Ongezouten rapen

De laatste jaren springen de hippe initiatieven om ons het leven gemakkelijker en/of goedkoper te maken als paddenstoelen uit de grond (over paddenstoelen gesproken: ik hoorde dat je tegenwoordig een workshop paddenstoelen kweken kunt volgen  in Rotterzwam, het oude Tropicana zwembad in Rotterdam).

Je wilt niet meer naar recepten struinen op Smulweb? Dan regel je gewoon een Hello Fresh-, Marley Spoon- of, tegenwoordig ook,een AH-box. Of je weet wel wat je wilt eten, maar je hebt geen zin om naar de supermarkt te gaan dan laat je alles toch bezorgen? Heb je wel eten gekookt, maar zoveel dat een heel weeshuis ervan kan eten dan bied je het aan via Thuisafgehaald.nl.

Heb je aan auto, maar staat dat ding alleen maar wortel te schieten voor de deur? Dan verhuur je hem via Snappcar. En als je dan toch met de vierwieler op pad gaat, kun je net zo goed wat reisgezelschap hosselen via Blablacar. Heb je wel poen, maar boycot je de TCA dan neem je een Ubertje.

Die logeerkamer waar normaal gesproken alleen een straalbezopen vriend gebruik van maakt, kun je aan domme Britse toeristen verhuren voor 100 euro per nacht via Airbnb of als je zelf met vakantie wilt, maar geen stuiver wilt betalen voor een verblijfplaats dan doe je toch een huizenruil via Home Exchange?

En zo kan ik nog wel eindeloos doorgaan. De deeleconomie is een onverdeeld succes. Als iets goedkoper kan dan willen we het, hoe rijk we zelf ook zijn. Als je niet op zoek gaat naar manieren om de lasten te verlichten dan “ben je een dief van je eigen portemonnee” zou mijn moeder zeggen.

Zelfs Beyoncé weet dat mijn moeder gelijk heeft. Afgelopen week postte ze een foto op Instagram van zichzelf in een riant Airbnb optrekje. Het optrekje in Bay kost normaal gesproken 10000 dollar per nacht, maar vermoedelijk heeft Bee niets betaald voor de Bay in ruil voor een paar ontspannen kiekjes op Insta (ook The Washington Post vraagt zich dit af). De foto’s gaan de hele wereld over, alsof het bijzonder is dat ze in een Airbnb locatie verblijft. Komt het bij niemand op dat haar eigen huis waarschijnlijk 6 keer zo groot en luxe is en dat het hier gaat om een onvervalste publiciteitsstunt van het ooit zo lief bedoelde Airbnb?

Een paar jaar geleden gaf ik net les aan B., een universitair docent, die elke week reisde tussen Amsterdam en Parijs. Airbnb was voor hem een uitkomst. Hij betaalde rond de 40 euro per nacht en kon daar slapen en werken. Meer had hij niet nodig. Ik heb in het verleden ook regelmatig gebruikgemaakt van Airbnb: in Berlijn, Dublin, Quidelbach en Metz. Het waren geen vier-sterren locaties, maar het was comfortabel genoeg voor de prijs die ik ervoor betaalde.

Die 40 euro voor een kamer kun je nu wel op je buik schrijven. Een gemiddelde kamer/locatie in Amsterdam kost je inmiddels 113 euro per nacht. Het Airbnb dat ooit bedoeld was als snelle tussenstop voor de beroepsreiziger is uitgegroeid tot een van de allergrootste hotelketens ter wereld. Nu lijken dergelijke plekken steeds schaarser te worden en de prijzen van een Airbnb kamer komen in de buurt van hotelprijzen. En de hotels hebben in de tussentijd ook niet stilgezeten. Door het magere en prijzige aanbod op Airbnb ben ik de laatste tijd steeds vaker voor mijn tripjes bij hotels terechtgekomen en dat is best de moeite waard: geen gehannes met de sleuteloverdacht, geen boze blikken van andere huurders, een riant ontbijtje, vers gewassen lakens (elke dag), zachte handdoeken en mini-bars.

De expansiedrang van, niet alleen Airbnb, maar ook bedrijven als HelloFresh en Uber maakt dat ze uit het oog verliezen waarom ze in eerste instantie zijn begonnen. Het lijkt erop dat de eurotekens het winnen van creativiteit en originaliteit. Dat is natuurlijk ergens heel logisch, maar ergens is het ook jammer, omdat het in mijn ogen ten koste gaat van de kwaliteit. Ook Koen Frenken besprak bij BNR in Wetenschap Vandaag de keerzijde van de deeleconomie.

Naast mijn herontdekking van hotels heb ik recentelijk ook mijn Hello Fresh abonnement opgezegd. Ook deze organisatie is slachtoffer geworden van haar kwantiteitsdrang. Ik had allang niet meer het idee dat Hello Fresh er was om mijn leven makkelijker te maken. Terwijl ik dat in het begin nog wel had. Zo rond de periode waarin ik mijn Hello Fresh abonnement in de ban deed, kwam Sydney Vollmer met zijn haatbrief aan de maaltijdboer gericht. Veel van de zaken die Vollmer noemt, zijn herkenbaar. Vooral het pauzeren van de box is een uitdaging met een site die zo traag is als dikke stront en ook de kwaliteit van de producten liet vaak te wensen over. Maar de druppel voor mij om mijn abonnement op te zeggen was de onmogelijkheid om de ontbijtbox te bestellen zonder de diner box te bestellen. In mijn optiek ga je dan helemaal voorbij aan je concept. Ik ben de klant, ik heb geen tijd om ’s avonds te koken, maar ik ontbijt wel elke dag en daar neem ik de tijd voor. Ik wil dus geen diner box en wel een ontbijtbox, jullie hebben die box, dus dan wil je die toch verkopen? Maar nee…zo werkt het helaas niet alleen de mensen die fatsoenlijk avondeten, mogen de ontbijtbox bestellen.

Ik vind het gaaf dat er zoveel interessante initiatieven zijn die opereren vanuit een andere invalshoek dan de meeste winkels en bedrijven, maar blijf de klant het gevoel geven dat hij centraal staat (ook al draait het altijd om de pegels) en wordt het kind dat iedereen wil hebben; blijf schattig en groei, maar niet tot een monster.