te krijgen is, wordt niet ziek, dacht ik. Maar toen ik vorige week thuiskwam begon Worsie als een idioot te mauwen om er zeker van te zijn dat ik zijn aandacht had. Meneer de raskat zat minutenlang op de kattenbak zonder enig resultaat. De plas die hij wilde plassen kwam er vervolgens ergens halverwege de route van kattenbak naar mijn bed uit. Daarna ging hij onder mijn bed zitten om het matras dat daar lag verder onder te druppelen en zijn schaamstreek te wassen. Af en toe kwam hij onder het bed vandaag om weer eindeloos te gaan persen op de kattenbak. Halverwege de nacht hield ik het niet meer van de stank en ben ik op de bank gaan liggen.
De volgende dag belde ik met een dierenarts in Amsterdam Osdorp en ik kon gelukkig meteen terecht. De dierenarts constateerde een verstopping als gevolg van blaasgruis, dat zijn kleine kristallen in de blaas van de kat. Waarom dat gruis ontstaat is niet helemaal duidelijk, maar het zorgt er in ieder geval voor dat de kat niet kan plassen. De dierenarts wilde direct een katheter aanbrengen, dus ik moest lijdzaam toekijken hoe hij een grote naald in Worsies piemeltje drukte (noooooh). Omdat de plasbuis van Worsie gespannen was, lukte het niet en moest hij blijven. Ik kon hem na mijn werk weer ophalen.
Toen we ’s avonds thuiskwamen was het direct weer mis. Hij drupte weer voortdurend en hij ging weer onder het bed zitten. Niet zo erg als de dag ervoor, maar ik had een slecht voorgevoel. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, kon Worsie niet eens meer zitten van de pijn en lag er overal in het huis weer plas. Ik ben direct weer in de auto gestapt met hem en ik kon hem weer achterlaten. De dierenarts zou een katheter aanbrengen dat vastgehecht zou worden en drie dagen in moest blijven zitten. Het nadeel hiervan was wel dat het katheter continu zou lekken, dus ik moest Worsie opsluiten in het aquarium in mijn huis. Ik had mijn best gedaan om er een gemoedelijke intensive care van te maken met zijn favoriete stoel en het matras dat door hemzelf was ondergezeken.
Toen het katheter erin zat, hoefde ik me even geen zorgen te maken. Ik moest hem verder elke ochtend en avond medicijnen geven: antibiotica, pijnstillers en plasbuisverslappers en verder hield ik zijn hok schoon. Ik keek uit naar zaterdag want dan zou het katheter eruit worden gehaald en zou hij weer normaal kunnen plassen.
Op zaterdag ging het katheter er inderdaad uit en alles zag er goed uit. Thuis aangekomen, ging hij niet meteen plassen en hij drupte ook niet meer. Maar zondag ging het weer fout. Hij leek sloom en zat de hele tijd met zijn billen tegen het matras te twerken. Verder plaste hij ook weer kleine beetjes. En toen raakte ik in paniek. Want het was zondag en dan is de dierenarts gesloten. En als je op zondag naar de dierenarts wilt, moet je naar de spoedarts en die is niet goedkoop en de eerste twee bezoekjes waren ook niet bepaald Aldi-waardig. Ik besloot om ’s middags even naar buiten te gaan met N., zijn broer had een roeiwedstrijd en het leek me goed om me even ergens anders op te focussen. Toen we ’s avonds terugkwamen leek Worsie minder sloom. Hij at en dronk goed en hij wilde zelfs spelen. Ik had het idee dat het weer beter ging.
Maar toch ging het plassen nog niet helemaal lekker. Hij plaste nog steeds kleine beetjes en voornamelijk buiten de bak. Daarom besloot ik om vanmorgen toch weer naar de dierenarts te gaan. Het hele circus begon weer van voor af aan. Worsie heeft opnieuw een katheter gekregen, ik heb hem net opgehaald en nu ligt hij zijn roesje uit te slapen.
Het is niet alleen vervelend voor Worsie. Natuurlijk is de hele onderneming een behoorlijk financiële aderlating, omdat hij niet is verzekerd. Daarnaast zit ik de komende week weer elke avond thuis om ervoor te zorgen dat hij zijn medicatie krijgt, het geplande weekendje weg kunnen we wel vergeten. Iedereen in mijn omgeving is superlief, ik heb al van meerdere mensen geld aangeboden gekregen en N. is een ontzettende steun. Worsie heeft een speciaal dieet gekregen dat blaasgruis tegengaat. Dat zou binnen 10-14 dagen moeten werken, dus ik hoop echt dat hij deze week weer zelf kan plassen want in het worst case scenario moet zijn penis geamputeerd worden. 😦
Ongezouten rapen 