Als ik naar mijn werk fiets probeer ik radio of podcast te luisteren, dat gaat regelmatig goed, maar soms dwalen mijn gedachten af. Dat zijn de momenten waarop ik op briljante ideeën kom, knopen doorhak en nieuwe plannen maak. Goede gedachten.
Maar vaak denk ik ook aan het verleden, gedachten en emoties over bepaalde vriendschappen en relaties overschaduwen dan mijn vers gemaakte plannen en ik heb het gevoel weer terug bij af te zijn. Alsof ik eerst met die emoties moet afrekenen voordat ik verder kan met de uitvoering van mijn toekomst. En ik laat het gebeuren.
De laatste tijd ben ik echter steeds vaker van mening dat het verleden me begint te vervelen. Ik heb helemaal geen zin om aan dingen te denken die ik al 1000 keer heb gedacht en die me neerslachtig maken, dus hoe komt het dan dat het verleden me blijft stalken. Dus op een gegeven moment dacht ik: elke keer als er een negatieve emotie komt bovendrijven, schakel ik meteen over naar iets anders. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik begon het op de fiets consequent toe te passen. En het werkt (als ik een zelfhulpboek had geschreven was dit het moment om te zeggen: hoe dat precies werkt, lees je verder in mijn boek, dus koop mijn boek).
Korte metten maken met het verleden betekent dat ik niet steeds meer bezig ben met dingen die vroeger beter waren. Ook wil ik zo min mogelijke donkere episodes uit het verleden mijn toekomst laten kleuren. Dat betekent concreet dat er een streep onder vriendschappen wordt gezet die geen zin meer hebben. Dat betekent dat kledingstukken met luchtjes van exen de vuilnisbak in verdwijnen. Dat betekent dat het mapje met foto’s van die ene romantische vakantie niet meer zo vaak wordt aangeklikt en dat betekent dat alles in het nu mijn volledige aandacht krijgt.
Het verleden geeft te vaak vorm aan je huidige zijn. Dat is op zich niet erg, maar het moet niet gaan domineren. Ik wil veel liever bezig zijn met waar ik heenga. Wie wil ik zijn en worden en wie of wat maakt mij gelukkig. Nog belangrijker: wie kan ik gelukkig maken? Het is natuurlijk onvermijdelijk dat ik en met mij vele anderen treuren om een verloren liefde, maar als ik degene ben die treurt, heeft de ander waarschijnlijk geen traan gelaten. Hij wilde van mij af, ik niet van hem. Het heeft geen zin om terug te verlangen naar die mooie, romantische en geile momenten dat doet alleen maar pijn. Het is dus zaak om zo snel mogelijk die liefde uit je systeem te bannen. Want elke gedachte aan hem is verspilde tijd.
Misschien kom ik een beetje bot over. Alsof ik makkelijk mensen en emoties opzij kan zetten. Dat lijkt misschien zo, maar veel te lang heb ik (ook op deze blog) gemijmerd over hoe het in het verleden altijd beter was. Ik ben niet de enige die vindt dat het verleden te veel invloed heeft op mij, op ons.
Op Twitter zag ik dat acteur Matthias Schoenaerts te gast was bij 24 uur met. Daar wilde ik de televisie wel een keer voor aanzetten (niet in de laatste plaats omdat ik van de week heel geëmancipeerd mijn televisie heb gefixt).
“Wie is die gast?” vroeg N. nadat we ons op de bank hadden geïnstalleerd.
“Theo Maassen.” N. rolde met zijn ogen.
“Nee die andere gast. Met die sjaal.”
“Matthias Schoenaerts, een Vlaamse acteur die ik erg goed vind. Dus ik ben wel benieuwd naar wat ‘ie te vertellen heeft.”
N. was kennelijk niet de enige die nog nooit van Schoenaearts had gehoord. De uitzending van afgelopen zondag werd slechts door 159.000 bekeken terwijl die weer daarvoor nog 363.000 mensen toekeken hoe Thomas Acda een beetje op zijn gitaar zat te pingelen. Jammer.
Tijdens de uitzending werd vooral duidelijk welke invloed, de vader van Schoenaerts (Vlaams acteermirakel Julien Schoenaerts), wel en niet op hem heeft gehad. En hoe hij uiteindelijk in de gevestigde voetsporen van zijn manisch depressieve vader trad. Over zijn moeder of zijn eigen liefdesleven liet Schoenaerts, ondanks aandringen van Maassen, niet veel los. Op Twitter opperde iemand dat Schoenaerts een rolletje speelt en dat Theo Maassen dat niet door heeft. Ik weet niet of dat zo is, maar ik weet wel dat het de acteur lukt om zo min mogelijk emotie te tonen. Maassen gelooft echter niet helemaal dat Schoenaerts zonder emotie is en zegt op een gegeven moment, in het laatste gesprek tussen de twee, dat hij het idee heeft dat er meer is, maar dat Schoenaerts dat niet met hem wil delen.
Schoenaerts zegt dan: “Ik kan bewust een keuze maken om bepaalde dingen niet op te zoeken. Ten eerste kun je er niks aan veranderen en uiteindelijk gaat het erom hoe je ernaar gaat kijken, maar als je dan een manier hebt gevonden om ernaar te kijken *dit klinkt ook wel weer dramatisch* helpt het je om er verder mee te gaan. (..) Het is zoals in een film.Je kan een heel boeiende scene hebben, maar op een gegeven moment houdt die scene op. En dan moet je gewoon door. En zo is het met het leven ook.”
Of hij nu verdomd goed acteert of niet, Schoenaerts bevestigt met zijn dramatische monoloog waar ik de afgelopen maanden naar heb gezocht. Hij mag dan wat onsympathiek overkomen, hij is intelligent en weet te boeien. Of hij heeft als echte Vlaming gewoon te veel naar Closeau geluisterd vroeger, want ook zij waren vroege aanhangers van het verleden vergeten.
Dus droog je tranen ookal heb je veel verdriet
je kan treuren net als ik maar ’t helpt ons niet
droog je tranen ookal heb je veel verdriet
het leven gaat door, je begint weer van voor
er ligt vast wel iets moois in ’t verschiet
En voor het muzikale intermezzo
Ongezouten rapen 