Twee weken geleden ging ik met N. en twee vriendinnen van hem een dagje naar de Efteling. N. is pro rail, dus die wilde alweer met de trein gaan, maar aangezien het 2,5 uur kost om van Amsterdam Sloterdijk naar Kaatsheuvel te reizen, stak ik daar een stokje voor.
“Ik huur wel een auto via Snappcar,”zei ik stoer.
Maar een auto huren via Snappcar is best lastig want al die mensen hebben blijkbaar zelf hun auto nodig in het weekend en de auto’s die wel beschikbaar zijn kosten evenveel als een standaard huurauto bij Hertz. Dus ik dacht: “Ik koop gewoon zelf een auto.”
Dus ik bood op Marktplaats op 5 Toyota Starlets (never change a winning team) en ik hoopte dat één van de adverteerders zo wanhopig zou zijn om zijn/haar auto voor een relatief laag bedrag van de hand zou doen voor 12:00 de volgende dag. En dat gebeurde.
De volgende dag zat ik (ik zat zowaar) om 7:00 in de trein met N. richting Limburg om mijn nieuwe oude auto te bekijken en te kopen. Nadat ik drie auto’s heb gehad met uiteenlopende problemen, een paar keer voor een technische uitdaging heb gestaan met mijn motor en mijn eigen televisie heb gefixt, vond ik dat ik voldoende technisch onderlegd was om een auto zonder mijn vaders hulp aan te schaffen.
Het motorblok zag er prima uit, de radiator was nog brandschoon, koppeling en rem werkten goed, en het interieur was zo goed als vlekkeloos. Ik heb eigenlijk altijd spijt gehad van de verkoop van mijn oude Starlet. En de eerste rit in mijn nieuwe Starlet voelde meteen weer heel vertrouwd, als seks met een ex. Dus ik zei: “Ik neem ‘m.”
En zo reden we dus in de nieuwe Starlet naar de Efteling. En sindsdien staat de Starlet weer als vanouds voor mijn deur te shinen. Natuurlijk probeer ik zoveel mogelijk naar mijn werk te fietsen, maar als het klote weer is, of ik wil vrienden buiten Amsterdam bezoeken, hoef ik nooit meer met die misselijkmakende bus of met blaren op mijn hielen in de trein te staan na een lange werkdag. En ik vind het heel gaaf dat ik nu een motor én een auto heb, die ik helemaal zelf heb uitgezocht en betaald.
Maar er kleven ook nadelen aan het hebben van een auto. Zo heb ik vandaag weer ondervonden. De dag begon goed: ik kreeg vroeg visite voor een verlaat verjaardagsbezoek waarvoor ik een afstotelijke cheesecake had gebakken. Daarna moesten J. en ik in het centrum zijn voor een babyshower. Het plan was om te gaan fietsen, maar omdat we wat laat waren en ik ook nog een cadeautje moest kopen, besloten we met de auto te gaan. Als je ‘m hebt, moet je ‘m ook gebruiken.
Ergens had ik opgeslagen dat het eigenlijk onmogelijk is om in het centrum je auto te parkeren, maar vandaag had ik die kennis eventjes niet paraat. Dus na wanhopig rondjes rijden vonden we eindelijk een plekje dat vrij was. Er stond wel een groot kruis op de straat, maar het bord naast de parkeerplaats vertelde ons dat je er van maandag tot en met zaterdag tussen 9:00 en 18:00 niet mocht parkeren. Op zondag dus wel. En het is vandaag zondag. Dus we parkeerden en betaalden.
5 potten thee en een hoop calorieën verder, liepen we voldaan weer terug naar de auto. Maar die was in geen velden of wegen te bekennen. Het eerste wat ik dacht was dat een onverlaat mijn Starlet zich onrechtmatig had toegeëigend. Maar kom op, een Starlet? Dus mijn tweede ingeving was dat de auto weggesleept was. Maar we hadden nog extra goed op de borden gelet, dus hoezo? Toen zag ik dat er voor onze plek nog een bord stond dat aangaf dat de betreffende plek een gehandicaptenparkeerplaats was. Het bord dat wij in eerste instantie zagen, behoorde tot de plek voor ons. Ik zat dus fout.
Goed. Diep ademhalen en de gemeente bellen. Hoe duur kan het zijn? Een gemiddelde parkeerboete is 50 euro. Dus ik dacht dat dit geintje me wel zo’n 150 euro zou kosten.
“Goedendag, u spreekt met Lianne. Ik denk dat mijn auto is weggesleept. ”
“Goedendag, wat is uw kenteken?” Ik geef de vrouw mijn kenteken en wacht af. Degelijk muziekje speelt op de achtergrond.
“Mevrouw, uw voertuig staat inderdaad bij ons in de opslag. U kunt uw voertuig voor 373 euro komen ophalen.” Ik hap naar adem
“Wat? 373 euro?”
“Hahahaha, ja dat kost het nu eenmaal als u uw auto verkeerd parkeert.”
“Bent u nu aan het lachen? Dat vind ik vrij ongepast. Denkt u dat ik mijn auto daar met opzet heb gezet? Ik heb dubbel gecheckt of we daar konden parkeren. Ik heb helaas een fout gemaakt en nu moet ik 370 euro betalen (ze verbetert me:”373 mevrouw”) vindt u dat grappig? Ik vind dat hartstikke veel geld.”
“Mevrouw u heeft gelijk dat is ook veel geld, maar dat is nu eenmaal het bedrag dat iedereen moet betalen. Ook u.”
Ze vertelt me waar ik mijn auto kan ophalen. Ik hang op en ik moet huilen in de Damsteeg.
Ik haal diep adem en realiseer me dat hier gewoon niets aan te doen valt. Dat ik mijn auto, die net twee weken op mijn naam staat, nu moet ophalen voor de helft van de prijs die ik voor de aanschaf betaalde. Maar het is niet anders, dus J. brengt me naar de Daniel Goedkoopstraat waar de Starlet in al zijn onschuld op me wacht.
De dame aan de balie bij het wegsleepdepot toont in ieder geval meer empathie dan de goedlachse telefoniste. Ze hoort even mijn verhaal aan en wijst me er op dat ik bezwaar in kan dienen want: “Niemand wil 373 euro in de prullenbak gooien.” Beteuterd tik in 373 euro af en J. zegt: “En jij maar denken dat die cheesecake mislukt was.”
En nu zit ik thuis. De Starlet staat voor de deur en ik staar naar de cheesecake en denk erover om stukjes in de vriezen, zodat ik er de rest van de maand van kan eten en ik denk na over waar ik allemaal nog meer op kan bezuinigen de komende maand, zodat het verlies van die 373 euro een stukje minder pijn doet. Rijden in een Starlet is inderdaad als seks met je ex, inclusief al het gezeik eromheen.
Ongezouten rapen 